«Έφυγε» από κοντά μας ο Νίκος Κούρκουλος

Ένα σπουδαίο άνθρωπο και εξαίρετο ηθοποιό έχασε σήμερα, 30 Ιανουαρίου, το ελληνικό θέατρο. Ο Νίκος Κούρκουλος «έφυγε» από κοντά μας, σε ηλικία 73 ετών, έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν».

Ο Νίκος Κούρκουλος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1934 και μεγάλωσε στου Ζωγράφου. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με παρότρυνση του Μάνου Κατράκη, και έκανε την πρώτη εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι το 1959, στο πλευρό της Έλλης Λαμπέτη και του Δημήτρη Χορν, στην Κυρία με τις Καμέλιες του Αλέξανδρου Δουμά.

Γρήγορα αναδείχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο αρχαίο ελληνικό δράμα και σε μεγάλα κλασικά αλλά και σύγχρονα έργα του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού θεάτρου.

Πρωταγωνίστησε, ανάμεσα σε άλλα, στη Μήδεια (1959) και τον Ορέστη (1971) του Ευριπίδη, στον Οιδίποδα Τύραννο (1982) και στον Φιλοκτήτη (1991) του Σοφοκλή, στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, που ήταν και η τελευταία του θεατρική εμφάνιση.

Ως επικεφαλής θιάσων, αλλά και δικού του θεάτρου στην Αθήνα, πρωταγωνίστησε στα έργα: Η μικρή μας πόλη (1960), Οντίν (1962), Η κληρονόμος (1962), Σαμπρίνα (1963), Ιούλιος Καίσαρ (1964), Να ντύσουμε τους γυμνούς (1964), Λούλου (1965), Ίλια Ντάρλιγκ (ΗΠΑ-1967 σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν με τη Μελίνα Μερκούρη, παράσταση για την οποία κέρδισε την υποψηφιότητα για το βραβείο TONY, Πύργος (1964), Δίκη (1971), Τάγκο (1972), Όπερα της Πεντάρας(1975), Ο Γλάρος (1976), Επιστροφή (1977), Πρόσκληση στον Πύργο (1978), Μονό Ζευγάρι (1980), Ανταπόκριση (1983), Ψηλά από τη Γέφυρα (1986) και Στην Φωλιά του Κούκου (1987).


Όμως, εκτός από σπουδαίους πρωταγωνιστής του θεάτρου, ο Νίκος Κούρκουλος υπήρξε και ένας από τους μεγαλύτερους ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου. Πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 30 ταινίες, μεταξύ των οποίων Ο κατήφορος, Κοινωνία ώρα μηδέν, Η κυρία δήμαρχος, Το χώμα βάφτηκε κόκκινο, Αδίστακτοι, Ορατότης μηδέν, Ο Αστραπόγιαννος κ.ά.

Τιμήθηκε δύο φορές με το Α' Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: το 1965 για τους Αδίστακτους και το 1970 για τον Αστραπόγιαννο.

Για πολλά χρόνια υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης των θιασαρχών του Ελληνικού Θεάτρου, (ΠΕΕΘ), ενώ από το 1994 μέχρι το θάνατό του διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

Από τη θέση αυτή οραματίστηκε και δημιούργησε το Παιδικό Στέκι, την Πειραματική Σκηνή, τον Άδειο Χώρο, το Εργαστήρι Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας, τη Διεθνή Σκηνή και τη Θερινή Ακαδημία Θεάτρου, ενώ αναβάθμισε δραστικά την Δραματική Σχολή του Εθνικού.

Παράλληλα, άνοιξε τις, για χρόνια κλειστές, πόρτες του Εθνικού Θεάτρου σε όλους τους ηθοποιούς, έκανε τον θίασο περιοδεύοντα στην Ελλάδα και το εξωτερικό και προχώρησε σε μετακλήσεις ξένων σκηνοθετών.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του παρουσιάστηκαν πολλά και σημαντικά έργα του παγκόσμιου δραματολογίου καθώς και έργα πολλών Ελλήνων συγγραφέων, σε όλες τις σκηνές του Εθνικού Θεάτρου. Στις καινοτομίες του καταγράφηκε και η τεράστια επιτυχία του μιούζικαλ Βίρα της άγκυρες των Β. Παπαθανασίου-Μ. Ρέππα, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, που ήταν το πρώτο μουσικό έργο στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου, αφιερωμένο στην ελληνική επιθεώρηση.

Τον Μάρτιο του 2006 υπέγραψε εκ μέρους της πολιτείας την οριστική σύμβαση για την ανάθεση του έργου «Αποκατάσταση και εξοπλισμός του κτιριακού συγκροτήματος του Εθνικού Θεάτρου», που αποτέλεσε ένα από τα κυριότερα οράματα της καλλιτεχνικής του θητείας.

Κατά κοινή ομολογία, ήταν ένας άνθρωπος με πάθος και ειλικρίνεια που δεν δίσταζε να ομολογήσει πως όταν ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση, το Εθνικό Θέατρο «ήταν ένας σάπιος οργανισμός που είχαν μείνει μόνο τα κόκαλα».

Ο Νίκος Κούρκουλος είχε τέσσερα παιδιά. Δύο από τον πρώτο γάμο του με την Μελίτα, τη Μελίτα και τον ηθοποιό Άλκη Κούρκουλο και άλλα δύο από τον γάμο του με την Μαριάννα Λάτση, την Εριέτα και τον Φίλιππο.

Καλό ταξίδι...

από το www.in.gr

Κολλήματα και εμμονές

γράφει η Σταυρούλα



Πριν από λίγες μόνο μέρες μου πέρασε για πρώτη φορά απ’το μυαλό ότι όλοι, λιγότερο ή περισσότερο ο καθένας πιστεύετε ότι η σχέση μου με το βουνό είναι εμμονή. Άκουσα σκληρές κριτικές για τις επιλογές μου τον τελευταίο μήνα. Άκουσα ότι οι εμμονές μου με οδηγούν σε υπερβολές, σε παρακινδυνευμένες ενέργειες, σε λάθη. Το ατύχημα μοιάζει να επιβεβαιώνει αυτές τις θεωρίες. Ένας βράχος που γλίστρησε πάνω σε μια σάρα έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς να μου εκθέσουν με ευθύτητα και ειλικρίνεια αυτές τους τις εκτιμήσεις. Ο βράχος έπεσε ως «από μηχανής θεός» για να με συνεφέρει και να μου υπενθυμίσει τα όριά μου. Έτσι μου είπαν.

Δε νομίζω ότι κανείς ποτέ θα πρέπει να απολογείται για τις επιλογές του, ειδικά όταν οι επιλογές αυτές δεν επιδρούν άμεσα-θετικά ή αρνητικά-σε κανένα τρίτο πρόσωπο. Οι έμμεσες επιρροές πάντα υπάρχουν, σε οποιαδήποτε περίπτωση. Δε θα προσπαθήσω να απολογηθώ. Θα προσπαθήσω απλώς να σας μιλήσω για τον ενθουσιασμό μου. Κι αυτό γιατί μου κάνει εξαιρετική εντύπωση το γεγονός ότι έχω δώσει την εντύπωση ότι περιστοιχίζομαι από εμμονές στους ίδιους τους φίλους μου.

Ο ενθουσιασμός μου για το βουνό είναι ενθουσιασμός για την ελευθερία. Είναι ενθουσιασμός για τις αμέτρητες δυνατότητες ευτυχίας που βρίσκονται παντού. Τα συναισθήματα παραμένουν τα ίδια. Αλλάζουν μόνο τα ερεθίσματα. Το ερέθισμα μπορεί να είναι το παγωμένο χιόνι στην κόντρα του Ταΰγετου, ο νυχτερινός ουρανός στα Τζουμέρκα, η ηρωική βουτιά στη Γκιστόβα, τα ξύλινα γλυπτά στο μουσείο του Καπράλου, ο αέρας και ο ήλιος στο κατάστρωμα, το πεπόνι και το κουτάλι, ένα ξεροψημένο καλαμπόκι στο ψιλόβροχο, οι καλόγνωμες του Αντώνη, ο σκύλος-αρκούδα στο Μπάφι, η κεντρική πλατεία στα Μεστά της Χίου, το ντοκιμαντέρ για το σύμπαν στο πλανητάριο, ο γκρεμισμένος φάρος.

Ο ενθουσιασμός γεννιέται για όλα εκείνα που μπορώ να χαρώ με τους φίλους μου. Δεν ξέρω γιατί σας φαίνεται ότι ειδικά ο ενθουσιασμός μου για τα βουνά έχει γίνει εμμονή που με κατατρέχει. Δεν θα ακολουθούσα ποτέ έναν ορειβατικό στόχο μόνη. Χωρίς τους ανθρώπους που θα του δώσουν χρώμα. Δεν ξέρω πως σας ακούγονται όλα αυτά. Μπορεί να σας φαίνεται ότι δε συμβαδίζουν με τις αντιδράσεις και τη συμπεριφορά μου. Μπορεί και να έχετε δίκιο τελικά. Δεν ξέρω.

Προσμονή κι επιμονή

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Το χάρο με τα μάτια της, αντίκρυσε η 24χρονη ορειβάτις Σταυρούλα Παχή, όταν έγινε πρωταγωνίστρια ενός πρωτοφανούς, για τα ελληνικά χρονικά, ορειβατικού ατυχήματος, την 9η Δεκεμβρίου 2006 σε υψόμετρο άνω των 2000 μέτρων στη δυτική ορθοπλαγιά του όρους Γκιώνα.

Ένα μήνα μετά, ακόμα νοσηλεύεται. Έχει ήδη κάνει τρεις χειρουργικές επεμβάσεις στην κνήμη κι ετοιμάζεται για την τέταρτη. Πήγαμε και τη βρήκαμε, στο Μαρούσσι, στο δωμάτιο 427 της Ε’ ορθοπεδικής κλινικής του ΚΑΤ όπου δέχθηκε να μιλήσει για πρώτη φορά μετά τη φοβερή της εμπειρία, στο συνεργάτη και διαχειριστή του ιστολογίου μας.

Αλκυονίδα ημέρα σήμερα. Μια καταπληκτική αιθρία μέσα στην καρδιά του χειμώνα.Το κρεββάτι της βρίσκεται δίπλα σε ένα παράθυρο της δυτικής πτέρυγας του ΚΑΤ. Έχει δέσει έναν αυτοσχέδιο ιμάντα στο πόδι της και κάνει διαρκώς ασκήσεις, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ενώ κάποιες στιγμές στρέφει το κεφάλι της αριστερά, και ανιχνεύει με το βλέμμα της από το παράθυρο, την κορυφογραμμή της Πάρνηθας. Ένα πικρό χαμόγελο, σχηματίζεται στο πρόσωπό της. Ξαναθυμάται τις δύσκολες στιγμές που έζησε. Πονάει, δακρύζει, πεισμώνει και ξαναχαμογελά αισιόδοξα. Οι συγκλονιστικές εμπειρίες της, ξετυλίγονται, λέξη λέξη, μέσα από τις απαντήσεις της...

Bl.adm: Καλημέρα Σταυρούλα. Μπορούμε να μιλάμε στον ενικό;

Σταυρ.: (Γελάει…) Ναι … Βέβαια!

Bl.adm: Πως νοιώθεις μετά από 30 μέρες ξάπλας σε ένα κρεββάτι;

Σταυρ.: πολύ κουρασμένη!

Bl.adm: Είναι πολύ μεγάλο το διάστημα της παραμονής σου στο νοσοκομείο. Όταν έγινε το ατύχημα, πίστευες ότι ήταν τόσο σοβαρό;

Σταυρ.: Πίστευα ότι ήταν σοβαρό, αλλά δεν είχα σκεφτεί “τόσο μακριά”.

Bl.adm: Τη μέρα του ατυχήματος, έμεινες πάνω από 12 ώρες εγκλωβισμένη σε ένα άγριο και αφιλόξενο περιβάλλον, πολύ μακριά από τον πολιτισμό. Τι σκέψεις έκανες και πως ένοιωθες κατά τη διάρκεια της αναμονής σου εκεί;

Σταυρ.: Αρχικά σκεφτόμουνα τι έπρεπε να γίνει για να αντιμετωπιστεί ή κατάσταση, και τις διάφορες πιθανότητες. Σε καμία όμως περίπτωση δεν φανταζόμουνα ότι θα περιμέναμε 12 ώρες στο βουνό μέχρι να έρθει η βοήθεια κι άλλες τόσες μέχρι να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο!

Bl.adm: Ακούστηκαν διάφορα για την ανικανότητα διάσωσης των επίσημων κρατικών αρχών. Τι πιστεύεις γι’ αυτό;

Σταυρ.: Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με το αντικείμενο και δεν ξέρω ποιοι ακριβώς ήταν οι υπεύθυνοι που θα έπρεπε να είχαν φτάσει στο σημείο, αλλά μου έκανε εξαιρετική εντύπωση το γεγονός του ότι δεν ήρθε κανείς (πυροσβεστική, εμάκ, πολιτική προστασία) από αυτούς που φανταζόμουνα ότι θα έρχονταν. Τελικά ήρθαν οι φίλοι ορειβάτες, που ξεκίνησαν από τα σπίτια τους στην Αθήνα, κουβάλησαν εργαλεία διάσωσης με δική τους πρωτοβουλία, ανέβηκαν νύχτα το ίδιο μονοπάτι που είχαμε ανέβει κι εμείς, κι έφτασαν πρώτοι και μόνοι.

Bl.adm: Πέρασε περίπου ένα ολόκληρο 24ωρο, από τη στιγμή που τραυματίστηκες μέχρι τη στιγμή που μεταφέρθηκες στο νοσοκομείο (σ.σ. της Άμφισσας). Πως μπόρεσες και άντεξες τόσες ώρες; Έκανες κακές σκέψεις για την εξέλιξη της υγείας σου όλη αυτή την ώρα;

Σταυρ.: Για το «πώς άντεξα» μάλλον είναι ζήτημα φυσιολογίας. Μετά τις δυο τρεις πρώτες ώρες αναμονής, έκανα κυρίως κακές σκέψεις. Ήξερα, ότι μετά τις 6 ώρες, υπήρχε σοβαρός κίνδυνος για τη λειτουργικότητα του ποδιού μου. Είχα υποτιμήσει τους κινδύνους για τη γενικότερη κατάσταση της υγείας μου.


Bl.adm: Απ’ όσο γνωρίζω, αρχικά κανείς (ούτε οι γιατροί) δεν είχε εκτιμήσει σωστά τη σοβαρότητα της κατάστασης. Εσύ πότε συνειδητοποίησες, ότι κινδύνεψε πραγματικά η ζωή σου;

Σταυρ.: Για αρκετές μέρες, είχα χάσει τελείως την αίσθηση του χρόνου. Το ατύχημα έγινε το πρωί του Σαββάτου. Από το βράδυ της Κυριακής όπου χειρουργήθηκα στο ΚΑΤ μέχρι την Τετάρτη, ήμουν σε κατάσταση καταστολής. Την Πέμπτη άρχισα να συνέρχομαι. Την Παρασκευή (δηλαδή 6 μέρες μετά το ατύχημα) κι ενώ ήμουν ακόμα στην εντατική, είχα αρχίσει να συνέρχομαι πλήρως. Τότε διάβασα το «φάκελο νοσηλείας» και συνειδητοποίησα την κρισιμότητα της κατάστασης.

Bl.adm: Ξέρω ότι δεν σου αρέσουν οι στομφώδεις και βαρύγδουπες εκφράσεις, αλλά θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι «έφτασες κοντά στο θάνατο»;

Σταυρ.: (Γελάει…) Σίγουρα «έφτασα κοντά στο θάνατο» αλλά είχα την τύχη να το αντιληφθώ όταν το ενδεχόμενο αυτό, είχε πια ξεπεραστεί. Οπότε αντέδρασα εκ του ασφαλούς και χάρηκα για το ότι είμαι ακόμα ζωντανή.

Bl.adm: Από τη στιγμή του ατυχήματος μέχρι σήμερα, υπήρξε μια μεγάλη κινητοποίηση συγγενών, φίλων και ορειβατών που βρέθηκαν δίπλα σου, τόσο κατά τη διάρκεια της διάσωσης, όσο και κατά τη διάρκεια της νοσηλείας σου.Πόσο σημαντική ήταν για ‘σένα η παρουσία αυτών των ανθρώπων στις δύσκολες στιγμές που πέρασες και περνάς ακόμα;

Σταυρ.: Αναμφισβήτητα, η συμβολή (πρακτική και ηθική) των ανθρώπων που συμμετείχαν στη διάσωσή μου, ήταν καθοριστικής σημασίας. Ανεξάρτητα όμως από το ατύχημα , η εμπειρία της εντατικής και η απομόνωση που αυτή επέβαλλε πολλαπλασίασε το αίσθημα της ανάγκης για επικοινωνία με τους φίλους μου. Πάντως ήταν πολύ ευχάριστη ανακάλυψη για ‘μένα το ότι υπήρξαν τόσοι πολλοί άνθρωποι με τους οποίους δέθηκα αληθινά.

Bl.adm: Συνήθως, ένα σοβαρό ατύχημα (δικό μας ή δικού μας ανθρώπου) ή μια συγκλονιστική εμπειρία, μπορεί εύκολα να μας βάλει σε σκέψεις και διαδικασίες επαναπροσδιορισμού πολλών σημαντικών παραμέτρων της ζωής μας. Πιστεύεις ότι θ’ αλλάξει κάτι στη ζωή σου μετά από όλα αυτά;

Σταυρ.: Επειδή όλα εξελίσσονται εξαιρετικά αργά κι επειδή πιστεύω ότι πρέπει να είμαι πλήρως αφοσιωμένη σε κάθε φάση της διαδικασίας, νομίζω ότι θα ξεχάσω γρήγορα όσα θα όφειλα να θυμάμαι για πάντα. Αν έπαιρνα τώρα αποφάσεις και προγραμμάτιζα τη ζωή μου από ‘δω και πέρα, τα κριτήριά μου θα ήταν τελείως διαφορετικά, όπως επίσης διαφορετική θα ήταν η ιεράρχηση των αναγκών μου και οι επιλογές μου.

Bl.adm: Ας μιλήσουμε λίγο για το κεφάλαιο «ορειβασία». Γνωρίζω πολύ καλά ότι για τους ορειβάτες, η ορειβασία δεν είναι μια αθλητική απλώς δραστηριότητα, αλλά αποτελεί γι’ αυτούς μια γενικότερη στάση ζωής, η οποία συχνά δεν γίνεται εύκολα κατανοητή από τους μη ενασχολούμενους με αυτή. Σίγουρα στο παρελθόν θα κατηγορήθηκες από κάποιους για τις «ορειβατικές» σου επιλογές και ενδεχομένως το ατύχημά σου να αποτελέσει ένα ακόμα επιχείρημα για τους επικριτές σου. Μετανιώνεις για κάποιες από αυτές τις επιλογές;

Σταυρ.: Αντιθέτως! Σαφώς και χαίρομαι για τις επιλογές μου. Αυτές οι επιλογές μου χάρισαν φίλους και μ’ έκαναν να δω στη ζωή μία διάσταση που μέχρι τότε αγνοούσα. Το συγκεκριμένο ατύχημα δεν οφειλόταν σε κάποιο κακό χειρισμό ή στην υψηλή τεχνική δυσκολία. Ήταν ακριβώς αυτό που λέει η ίδια η λέξη. ‘Ηταν μία ατυχής στιγμή που δεν μπορούσε να προβλεφθεί, και γι αυτό είναι λάθος να συνδέεται με τις επιλογές μου. Κάποιοι υποστήριζαν, ότι στη ζωή μου, συχνά δεν είχα μέτρο. Αλλά νομίζω ότι δεν έχουν δίκιο, γιατί αυτό που με γοήτευε στην ορειβασία δεν ήταν οι κορυφές και τα βουνά, αλλά ο τρόπος ζωής. Κι αυτόν τον τρόπο ζωής, πιστεύω ότι τώρα μπορώ να τον διατηρήσω και να τον προσαρμόσω ακόμα και στην περίπτωση που δεν μπορέσω να ξαναπάω στο βουνό. Τέλος, νοιώθω μια βαθιά ικανοποίηση, γιατί η ορειβασία μου έδωσε στιγμές ευτυχίας, αλλά επίσης μου έδειξε και τον τρόπο να τις ανακαλύπτω.

Bl.adm: Συμπληρώθηκε ένας μήνας από τον τραυματισμό σου, κι ακόμα δεν έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι. Ποια είναι η εκτίμηση αυτή τη στιγμή για την εξέλιξη της υγείας σου;

Σταυρ.: Περιμένω τις προσεχείς μέρες, να γίνει μια πλαστική επέμβαση προκειμένου να καλυφθεί και το δεύτερο τραύμα του ποδιού μου. Στη συνέχεια θα μπω σε μια μακρά φάση φυσιοθεραπείας η οποία δεν ξέρω ακριβώς πόσο θα κρατήσει. Επίσης, δεν μπορεί ακόμα να εκτιμηθεί με ακρίβεια ούτε ο χρόνος ούτε ο βαθμός της αποκατάστασης. Παρόλο που μου έχουν σπάσει τα νεύρα, μετά από ένα μήνα παραμονής μου στο νοσοκομείο, είμαι γενικά αισιόδοξη.

Bl.adm: Πως περνάς το χρόνο σου στο νοσοκομείο;

Σταυρ.: Βαριέμαι, δεν κάνω σχεδόν τίποτα. Κάνω παθητικές διατάσεις στο πόδι, γκρινιάζω στον κόσμο, τελευταία κοιμάμαι καλύτερα λόγω της φαρμακευτικής αγωγής. Νοιώθω πολύ κουρασμένη και γενικώς δεν μπορώ να διαβάσω ή να δω τηλεόραση για πάνω από μισή ώρα. Αυτό που κάνω με εξαιρετική επιτυχία είναι να ...περιμένω.

Bl.adm: Βλέπω έχεις ήδη αρχίσει να κουράζεσαι. Ας σταματήσουμε εδώ. Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου. Δεν ξέρω αν πρέπει να σου πω «καλό κουράγιο» ή κάτι τέτοιο; Υποθέτω ότι θα έχεις βαρεθεί να το ακούς αυτό.

Σταυρ.: Πριν από αρκετά χρόνια, καθόμασταν με μία φίλη μου, (σε μια φάση «χαζής απογοήτευσης») και λέγαμε ότι οι εκφράσεις «καλό κουράγιο» και «υπομονή» δεν μας αντιπροσωπεύουν γιατί έχουν παθητική χροιά. Είχαμε αποφασίσει να τις αποκλείσουμε από το λεξιλόγιο και από τη ζωή μας και να τις αντικαταστήσουμε με τη λέξη «επιμονή» που μας φαινόταν πολύ πιο ενεργητική και μαχητική.

Καλή Χρονιά!

Αγαπητοί συνορειβάτες,

Το Ιστολόγιο των εννέα συνορειβατών αναστέλει προσωρινά τη λειτουργία του, λόγω αναρρωτικής άδειας του Blog Administrator.

Ελπίζουμε ο νέος χρόνος να σβύσει το συντομότερο τις κακές εμπειρίες του χρόνου που έφυγε.
Ο χώρος του ιστολογίου (μαζί με όλα του τα αρχεία) θα συνεχίσει να υπάρχει στο διαδίκτιο.
Όποιος από εσάς θέλει, θα μπορεί να δημοσιεύει οποτεδήποτε κι οτιδήποτε επιθυμεί.

Σας φιλώ και σας εύχομαι το 2007, να είναι ευτυχές και χαρούμενο.