ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
(ψιχίον αυτού)
ΑΚΡΩΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ
(σχεδόν ΑΠΟΡΡΙΓΜΑ)
Θλιβερός κεραυνός εν (τη μακάρια) αιθρία, αγαπητό μου ημερολόγιο!
14 Φεβρουαρίου 2006
των ερωτευμένων (sic)
Η χώρα και η κυβέρνηση συνταράσσεται σύσσωμη από το σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών, που ξέσπασε μόλις την προηγούμενη βδομάδα. Ο πρωθυπουργός εξήγγειλε σήμερα ανασχηματισμό. Ένα πονστανάκι για την επάρατο είν' εντάξει, αγαπητό μου ημερολόγιο; Η Ελληνική κυβέρνηση παρακολουθεί αποσβολωμένη κι ανήμπορη ν' αντιδράσει, τις ραγδαίες και μη αναμενόμενες εξελίξεις, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κι εγώ παρακολουθώ όσα συμβαίνουν γύρω μου και κοντά μου. Τις εκρηκτικές συνέπειες μιας εξαπολυθείσας (με υπογραφή Joypax) βόμβας αρκετών μεγατόνων, η οποία μου ξαναθύμισε με τον πιο επώδυνο και πανηγυρικό τρόπο, το εφήμερο και το μάταιο της καθημερινότητάς μας. Η εκκωφαντική σιωπή που ακολουθεί την έκρηξη όμως, δείχνει να είναι πιο επώδυνη ακόμα κι από την ίδια (την έκρηξη φυσικά!) Λόγω της επιρροής της ημέρας ίσως, στο μυαλό μου περιστρέφεται διαρκώς η εικόνα ενός πρώην ζωηρά άλικου και νυν μαραμένου και τσαλαπατημένου τριαντάφυλλου, το οποίο καίτοι απώλεσε την πλειοψηφία των ροδόφυλλων του, έχει διατηρήσει, εν μέσω άκρατου παραλογισμού, τα αιχμηρά του αγκάθια μαζί με την αναμφισβήτητη, ικανότητά του να πληγώνει. Ειδικώς, γενικώς κι αδιακρίτως... (τελίτσες τρεις, σα ριπή πολυβόλου)
Θρύψαλα και σκουπίδια τώρα, το κατακαημένο θύμα κραψιτάκι, προσπαθεί να ερμηνεύσει τον χειμαρώδη παραλογισμό και να σκουπίσει (με τα χέρια) το θρυψαλιασμένο και πανταχού στο δάπεδο διασκορπισμένο εγωισμό του. Δύσκολα όμως! Με ψυχολογία ανθρώπου-χαλάκι που μόλις σκουπίσανε τα λασπωμένα τους παπούτσια οι άρτι αποχωρήσαντες κι εξαφανισθέντες περαστικοί, και με ψυχοσύνθεση που μοιάζει πλέον περισσότερο με τις στυμένες, και βρεγμένες με δάκρυα, πορτοκαλόκουπες που πακτώνονται -μαζί με τα λοιπά πρωινά σκουπίδια- βεβιασμένα στη μεγάλη μαύρη σακούλα των απορριμάτων της καθημερινότητας, η οποία με τη σειρά της θα επαναπακτωθεί στο κάδο, στο απορριματοφόρο, στη χωματερή μέχρι να αποτεφρωθεί, να ταφεί, να γίνει λυματολάσπη στην Ψυττάλεια ή ποιος ξέρει που... (κι άλλη ριπή)
Βέβαια! "Μια στιγμή στο χρόνο ήταν κι αυτή, όπως όλοι όσοι πέρασαν από τη ζωή μας..." έγραφα κάποτε, χωρίς να υποψιάζομαι ότι θα συνέβαινε τόσο σύντομα και τόσο κοντά! Αλλά αυτό που αποσπάει τώρα, την ήδη ταλαιπωρημένη μου προσοχή, είναι η ομοιότητα μιας φράσης που άκουσα εκατέρωθεν στις, εκ του σύνεγγυς, ατέρμονες συζητήσεις μας : "Νόμιζω, ότι είσαι από τους λίγους που μπορούν να με καταλάβουν." Δεν ξέρω γιατί επέλεξα ή επελέγην να συμμετέχω στη δοκιμασία της τόσο περίτεχνης ακροβασίας.
Τί κρίμα, μια τόσο πικρή γεύση να έχει μείνει στο στόμα. Τί κρίμα! Είχα πιστέψει ότι είχαμε πολλά βουνά ακόμα να δούμε μαζί ... (ριπή ξανά)
Αλλά φευ, τώρα πια, κάτι έσπασε μέσα μας. Ο ουρανός της Τύμφης, ποτέ ξανά δεν θα είναι τόσο διαυγώς ήρεμος και αισιόδοξα ακόρεστος. Ή ακόμα κι αν κάποτε ξαναγίνει, μάλλον δεν θα είμαστε μαζί για να τον αντικρύσουμε. Ή ακόμα κι αν είμαστε, θα λείπει το χαμόγελο της προσμονής... (ξανά ριπή)
Να προσέχεις τον εαυτό σου, αγαπητό μου ημερολόγιο, ειδικώς και γενικώς ... (ριπή χαριστική)
Υ.Γ. Κρίμα!...κλάψ!...σνιφ! (ριπές, στο άψυχο πια πτώμα, που κείτεται)
