Μάλλον συμβαίνει πάντα, κάθε τέτοια εποχή. Καθώς τελειώνει το καλοκαίρι και επιστρέφουμε στις οικείες καταστάσεις, παίρνουμε αποφάσεις για αλλαγές, βάζουμε νέους στόχους, δίνουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας και τους άλλους. Φέτος αυτό το σύνηθες φθινοπωρινό μοτίβο το βλέπω να παίζεται πιο έντονα και με μεγαλύτερη διάρκεια.
Κάποιοι φίλοι παντρεύονται, πολλοί περισσότεροι χωρίζουν, ορισμένοι αλλάζουν δουλειά, ακόμα και πόλεις όπου ζουν. Κάτι μου λέει πως το φθινόπωρο είναι η αφορμή και όχι η αιτία, την οποία αναζητώ κάπου εκεί γύρω στην ηλικία των 30. Λίγο πριν, λίγο μετά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με όσα θέλουμε και όσα μπορούμε και κυρίως με τη σκέψη που την ακούω να επαναλαμβάνεται σαν ηχώ από όλους: «Αν δεν τολμήσουμε τώρα, πότε θα τολμήσουμε;»
Βέβαια, οι περισσότερες από τις αποφάσεις που πήραμε κάποιο νωχελικό καλοκαιρινό βράδυ θα μείνουν για πάντα στη χώρα του απραγματοποίητου, συντροφεύοντας όλα όσα ονειρευτήκαμε κατά καιρούς χωρίς να τα δοκιμάσουμε. Κι όμως με τον φόβο ότι μπορεί να βλέπω μόνο αυτά που θέλω διαπιστώνω γύρω μου όλο και πιο πολλούς αποφασισμένους, που η δυσφορία τους γίνεται τσαμπουκάς και η «ασφάλεια» που τόσο πολύ επιζήτησαν προηγούμενες γενιές φαντάζει ως υπερτιμημένη αρετή.
Μπορεί να μην ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο, όπως παλαιότερα, αλλά σίγουρα φλερτάρουν έντονα με την ιδέα να αλλάξουν πολλά που τους αφορούν. «Μπα, δεν βαριέσαι, του χρόνου πάλι εδώ θα 'μαστε όλοι και θα κάνουμε τα ίδια», λέει ο απαισιόδοξος φίλος. Αν όλα πάνε καλά, θα είμαστε εδώ. Κοιτάζοντας όμως τα αποφασισμένα μάτια των άλλων φίλων, κάτι μου λέει πως δεν θα κάνουμε τα ίδια...
Πίνακας : Lucien Freud, "Double Portait" (1986)
λάδι σε μουσαμά, 79 X 89 cm. από ιδιωτική συλλογή
