γράφει η Joypax
Αν δεν ήταν η ορειβασία ούτε το Blog ούτε η παρέα θα υπήρχαν το πιθανότερο. Η ορειβασία λοιπόν μας «ένωσε». Ο καθένας μας όμως βρέθηκε εκεί για τους δικούς του λόγους. Θα σας πω, λοιπόν, για τους δικούς μου.
Την ορειβασία δεν την είδα ποτέ σαν άθλημα και αυτό βέβαια γιατί όπως θα έχετε καταλάβει δεν είμαι αθλητικός τύπος. Είναι και ήταν ένας από τους τρόπους να είμαι κοντά σε αυτό που αγαπώ πολύ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τη φύση. Τοπία χωρίς την παραμικρή παρέμβαση από τον άνθρωπο. Σπάνιο θέαμα πια, αλλά τόσο πανέμορφο. Αρμονία, ηρεμία, ομορφιά, μεγαλείο, «θαύμα», μια ανάσα και ας σταμάταγε ο χρόνος για πάντα εκεί. Εκεί που το δέος σε πνίγει... Είναι η συνειδητοποίηση της εφήμερης και «μικρής» ύπαρξής μας μπροστά σε κάτι τόσο μεγάλο, είναι το φως; Δεν ξέρω. Κάπου εκεί ερχόταν για μένα η θλίψη. Ίσως γιατί όταν κανείς βρίσκεται σ’ αυτά τα μέρη αφήνει πίσω τα ασήμαντα που θολώνουν το τοπίο και παίρνει μαζί τα σημαντικά... Εκεί μέσα στην γαλήνη βρίσκουν την ευκαιρία και σε κατακλύζουν. Κάθαρση; Πολύ βαριά λέξη.
Έτσι η ορειβασία – τα βουνά ήταν μια ακόμα ευκαιρία να δω και να νοιώσω όλα αυτά – να καλύψω την ανάγκη μου. Μια ευκαιρία να πλανευτώ, να πιστέψω ότι ζω πραγματικά, ότι οι μέρες που περνάνε γράφουν κάτι αξιόλογο στο βιβλίο της μνήμης μου... Κι όταν μια μέρα θα το διάβαζα, θα έλεγα ότι άξιζε τελικά, ακόμα και μόνο για τις φωτογραφίες, και ας μην είχε τόσο κείμενο.
Η ανάγκη αυτή για επαφή με τη φύση ξεκινάει από την παιδική ηλικία. Στόχος μου τότε (αλλά και τώρα άσχετα αν δεν το παραδέχομαι) ήταν να βρίσκομαι σε κατάφυτα μέρη και να «κυλιέμαι στο γρασίδι» όπως έλεγε η μαμά μου, εννοώντας κάτι σαν τις κολοτούμπες τις Σταυρούλας (αλήθεια πόσο κοντά στο στόχο είχα έρθει τότε... το περισσότερο που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια∙ σ’ ευχαριστώ για την ευκαιρία, αν δεν το ξεκινούσες δεν θα το έκανα...).
Μεγαλώνοντας η ανάγκη παρέμεινε ίδια. Ίσως «εμπλουτίσθηκε» και με ένα ιδεολογικό υπόβαθρο (...) καθώς και με ένα «επιστημονικό» (εννοείται ότι η επιλογή επαγγέλματος και οι επιλογές μου στην διάρκεια των σπουδών σχετίζονταν με την ανάγκη αυτή).
Κάπως έτσι, λοιπόν, βρέθηκα τον Νοέμβριο του 2004 στον ΑΟΣ. Από τότε μέχρι σήμερα η «ανάγκη μου» πήρε και μια άλλη διάσταση. Η επαφή με τη φύση άρχισε να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και με πρόσωπα. Πρόσωπα, που αποτελούν τώρα πια μια άλλη-παράλληλη ανάγκη. Πρόσωπα των οποίων η ανάγκη έγινε εξάρτηση. Άλλη μια εξάρτηση για μένα... Δύσκολα πια διαχωρίζεις τις ανάγκες και την πηγή της ευχαρίστησης του ταξιδιού. Μπορεί στα μέρη αυτά να νοιώθει κανείς την ανάγκη να μείνει μόνος ή να νοιώθει μόνος και ας είναι και άλλοι μαζί, αλλά παράλληλα το να μοιράζεσαι την μαγεία, το ταξίδι, το δέος, το νερό, το φαγητό, μεγαλώνει την χαρά, την ικανοποίηση, το δέσιμο με τους συνταξιδιώτες.
Μοιρασμένη χαρά διπλή χαρά, λέει σοφά η λαϊκή ρήση. Ποιος θα αμφισβητήσει, άλλωστε, ότι οι μνήμες των ταξιδιών μας κατακλύζονται από στιγμές όπου πρωταγωνιστούμε εμείς, και τα τοπία έχουν δευτερεύοντα ρόλο – είναι απλά σκηνικά; Η ίδια εκδρομή, το ίδιο μέρος, μπορεί να αφήνουν στη μνήμη μια εντελώς διαφορετική αίσθηση αν αλλάξουν τα πρόσωπα με τα οποία τα μοιράζεσαι. Αυτονόητο, θα πείτε... Είναι, όμως, τόσο ωραίο να νιώθεις ότι οι συνταξιδιώτες σου έχουν την ίδια χαρά, την ίδια τρέλα, την ίδια δίψα για το ταξίδι και δεν είσαι πια ο παράξενος τύπος που «γουστάρει» την ταλαιπωρία. Να νιώθεις ότι είσαι κάπου που σε καταλαβαίνουν, να ανήκεις κάπου... Να έχεις τους συνορειβάτες σου!
Μπορεί το χρονικό διάστημα από εκείνον το Νοέμβρη μέχρι σήμερα να είναι σχετικά μικρό, όμως οι σχέσεις που δημιουργήθηκαν (μαζί και οι εξαρτήσεις) μοιάζουν με αυτές παλιών καλών φίλων. Ο χρόνος στις «ορειβατικές» σχέσεις μετράει αλλιώς, άλλωστε...
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ εκείνη την ημέρα, στην πρώτη συνάντηση μας στον ΑΟΣ (άγνωστοι μεταξύ αγνώστων), τι θα ακολουθούσε μετά...
_________________________________________
Άραγε, θα υπάρξει ποτέ ισορροπία μεταξύ εξαρτήσεων;
Ίσως μια μέρα....
Posted by Joypax, 20.07.06
15 σχόλια:
Μου αρέσει πόλυ όπως το έθεσες· το ξέρεις πως συμφωνώ... έχω δουλειά!
Συγχαρητήρια Joypax!
Εξαιρετικό κείμενο· ειλικρινής κατάθεση σκέψεων και συναισθημάτων.
Αποτέλεσε ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη για 'μένα, κυρίως για δύο λόγους :
Ο πρώτος είναι ότι έγραψες κάτι το οποίο σχεδόν όλοι έχουμε νοιώσει, αλλά πολύ δύσκολα περιγράφεται.
Ο δεύτερος είναι ότι δεν περίμενα -ειδικά από 'σένα- να ξεδιπλώσεις με τόσο πρωτοφανή αμεσότητα, τις ενδόμυχες σκέψεις σου.
Όσον αφορά στο περιεχόμενο του κειμένου, είναι ένα θέμα το οποίο, κατά καιρούς, με έχει προβληματίσει ιδιαιτέρως.
"Τελικά, οι εν λόγω εξαρτήσεις που μπορεί να οφείλονται;"
-στον σπάνια τυχαίο συνδυασμό ατόμων;
-στα κοινά ενδιαφέροντα και την αγάπη όλων για το φυσικό περιβάλλον;
-στις ειδικά "δύσκολες" συνθήκες που γέννησαν και γιγάντωσαν τις εξαρτήσεις;
-στην σπουδαιότητα της ομαδικότητας που απαιτεί η ορειβασία;
-σε συνδυασμό όλων των παραπάνω;
Όπως και να έχει το κείμενό σου, επιβεβαιώνει την (κοινή ελπίζω) πεποίθηση, ότι όλο αυτό είναι σίγουρα κάτι παραπάνω από μια απλή "παρέα".
ela re pousti!!!!
Pou einai to comment mou?
OEO?
Για μένα η ορειβασία ήταν ένας τρόπος να ελαχιστοποιήσω τον νεκρό χρόνο. Ως νεκρό χρόνο ορίζω τον χρόνο ο οποίος δεν προσφέρει τίποτα στον άνθρωπο που τον ξοδεύει. Παραδείγματα νεκρού χρόνου είναι η τηλεόραση, το πήξιμο στην κίνηση, ο 10ος συνεχόμενος καφές το ΣΚ στην Πλάκα, η ρουτίνα εν γένει. Στο πλαίσιο αυτό, τη θέση της ορειβασίας θα μπορούσαν να είχαν πάρει η ιστιοπλοΐα ή οι πτώσεις με αλεξίπτωτο.
Με την ορειβασία κερδίζω εμπειρίες και αναμνήσεις μοναδικές, τις οποίες σημειώνω στο μικρό μου νοητό scoring book. Θα συνεχίσω να κάνω ορειβασία για όσο καιρό θα σημειώνω πόντους στο συγκεκριμένο score book. O τέταρτος θερινός Όλυμπος μάλλον δεν θα πάρει κανένα πόντο, ούτε τα επόμενα Γεράνεια, και σίγουρα όχι η επόμενη Οίτη.
Όταν πλέον οι εκτιμούμενοι μελλοντικοί πόντοι μιας άλλης δραστηριότητας γίνουν περισσότεροι από τους εκτιμούμενους μελλοντικούς πόντους της ορειβασίας, θα κρεμάσω το πιολέ μου πάνω από το τζάκι που δεν έχω.Εχθρός της ορειβασίας είναι οι εκδρομές ρουτίνας.
Στο μεταξύ όμως, θα έχω κερδίσει μερικούς φίλους, γιατί οι κακουχίες σφυριλατούν φιλίες, και η ορειβασία έχει πολύ κακουχία.
Συμφωνώ με το ότι "οι κακουχίες σφυρηλατούν φιλίες."
Επίσης συμφωνώ με την (αυτονόητη) θεωρία του score book. Με άλλα λόγια "καθένας, διαθέτει τον ελεύθερό του χρόνο, εκεί που γουστάρει κι ικανοποιείται."
Βάζω στοίχημα ότι "ο 10ος συνεχόμενος καφές το ΣΚ στην Πλάκα" , έχει περισσότερους (γι' αυτόν που επιλέγει να τον πιεί) πόντους από οποιαδήποτε κορυφή.
Όσον αφορά τους "εκτιμώμενους μελλοντικούς πόντους" πιστεύω ότι όσο μπορώ ακόμα να περπατάω, (σκαρφαλώνω, τρέχω, κολυμπάω, πηδάω κ.τ.λ.) θα συνεχίσω να το κάνω.
Υ.Γ. Η εικόνα ενός ψιλοαμεταχείριστου, σκονισμένου πιολέ, κρεμασμένο πάνω από ένα τζάκι, με θλίβει απίστευτα.
Καλύτερα να το χαρίσεις σε κάποιον που θα ήθελε να σημειώσει πόντους.
Άλλωστε, που ξέρεις; Αυτός που πίνει το 10ο συνεχόμενο καφέ το ΣΚ στην Πλάκα, ίσως έχει στο σπίτι, κρεμασμένο πάνω από το τζάκι του, ένα πιολέ.
Νοιώθεις ωραία όταν δεν είσαι εκτός τόπου και χρόνου. Αν νοιώθεις εκτός τόπου και χρόνου κάτω από το βουνό, ανεβαίνεις σε αυτό. Αν νοιώθεις εκτός τόπου και χρόνου πάνω στο βουνό, κατεβαίνεις από αυτό.
Η χωροχρονική ασυμβατότητα δεν είναι εύκολα αυτοδιαγνώσιμη και όταν συμβεί τις κόβεις άγρια.
Έχεις δίκιο Χαρούλη, νοιώθεις ωραία όταν δεν είσαι εκτός τόπου και χρόνου. Επιτέλους στο βουνό νοιώθω εξαιρετικά εντός και τόπου και χρόνου. Η ορειβασία μου χάρισε μεταξύ άλλων,στόχους, αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση και ανθρώπους που έχουν μοιραστεί μαζί μου στιγμές ξεχωριστές, που με αποδέχονται έστω κι αν είμαι μάλλον η "καμμένη" της παρέας, ανθρώπους- φίλους.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας σε όλα σχεδόν. Χαμογελάω ακόμα κάθε φορά που σκέφτομαι το γρασίδι της Βωβούσας,όπως και τον ουρανό στα Τζουμέρκα, τις βρεγμένες κάλτσες στα παράθυρα του Φωτεινού, τη χορτόσουπα στη Λιάκουρα, τα μούτρα των "συναδέλφων" μου γιατρών όταν έσκασα στο νοσοκομείο με κρεμασμένο χέρι και γρατσουνισμένα μάγουλα. Μόνο σε ένα σημείο θα διαφωνήσω Joypax. Όλα αυτά ήταν απολύτως αληθινά. Δεν ήταν αυτά που νομίσαμε ότι ζήσαμε, τα ζήσαμε στ'αλήθεια, σαν τα παιδιά που ζουν το παιχνίδι τους. Και όσο για τις εξαρτήσεις δε χαίρεσαι που τις αποκτήσαμε;
Δεν ξέρω αν έχουν τόσο μεγάλη σημασία οι αιτίες που μας οδήγησαν στο βουνό. Για μένα όλα όσα έχετε αναφέρει έπαιξαν ρόλο. Ίσως να μέτρησε λίγο παραπάνω η προσπάθεια που απαιτείται και η κακουχία που συνεπάγεται μια ανάβαση. Όμως υπάρχουν στην περίπτωσή μου και κάποιοι επιπλέον λόγοι που θα με δικαιολογήσουν. Σκεφτείτε για παράδειγμα ότι πριν την ορειβασία δεν είχα ποτέ κοιμηθεί σε σκηνή, δεν είχα πάει σε παιδική κατασκήνωση, δεν είχα παρεκλίνει από την οργάνωση μιας αυστηρής καθημερινής ρουτίνας.
Το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό, αλλά νομίζω ότι είναι αλήθεια. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο το βουνό μας βοήθησε όλους να δούμε τα πράγματα διαφορετικά. Γι'αυτό κι εγώ τουλάχιστον δε σκοπεύω να το απαρνηθώ έτσι εύκολα! Αν είναι Χαρούλη να χαρίσεις το πιολέ σου, νομίζω πως ένα δεύτερο πιολέ θα μου χρειαστεί!
Σαφώς και τα ζήσαμε, δεν ισχυρίστηκα ποτέ το αντίθετο.
Όσο για τις εξαρτήσεις και το κατά πόσο κανείς χαίρεται να τις αποκτά, πιστεύω ότι εξαρτάται από τον άνθρωπο και από το πως τις χειρίζεται. Εγώ είμαι, και ήμουν, πολύ εξαρτώμενη από πολλά και από πολλούς. Είχα μάλιστα κάποτε και μια θεωρία ότι η εξάρτηση από ανθρώπους είναι πολύ πιο «υγιεινή» και θεμιτή από ότι η εξάρτηση από ουσίες. Ωριμάζοντας και βιώνοντας διάφορες καταστάσεις εξάρτησης, έφτασα στο συμπέρασμα ότι είναι εξίσου καταστροφικές για άτομα που τις χειρίζονται όπως εγώ (αν μπορούμε να πούμε ότι κάποιοι χειρίζονται καλύτερα και κάποιοι χειρότερα μια εξάρτηση – η εξάρτηση είναι εξάρτηση). Το αρνητικό, δε, είναι ότι δεν είναι τόσο εύκολα αναγνωρίσιμες· για τις ουσίες και τις συνέπειες τους οι απόψεις είναι κοινές, είναι εχθρός που εύκολα αναγνωρίζεται (δυστυχώς δεν ξεπερνιέται με την ίδια ευκολία)· στην περίπτωση των ανθρώπων, όμως, ο κίνδυνος δεν γίνεται άμεσα αντιληπτός. Έτσι και αλλιώς μόνοι μας αφήνουμε την εξάρτηση να γίνεται βασανιστική, δεν είναι κάτι που οι άλλοι μας προκαλούν.
Καταλήγω, λοιπόν, ότι δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι εγώ χαίρομαι που απέκτησα και άλλες εξαρτήσεις. Όσο περισσότερες οι εξαρτήσεις, τόσο λιγότερη η ελευθερία, τόσο μεγαλύτερη η πίεση...για μένα!
Η ορειβασία όπως τη βιώνουμε έχει δύο σκέλη. Το βουνό αυτό καθ' εαυτώ και το γεγονός του καινούργιου. Υπάρχει ο κίνδυνος της σύγχυσης της πηγής της ευτυχίας. Είναι το βουνό γαμάτο γιατί είναι το βουνό ή είναι το βουνό γαμάτο γιατί είναι κάτι καινούργιο? Η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Και το βουνό ρουτίνα είναι ρουτίνα, και ας είναι βουνό. Όχι ότι η ρουτίνα είναι κακό πράγμα απαραίτητα, αλλά συνήθως η G9 παν?γυρίζει ότι με το βουνό καταπολέμησε τη ρουτίνα. Και αν το βουνό γίνει ρουτίνα? Δεν θα είναι προτιμότερο τότε να ανταλάξεις το πιολέ με τον ιμάντα του αλεξιπτώτου?
Μας δουλεύεις ρε Χάρη; Πως είναι δυνατόν να γίνει ρουτίνα, κάτι το οποίο κάνεις το πολύ δέκα φορές το χρόνο;
Εσύ δηλαδή πόσες φορές έχεις χρησιμοποιήσει το πιολέ σου; Μη μου πεις ότι έχει αρχίσει και λιώνει από τη χρήση;
Και στο κάτω κάτω, το μεγάλο πλεονέκτημα της ορειβασίας-πεζοπορίας (σε αντίθεση με άλλες δραστηριότητες)είναι ότι ακόμα κι αν πέσεις με τα μούτρα, είναι τόσο πολλές οι διαδρομές, τα μονοπάτια, τα βουνά, τα νησιά και τα τοπία γενικώς στη χώρα μας που δεν πρόκειται ποτέ να τα δεις όλα!
Δεν χρειάζεται να κάνεις όλες τις πιθανές διαδρομές για να νοιώσεις τη ρουτίνα. Δηλαδή εσύ θεωρείς ότι τα Γεράνεια έχουν ακόμη πολύ ευχαρίστηση να σου δώσουν, δεδομένου ότι έχουμε κάνει μία μόνο διαδρομή 2-3 φορές?
Προσωπικά, δεν έχω ανέβει ποτέ στην κορυφή των Γερανείων. Επίσης στα Γεράνεια δεν έχω πάει ποτέ το χειμώνα.
Επίσης σκέψου ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από 200 κορυφές που ξεπερνάνε τα 2000 μέτρα καθώς και πολλές εκατοντάδες βουνά με κορυφές άνω των 1000 μέτρων. Εμείς δεν έχουμε κάνει ούτε το 3% από αυτά.
Νομίζω ότι η λογική του Χάρη περί υπολογισμού του utility διαφορετικών δραστηριοτήτων προέρχεται από την αντίστοιχη λογική στα οικονομικά για την αγορά και κατανάλωση προϊόντων. Σαφώς χρησιμοποιείται από όλους μας και σε άλλες επιλογές αλλά μάλλον όταν το έχεις σπουδάσει είναι πιο εύκολο να το εκφράσεις με αυτή την μαθηματική λογική.
Δεν διαφωνώ, κάπως έτσι κάνουμε τις επιλογές μας. Και εγώ δεν θεωρώ ότι η επιλογή μιας ορειβατικής δραστηριότητας είναι πάντα πάνω από όλα.
Μπορεί να μην πήγα εκδρομή αυτό το Σαββατοκύριακο και ποτέ δεν θα μάθω πως θα είχα περάσει αν είχα πάει αλλά με τα δεδομένα που είχα, όπως θα έλεγε και ο Χάρης, καλώς επέλεξα. Αν είχα πάει δεν θα είχα την δυνατότητα να πιω καφέ μια πολύ καλή φίλη που είχα να την δω ενάμιση χρόνο, ούτε θα είχα την ευκαιρία να σταθώ, όσο μπόρεσα δηλαδή, σε ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο που πέρασε δύσκολα τις μέρες αυτές. Σίγουρα, όσο ωραία και να ήταν σε αυτή την εκδρομή, που σίγουρα πολύ ωραία θα ήταν, η ικανοποίηση που έμεινα είναι μεγαλύτερη.
Δεν φαντάζομαι, όμως, να έρθει μέρα που άλλες δραστηριότητες θα με κάνουν να εγκαταλείψω τα βουνά. Θεωρώ ότι συνδυάζουν πράγματα που, εκτός από ότι με ευχαριστούν πολύ, δεν μπορείς να τα πάρεις με άλλες δραστηριότητες. Πιστεύω, όμως, ότι θα υπάρχουν διαστήματα στη ζωή μου που τα βουνά δεν θα είναι η πρώτη μου προτεραιότητα, όχι γιατί θα παίρνω μεγαλύτερη ικανοποίηση από κάτι άλλο, αλλά γιατί δεν θα είναι οι συνθήκες της ζωής μου κατάλληλες. Δεν το βρίσκω κακό, μάλλον υγιές το βρίσκω. Όπως θεωρώ λογικό, όταν ασχολείσαι καιρό με το άθλημα, να κάνεις πιο αυστηρές επιλογές ως προς σε ποιες εκδρομές θα πας (και δεν εννοώ ότι πας μόνο στην Ήπειρο). Έτσι και αλλιώς, όπως έχουμε αναφέρει σε διάφορες συζητήσεις, οι εκδρομές της απόλυτης ταλαιπωρίας με στόχο μόνο την κορυφή, κατά την διάρκεια των οποίων ουδεμία επαφή δεν προλαβαίνεις να αποκτήσεις με το γύρω περιβάλλον (με ποιόν αρχηγό άραγε ;-) ), μόνο ικανοποίηση δεν προσφέρουν....
Να 'μαι και εγω. Με αρκετή καθυστέρηση βέβαια αλλά τι να κάνουμε.....
Ας προσπαθήσω και εγώ να βρω και να περιγράψω τους λόγους που με οδηγούν.
Ξέρω με σιγουρία ότι όταν πήγα στη σχολή του ΑΟΣ δεν έψαχνα για νεους φίλους. Γιατί πήγα? 'Αγνωστο. Μάλλον γιατί δεν έχω συνηθίσει να κάθομαι στα αυγά μου. Θα μπορούσε σίγουρα να είναι οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα.
Η πρώτη εντύπωση ήταν καλή. Το περιβάλλον βοήθησε αλλά μέτρησε και ο Γιάννης που περπατούσε μπροστά μου και είχε πολύ πλάκα να τον ακούς. Στις απόμενες εκδρομές (Ολύγιρτος και Πάρνηθα με τη μπόρα) ζορίστικα. Άρχισα να αμφιβάλω για το αν μου αρέσει η φάση. Καλώς ή κακώς σιχαίνομαι να εγκαταλείπω οπότε πιέστηκα και συνέχισα. Η Δίρφη ήταν η εκδρομή που με έκανε να κολλήσω. Γιατί άραγε? Φαντάζομαι ότι οι λόγοι είναι οι ίδιοι για τους οποίους συνεχίζω να περπατάω στα βουνά:
- Για να κυλιέμαι στο χορτάρι - χώμα - χιόνι (καταπληκτική σύλληψη Joy)
- Για να εκτονώνω τα τεράστια αποθέματα ενέργειας που μαζεύω μέσα στην εβδομάδα (αύτο που πολύ σύχνα χαρακτηρίζουμε μαζοχισμό νομίζω στη πραγματικότητα έχει να κάνει με την ανάγκη εκτόνωσης πλεονάζουσας ενέργειας)
- Για την παρέα (η αλήθεια είναι ότι μαζί μπορούμε να κάνουμε πράγματα που άλλοι φίλοι μου δεν κάνουν πια - χώρις φυσικά να θέλω να τους αναιρέσω)
- Για να βρίσκω χρόνο να μένω μόνη με τις σκέψεις μου
Νομίζω ότι τα βουνά δε θα βγουν ποτέ πια από τη ζωή μου. Ωστόσο δεν έχω μάθει να κάθομαι στα αυγά μου όπως ήδη είπα, οπότε το θεωρώ μάλλον απίθανο να μην ψάξω κάποια στιγμη για διαφορετικές περιπέτειες.
Δημοσίευση σχολίου