Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007

Η τελευταία...έξοδος





Dear Red,
If you're reading this, then you're out. One way or another, you're out.
And if you've followed along this far, you might be willing to come a little further.
I think you remember the name of the town, don't you?
I could use a good man to help me get my project on wheels.

Meantime, have a drink on me - and do think it over.
I will be keeping an eye out for you.
Remember that hope is a good thing, Red, maybe the best of things, and no good thing ever dies. I will be hoping that this letter finds you, and find you well.

Your friend,
Peter Stevens



-----------------------------------------------------------------------

Sure I remember the name. Zihuatanejo. A name like that is just too pretty to forget.
I find I am excited, so excited I can hardly hold the pencil in my trembling hand. I think it is the excitement that only a free man can feel, a free man starting a long journey whose conclusion in uncertain.

I hope Andy is down there.

I hope I can make it across the border.

I hope to see my friend and shake his hand.

I hope the Pacific is as blue as it has been in my dreams.

I hope.



Από τη νουβέλα του Stephen King με τίτλο : "Rita Hayworth and Shawshank Redemption"
αφιερωμένο σε μια ψυχή που πέρασε τις 54 τελευταίες μέρες, στο μικρό "κελί" ενός μεγάλου νοσοκομείου.


9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητοί μου φίλοι,

Είμαι ελεύθερη. Έχω στα χέρια μου το πολυπόθητο έγγραφο που λέγεται "εξιτήριο".

Επιτέλους γύρισα σπίτι. Μάλλον κράτησε λίγο παραπάνω από το αναμενόμενο αυτό το ταξίδι στη Γκιώνα. Άργησα λίγο αλλά τα κατάφερα. Γύρισα και είμαι έτοιμη να συνεχίσω την καθημερινότητα μου από 'κει που την άφησα.

Στέλνω συνεπώς τους επίσημους χαιρετισμούς μου σε όλους σας και ανυπομονώ να ξεκινήσω!

Φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

Σταυρούλα σου εύχομαι καλή επιστροφή και να συνεχίσεις, το συντομότερο δυνατό, τη ζωή σου ακριβώς από το σημείο που την άφησες.

Αυτό για την κωπηλασία, αλήθεια το έλεγες;

Ανώνυμος είπε...

από κόλημα σε κόλημα...έλεος πια, βαρέθηκα...

Ανώνυμος είπε...

Έλα ντε!

Βέβαια έχεις ακόμα λίγο.

Christos είπε...

Αδερφη, επιτελους μετα απο τοσες δυσκολες στιγμες και τοση αναμονη πήρες την πολυποθητη ¨Ροζαλία¨.
Εύχομαι να γίνεις σύντομα τελείως καλά και ο,τι δραστηριότητα επιθυμείς να κάνεις, δεν θα την κάνεις μόνη σου.
Υ.Γ...Η Ε.Μ.Υ και οι απανταχού αγρότες σε ευχαριστούνε που με το εξιτήριό σου έφερες και τον χειμώνα που κράταγες στο δωμάτιό σου... φιλακια

Ανώνυμος είπε...

Και βέβαια το'λεγα σοβαρά αυτό για την κωπηλασία. Τι νομίζετε δηλαδή, ότι επειδή θα έχω ένα προβληματάκι στο δεξί περονιαίο νεύρο θα κάθομαι σε καναπέδες και θα πηγαίνω για καφέδες τις Κυριακές, την ώρα που εσείς θα ανεβαίνετε τα βουνά;

Έτσι εύκολα ξεκολλάει ο κόσμος;Όπως λέει σοφά η λαϊκή ρήση:"Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι".Για το χούι δεν είμαι σίγουρη πως γράφεται αλλά τέλος πάντων. Εμένα τελικά δε βγήκε η ψυχή, επομένως τα κολλήματα ζουν και βασιλεύουν.

Όσο για τους Έλληνες αγρότες δε χρειάζεται ν'ανησυχούν άλλο. Εγώ θα τα κανονίσω με το Χειμώνα και η joypax θα τους εγκρίνει τις αποζημιώσεις!

Ανώνυμος είπε...

Χούι:(το) ουσ. (πληθ. τα χούγια) συνήθεια, ιδ. η κακή / από το τουρκικό "huy"

Ανώνυμος είπε...

@ Christos

Ποιον είπες "αδερφή" μωρή ξεφωνημένη; Εμένα ;

Έτσι και σε πετύχω πουθενά, θα σου ξηγήσω, που θα με πεις εμένα "αδερφή"!

Ανώνυμος είπε...

από κόλημα σε κόλημα...έλεος πια, βαρέθηκα...