Θερινή ανάμνηση μιας εικόνας

Αθαμανικά Όρη, (Τζουμέρκα) Νότια Πίνδος, 10/07/2005

Ξημερώματα Κυριακής, μετά από νυχτερινή ανάβαση.

Υψόμετρο : 1643 μέτρα, στο πουθενά.
Μόλις 750 μέτρα χαμηλότερα από την κορυφή που θα κατακτήσουμε όταν ανατείλλει ο ήλιος. (βλ. photo)

Αποφασίζουμε να διανυκτερεύσουμε έξω από το μισοτελειωμένο κι έρημο καταφύγιο. Για να "βλέπουμε". Τρεις άνθρωποι, μοιράζονται τα πάντα. Τροφή, νερό, κινδύνους, εντυπώσεις, σκέψεις κι εμπειρίες. Την απεραντοσύνη μόνο δεν μπορούμε να μοιράσουμε. Είμαστε ελάχιστοι για κάτι τέτοιο. Αυτή είναι που άγει την ψυχή μας. Ειναι αυτή που μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε τη ματαιότητα της ύπαρξης μας και το εφήμερο της καθημερινότητας.

Μόλις φάγαμε. Έχουμε ξαπλώσει για να κοιμηθούμε, με θέα στον έναστρο ουρανό. Νύχτα θερινή κι αφέγγαρη, όπως λένε κι οι ποιητές μας. Κι όμως βλέπουμε, μόνο με το φως των αστεριών. Βλέποντας την τελευταία εικόνα, πριν κλείσω τα μάτια μου για να κοιμηθώ, αποφασίζω να τη φωτογραφίσω. Όχι για να θυμάμαι. Δεν πιστεύω ότι θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα!

Τα άστρα, λένε, μας βοηθούν να ονειρευτούμε. Τί άλλο να ονειρευτείς όταν είσαι τόσο κοντά στα άστρα; Σκοτάδι, φως, απομόνωση και σιωπή εναλλάσονται διαρκώς στο άδειο μυαλό μας. Δεν έχεις τίποτα άλλο να σκεφτείς εκεί πάνω. Δεν σε νοιάζει τίποτα, δεν φοβάσαι τίποτα, νοιώθεις την ψυχή σου πιο ελαφριά. Πιο μακριά, πιο ψηλά, πιο κοντά στο χάος. Κι ο ουρανός, μια απέραντη αγκαλιά να μας προστατεύει.Όλα τα «μεγάλα» και τα «σημαντικά», εδώ φαντάζουν ασήμαντα και μικρά. Ακόμα κι ο χρόνος, εδώ έχει άλλους ρυθμούς. Δείχνει να κυλάει πολύ αργά.
Ασήμαντες παρουσίες κι εμείς, στον τόπο, το χρόνο και το αέναο.

Είμαι κουρασμένος και νυστάζω, αλλά η ένταση των συναισθημάτων δεν με αφήνει ακόμα να κοιμηθώ. Το βουνό κι ο ουρανός, γεμίζουν τελείως το οπτικό μου πεδίο και τις σκέψεις μου. Σκέφτομαι, πόσο "νωρίτερη" είναι η ύπαρξή τους, και για πόσο καιρό ακόμα θα παραμείνουν εκεί, μετά το φευγαλέο πέρασμά μας. Παρέμεινα εκεί, αναλογιζόμενος και σιωπηλός, σαν "ένα παιδί που μετράει τ’ άστρα".

Αύριο θα είμαι ακόμα πιο κοντά τους, σκέφτηκα... μέχρι που αποκοιμήθηκα.



Post με τίτλο "Ουρανός με άστρα" από το blog του Γιάννη Παππά

Η Κούκλα

Χωριό Καλαρρύτες (Δυτικά Τζουμέρκα, Ήπειρος) 09.07.2005





Στην αρχή, μόλις μας είδε, μας γαύγισε μάλλον όχι και τόσο φιλικά. Ίσως γιατί έτσι πρέπει να κάνει, όταν βλέπει ξένους. Αμέσως όμως κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσαμε να είμαστε εχθροί της. Ήταν η μόνη που ασχολήθηκε με την άφιξη των τριών επισκεπτών στο χωριό. Ούτε το όνομα της δε μάθαμε. Τη φωνάζαμε «κούκλα» για όσο κράτησε η σύντομη γνωριμία μας. Μόλις δυο ώρες περίπου.Τόσο κράτησε η περιήγησή μας, στα άδεια δρομάκια και την πλατεία, του σχεδόν έρημου, χωριού.


Δεν μας ήξερε, αλλά νοιώθαμε ότι γνωριζόμαστε χρόνια. Της δώσαμε για λίγο την προσοχή μας, κι ένα χάδι. Μας έδωσε απλόχερα, το μόνο που μπορούσε να δώσει. Φιλία κι αγάπη. Ίσως γιατί δεν περίμενε τίποτα παραπάνω από εμάς.





Δεν πρέπει να έβλεπε συχνά ανθρώπους. Μόλις 39 κατοίκους, μας είπαν ότι είχε το χωριό. Υποθέτω, αυτήν δεν την υπολόγισαν. Μόλις 39 κάτοικοι, κι ούτε ένα παιδί! Το σχολείο του χωριού, είχε κλείσει εδώ και χρόνια. Το πιθανότερο είναι ότι δεν έχει ακούσει ποτέ παιδικές φωνές. Σίγουρα θα ήθελε να υπάρχουν και μερικά παιδιά στο χωριό, για να παίζουν μαζί της. Όμως κι έτσι, έδειχνε ευτυχισμένη.


Πόσα πολλά θα μπορούσαμε να διδαχτούμε από τη συμπεριφορά της! Δεν χρειαζόταν να μας πει τίποτα παραπάνω, απ’ όσα διαβάσαμε στο βλέμμα της. Ίσως, είναι ένας ακόμα λόγος, για να επισκεφτούμε ξανά, κάποτε το χωριό. Μια «στιγμή στο χρόνο» ήταν κι αυτή, όπως όλοι όσοι πέρασαν από τη ζωή μας. Ίσως, όπως η ζωή μας η ίδια.





Έτσι για λίγο, τη χωρέσαμε κι εκείνη, στη στριμωγμένη μας ζωή. Φευγαλέοι επισκέπτες κι εμείς, όπως τόσοι άλλοι, νοιώσαμε ότι μας έδωσε πολύ περισσότερα. Μια φιλία καλοκαιρινή, απ’ αυτές που κράτησαν για λίγο...