Στην αρχή, μόλις μας είδε, μας γαύγισε μάλλον όχι και τόσο φιλικά. Ίσως γιατί έτσι πρέπει να κάνει, όταν βλέπει ξένους. Αμέσως όμως κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσαμε να είμαστε εχθροί της. Ήταν η μόνη που ασχολήθηκε με την άφιξη των τριών επισκεπτών στο χωριό. Ούτε το όνομα της δε μάθαμε. Τη φωνάζαμε «κούκλα» για όσο κράτησε η σύντομη γνωριμία μας. Μόλις δυο ώρες περίπου.Τόσο κράτησε η περιήγησή μας, στα άδεια δρομάκια και την πλατεία, του σχεδόν έρημου, χωριού.
Δεν μας ήξερε, αλλά νοιώθαμε ότι γνωριζόμαστε χρόνια. Της δώσαμε για λίγο την προσοχή μας, κι ένα χάδι. Μας έδωσε απλόχερα, το μόνο που μπορούσε να δώσει. Φιλία κι αγάπη. Ίσως γιατί δεν περίμενε τίποτα παραπάνω από εμάς.
Δεν πρέπει να έβλεπε συχνά ανθρώπους. Μόλις 39 κατοίκους, μας είπαν ότι είχε το χωριό. Υποθέτω, αυτήν δεν την υπολόγισαν. Μόλις 39 κάτοικοι, κι ούτε ένα παιδί! Το σχολείο του χωριού, είχε κλείσει εδώ και χρόνια. Το πιθανότερο είναι ότι δεν έχει ακούσει ποτέ παιδικές φωνές. Σίγουρα θα ήθελε να υπάρχουν και μερικά παιδιά στο χωριό, για να παίζουν μαζί της. Όμως κι έτσι, έδειχνε ευτυχισμένη.
Πόσα πολλά θα μπορούσαμε να διδαχτούμε από τη συμπεριφορά της! Δεν χρειαζόταν να μας πει τίποτα παραπάνω, απ’ όσα διαβάσαμε στο βλέμμα της. Ίσως, είναι ένας ακόμα λόγος, για να επισκεφτούμε ξανά, κάποτε το χωριό. Μια «στιγμή στο χρόνο» ήταν κι αυτή, όπως όλοι όσοι πέρασαν από τη ζωή μας. Ίσως, όπως η ζωή μας η ίδια.
Έτσι για λίγο, τη χωρέσαμε κι εκείνη, στη στριμωγμένη μας ζωή. Φευγαλέοι επισκέπτες κι εμείς, όπως τόσοι άλλοι, νοιώσαμε ότι μας έδωσε πολύ περισσότερα. Μια φιλία καλοκαιρινή, απ’ αυτές που κράτησαν για λίγο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου