«Αγαπώ τον τόπο που γεννήθηκα σχεδόν με την ίδια αγάπη που με πλημμυρίζει για την περιοχή που ζω. Αγαπώ την περιοχή όπου ζω μ’ ένα κομμάτι από την αγάπη που έχω για την πατρίδα μου. Κι αγαπώ όλη τη γη, γιατί είναι ο τόπος όπου μέσα του αναπτύσσεται η ανθρωπότητα. Αυτή η ανθρωπότητα στέκει ανάμεσα στα ερείπια, κρύβοντας τη γύμνια της με κουρέλια, με δάκρυα καυτά να τρέχουν στα μαραμένα της μάγουλα, φωνάζοντας τα παιδιά της με φωνή που γεμίζει τους αιθέρες με θρήνους κι ουρλιαχτά. Μα τα παιδιά της είναι πολύ απορροφημένα από το γυάλισμα των σπαθιών τους. Πού να προσέξουν τα δάκρυά της! Αυτή η ανθρωπότητα κάθεται μονάχη, ικετεύοντας το λαό της. Και οι άνθρωποι που τη βλέπουν, λένε: Ασ’ την μόνη της, γιατί τα δάκρυα συγκινούν μονάχα τους αδύναμους»
Kahlil Gibran
Φωτογραφία : Getty Images, CNN "Γυναίκα θρηνεί για τα θύματα της Qana", 31.07.06
Κείμενο : Απόσπασμα από το "Όραμα" (2002), του Λιβανέζου ποιητή Kahlil Gibran, 2002.
15 σχόλια:
"Αυτή η ανθρωπότητα κάθεται μονάχη, ικετεύοντας το λαό της. Και οι άνθρωποι που τη βλέπουν, λένε:(...)"
Όταν λέει "Αυτή η ανθρωπότητα κάθεται μονάχη" εννοεί ότι δεν έχουμε, ως ανθρωπότητα, έρθει σε επαφή με ούφο? Γιατί όντως, σαν ανθρωπότητα, αν εξαιρέσεις τα ζώα, είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν (προς το παρόν).
"Και οι άνθρωποι που τη βλέπουν (την ανθρωπότητα)"... δεν αποτελούν μέρος αυτής? Δηλαδή, οι άνθρωποι αυτοί και η ανθρωπότητα, αν τα αθροίσεις θα μας κάνουν την ΥΠΕΡανθρωπότητα?
Αυτό το κείμενο μου φάνηκε εξίσου μαλακία με τις αρχιδιές που έχουν τον τελείως παραπλανητικό τίτλο "ΕΝΤΕΧΝΟ λαϊκό".
Τα σχόλιά σου, επιβεβαιώνουν ότι είσαι Χαρούλης, αλλά όχι Γατούλης.
Το κείμενο στο οποίο αναφέρεσαι, αποτελεί μέρος ενός ποιήματος. Από το ύφος και τα συμφραζόμενα, είναι ευκόλως εννοούμενο ότι ο ποιητής προσωποποιεί την έννοια της ανθρωπότητας και συγκεκριμένα την παρομοιάζει με μια γυναίκα "που φοράει κουρέλια και στέκει στα ερείπια κλαίγοντας και φωνάζοντας τα παιδιά της."
"Τα παιδιά της ανθρωπότητας" συμβολίζουν τους ανθρώπους που μετέχουν στον πόλεμο αυτό και "γυαλίζουν τα σπαθιά τους" και τέλος οι "άνθρωποι" που τη βλέπουν, είμαστε εμείς οι υπόλοιποι που την παρακολουθούμε και την αφήνουμε μόνη γιατί δεν συγκινούμαστε από τα δάκρυά της.
Επειδή όμως υποψιάζομαι ότι είσαι αρκετά γατούλης για να έχεις καταλάβει όλα τα παραπάνω από μόνος σου, σου συνιστώ να γράψεις ένα post με θέμα: "H επίδραση του έντεχνου λαϊκού στα πληρώματα και τους επιβάτες των U.F.O." και να το αναλύσεις διοχετεύοντας εκεί όλη σου την αρνητική ενέργεια. Κάντο, θα νοιώσεις καλύτερα!
Έντεχνο σχόλιο (παραπλανητικό)
Το ότι ένα κείμενο είναι ποίημα δεν αποτελεί δικαιολογία για κενά λογικής.
Ας το επαναδιατύπωνε.
Χάρη δεν σε πιστεύω!
Ελπίζω να μου κάνεις πλάκα!
Επικρίνεις τον ποιητή γιατί δεν ήταν "λογικός" στη διατύπωσή του;
Μα,η ποίηση δεν στοχεύει στη λογική ούτε ερμηνεύεται με αυτή, αλλά με το συναίσθημα.
Αν οι ποιητές, επαναδιατύπωναν τους -σε πρώτη σύλληψη- στίχους τους, προκειμένου να είναι "λογικοί", τότε δεν θα έγραφαν ποίηση!
Κοίτα να δεις τι γίνεται:
Το γεγονός ότι ένα κείμενο απευθύνεται στο συναίσθημα, δεν του στερεί την υποχρέωση να μην έχει κενά λογικής, έστω και αν σκοπό έχει να τα περιγράψει ή να τα υπογραμμίσει.
Πάρε για παράδειγμα τους πίνακες του Νταλί. Είναι υπερ-ρεαλιστικοί και τελείως ελεύθεροι στην έκφραση, απευθύνονται στο συναίσθημα αλλά δεν παρουσιάζουν λογικά κενά.
Κάθε συγγραφέας (και ζωγράφος και συνθέτης κ.λπ.) έχει το δικαίωμα να ορίζει μόνος του το Χώρο στον οποίο θα αναπτύξει τις Ιδέες του. Αν ο Χώρος δεν έχει οριστεί σωστά, η περιγραφή των Ιδεών είναι ελλιπής. Ακόμη και την ιδέα του παραλόγου, της αντίφασης ή οποιαδήποτε άλλη αυτο-αναιρούμενη ιδέα ή συνδυασμό αυτών να θέλει κάθε Δημιουργός να περιγράψει, για να βγάζει νόημα αυτό που θέλει να πει, πρέπει να έχει ορίσει σωστά τον αντίστοιχο Χώρο.
Μερικές φορές είναι σκόπιμη η επιλογή Χώρων που δεν είναι Ολοκληρωμένοι και Πλήρεις (δηλαδή οι Ιδέες μέσα σε αυτούς να παρουσίαζουν λογικές ασυνέχειες), όπως για παράδειγμα η μουσική των Sex Pistols, με τη μη τήρηση των μουσικών κανόνων (τα φάλτσα τους, αν και δεν τα ήθελαν, είναι γαμάτα).
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο συγγραφεάς της παρούσας αρχ*διάς δεν θα ήθελε να παίζει μπάλα στο ίδιο λογοτεχνικό σύμπαν με τους Sex Pistols.
Παρεπιπτόντως, δεν μου αρέσουν οι ομφαλοσκοπικές γενικεύσεις. Εντάξει, συμβαίνει ένας τοπικός πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Καθώς και μερικοί στην Αφρική και κανά δύο στην Ασία. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΠΡΑΓΜΑ. Αλλά η ανθρωπότητα ως σύνολο, δεν είναι σε κουρέλια.
(Αν στον πόλεμο εμπλεκόμουν εγώ, δεν θα ήμουν τόσο κυνικός, αλλά πάλι Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΣΕ ΚΟΥΡΕΛΙΑ).
Αρκετά το ζαλίσαμε το ατυχές κειμενάκι του τύπου.
Συμφωνώ!
Το κειμενάκι, ήταν απλώς μια αναφορά, σε αυτά που συμβαίνουν εκεί.Η συζήτηση (περί τέχνης) πάντως είναι πάντα γόνιμη.
de gustibus et coloribus non disputandum
(λατ.) περί γεύσεων και χρωμάτων δεν πρέπει να γίνεται συζήτηση. Η φράση χρησιμοποιείται για να δηλώσει ότι καθένας είναι ελεύθερος να σκέφτεται και να επιθυμεί ότι θέλει.
Όσο για τα φάλτσα των sex pistols, εγώ θα προτιμήσω Ηπειρώτικα κλαρίνα και "έντεχνο" λαϊκό. :-))
Πέρα από την πλάκα πάντως, θεωρώ ότι η "χωροθέτηση" του ιδεο-πλαισίου είναι (και πρέπει να είναι) υποκειμενική. Συνεπώς καλό είναι να επαφίεται αποκλειστικά, στη διακριτική ευχέρεια (και τον πατριωτισμό) του "δημιουργού". Άλλωστε είναι κι αυτό ένα από τα εργαλεία του.
Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να με ξενίζει η εμμονή σου με τη "λογική ασυνέχεια" ενός κειμένου, που δεν προσπαθεί να αποδείξει τίποτα.
Επίσης, θα ήθελα Χάρη να σε ρωτήσω το εξής :
"Μιλώντας σε αυστηρώς καλλιτεχνικά πλαίσια, ποιά είναι η γνώμη σου για το έντεχνο λαϊκό;"
Η χωροθετηση των Ιδεών είναι αντικειμενική. Αν κάτι είναι παράλογο, με βάση τις αξιωματικές παραδοχές του Χώρου, αυτό γίνεται αντιληπτό από όλους στον ίδιο βαθμό. Για παράδειγμα, τα ωρθωγρραφοικά λάθοι ίνε λάθει σττα μάΤια ώλον κε στωων είδοιω βαθμώ.
Δεν χρειάζεται να προσπαθείς να αποδείξεις κάτι για να εμφανίσεις λογική ασυνέχεια. Και στην περιγραφή μιας κατάστασης αυτές φαίνονται.
Όσον αφορά το έντεχνο λαϊκό, το βρίσκω παντελώς αδιάφορο. Απλά με τσαντίζει το γεγονός ότι τραγουδιστές του χώρου προσπαθούν να καλύψουν την αδιάφορη επιφανειακότητα των τραγουδιών τους πίσω από την Τέχνη. Το έντεχνο λαϊκό μου φαίνεται εξίσου αδιάφορο με τα έργα τέχνης που τοποθετούν οι πολυεθνικές στις εισόδους τους. Politically correct, λίγο κλαψιάρικο αλλά όχι αρκετά ώστε να ενοχλεί, με ήρεμη φωνούλα πίτσι-πίτσι, σαν τον Άγγλο ασθενή, και γενικώς αδιάφορη μουσικούλα του σχήματος έγχορδο-μπάσο-κρουστά (με μια νότα από έθνικ αμαζονίου) και επαλαμβανόμενα ακόρντα, θυμίζουν μάλλον Άγγλο Ασθενή.
Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις.
Συμφωνώ με την άποψή σου για το "έντεχνο λαϊκό" και μου αρέσει ο τρόπος που το έθεσες.
Όσον αφορά την αντίληψή σου περί τέχνης, δεν συμφωνώ.
Θεωρώ ότι όλοι οι πρωτοπόροι της τέχνης, έκαναν υπέρβαση του εκάστοτε "Χώρου" και κινήθηκαν έξω από τις "αξιωματικές παραδοχές" της εποχής τους. Αυτό άλλωστε είναι και το θαύμα της τέχνης. Οτιδήποτε σχετίζεται με την τέχνη είναι υποκειμενικό, διότι ο εκάστοτε δημιουργός επιλέγει (ή και δημιουργεί) το δικό του κώδικα έκφρασης και αδιαφορεί για το αν είναι αποδεκτός ή όχι.
Φαντάσου τους πρωτοπόρους υπερρεαλιστές καλλιτέχνες, να κινούνται στο πλαίσιο της "αντικειμενικής χωροθέτησης" και να λειτουργούν με τις παραδοχές και την αντικειμενική αντίληψη της εποχής τους. Δεν θα υπήρχαν καν. Φαντάσου ένα Καβάφη σε Ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο με ομοιοκαταληξία!
Δεκάδες κινήματα τέχνης του 20ου αιώνα, γεννήθηκαν κι άνθισαν ακριβώς γιατί αμφισβήτησαν τις εν λόγω "αξιωματικές παραδοχές". Και τέλος, σκέψου ότι δημιουργήθηκαν και κινήματα (η αντικινήματα) τέχνης όπως η "Dada" ή η "Pop art" προκειμένου να ανατρέψουν αυτή ακριβώς την αντίληψη.
Το ατυχές -κατά τη γνώμη μου- παράδειγμα με τα ορθογραφικά λάθη καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την ουσία της διαφωνίας μας. Εσύ πιστεύεις ότι η Τέχνη είναι κάτι το οποίο έχει (και πρέπει να έχει) κανόνες, όπως ακριβώς η Ελληνική Γραμματική. Εγώ πάλι, όχι.
Προσπαθείς να ορίσεις το "σωστό" και το "λάθος" σε κάτι το οποίο εξ' ορισμού είναι υποκειμενικό. Η τέχνη εκφράζει απλά μια "ιδέα". Αν δεν σας αρέσει η "ιδέα" που εκφράζει (όποια κι αν είναι αυτή), μην τη λογοκρίνετε, απλά αγνοήστε την!
"Αν δεν σας αρέσει η "ιδέα" που εκφράζει (όποια κι αν είναι αυτή), μην τη λογοκρίνετε, απλά αγνοήστε την!"
Σε ποιους απευθύνεσαι?
Μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι εννοώ. Άλλο το τι ιδέες θέλεις να εκφράσεις και άλλο ο τρόπος που θα τις εκφράσεις. Δεν έχω εκφράσει καμμία άποψη για το πρώτο σκέλος, αλλά ο προηγούμενος διάλογός μας αφορά το δεύτερο σκέλος, δηλαδή τον τρόπο έκφρασης των όποιων Ιδεών έχεις επιλέξει. Αυτό που λέω είναι ότι στον τρόπο έκφρασης δεν θα πρέπει να υπάρχουν λογικά κενά, γιατί χάνουν το νόημά τους οι Ιδέες.
Το παράδειγμα με την γραμματική στοχεύει να δείξει αυτό ακριβώς: στο Χώρο του γραπτού λόγου, πρέπει οι Ιδέες (Λέξεις) να ακολουθούν τους κανόνες. Αν αυτό δεν γίνεται, τότε γίνεται αντικειμενικά κατανοητό. Δεν γίνεται μνεία στον τρόπο επιλογής των λέξεων. Ελπίζω να το κατάλαβες τώρα.
Απευθύνομαι γενικώς (γι' αυτό και ο πληθυντικός).
Αυτό που λέω είναι πολύ απλό :
"Άσε τον καλλιτέχνη να εκφράσει ό,τι γουστάρει και με τον τρόπο που εκείνος γουστάρει!"
Όταν φτάσει η ώρα να κρίνεις την ιδέα του, θα κρίνεις και τον τρόπο που επέλεξε να το εκφράσει!
Τόσο απλό!
Η ώρα του έχει φτάσει. Για τα γούστα μου, καλός είναι αλλά λίγος.
Δημοσίευση σχολίου