γράφει η Σταυρούλα
Πριν από λίγες μόνο μέρες μου πέρασε για πρώτη φορά απ’το μυαλό ότι όλοι, λιγότερο ή περισσότερο ο καθένας πιστεύετε ότι η σχέση μου με το βουνό είναι εμμονή. Άκουσα σκληρές κριτικές για τις επιλογές μου τον τελευταίο μήνα. Άκουσα ότι οι εμμονές μου με οδηγούν σε υπερβολές, σε παρακινδυνευμένες ενέργειες, σε λάθη. Το ατύχημα μοιάζει να επιβεβαιώνει αυτές τις θεωρίες. Ένας βράχος που γλίστρησε πάνω σε μια σάρα έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς να μου εκθέσουν με ευθύτητα και ειλικρίνεια αυτές τους τις εκτιμήσεις. Ο βράχος έπεσε ως «από μηχανής θεός» για να με συνεφέρει και να μου υπενθυμίσει τα όριά μου. Έτσι μου είπαν.
Δε νομίζω ότι κανείς ποτέ θα πρέπει να απολογείται για τις επιλογές του, ειδικά όταν οι επιλογές αυτές δεν επιδρούν άμεσα-θετικά ή αρνητικά-σε κανένα τρίτο πρόσωπο. Οι έμμεσες επιρροές πάντα υπάρχουν, σε οποιαδήποτε περίπτωση. Δε θα προσπαθήσω να απολογηθώ. Θα προσπαθήσω απλώς να σας μιλήσω για τον ενθουσιασμό μου. Κι αυτό γιατί μου κάνει εξαιρετική εντύπωση το γεγονός ότι έχω δώσει την εντύπωση ότι περιστοιχίζομαι από εμμονές στους ίδιους τους φίλους μου.
Ο ενθουσιασμός μου για το βουνό είναι ενθουσιασμός για την ελευθερία. Είναι ενθουσιασμός για τις αμέτρητες δυνατότητες ευτυχίας που βρίσκονται παντού. Τα συναισθήματα παραμένουν τα ίδια. Αλλάζουν μόνο τα ερεθίσματα. Το ερέθισμα μπορεί να είναι το παγωμένο χιόνι στην κόντρα του Ταΰγετου, ο νυχτερινός ουρανός στα Τζουμέρκα, η ηρωική βουτιά στη Γκιστόβα, τα ξύλινα γλυπτά στο μουσείο του Καπράλου, ο αέρας και ο ήλιος στο κατάστρωμα, το πεπόνι και το κουτάλι, ένα ξεροψημένο καλαμπόκι στο ψιλόβροχο, οι καλόγνωμες του Αντώνη, ο σκύλος-αρκούδα στο Μπάφι, η κεντρική πλατεία στα Μεστά της Χίου, το ντοκιμαντέρ για το σύμπαν στο πλανητάριο, ο γκρεμισμένος φάρος.
Ο ενθουσιασμός γεννιέται για όλα εκείνα που μπορώ να χαρώ με τους φίλους μου. Δεν ξέρω γιατί σας φαίνεται ότι ειδικά ο ενθουσιασμός μου για τα βουνά έχει γίνει εμμονή που με κατατρέχει. Δεν θα ακολουθούσα ποτέ έναν ορειβατικό στόχο μόνη. Χωρίς τους ανθρώπους που θα του δώσουν χρώμα. Δεν ξέρω πως σας ακούγονται όλα αυτά. Μπορεί να σας φαίνεται ότι δε συμβαδίζουν με τις αντιδράσεις και τη συμπεριφορά μου. Μπορεί και να έχετε δίκιο τελικά. Δεν ξέρω.
3 σχόλια:
Ως συνήθως, θα εκμεταλλευτώ το προνόμιο του πρώτου σχολιασμού.
Οι απόψεις μου για το θέμα, είναι γνωστές, τις έχω επαναλάβει και στο παρελθόν.
Τα πράγματα νομίζω ότι είναι απλά κι εμείς έχουμε την τάση να τα περιπλέκουμε χωρίς λόγο.
Τι σημαίνει ακριβώς το επίθετο «κολλημένος»; Θεωρώ ότι η έννοια χρησιμοποιείται από κάποιον για να εκδηλώσει –με αιχμηρό τρόπο- την αντίθεσή του (ή τη μη κατανόησή του) στις επιλογές κάποιου άλλου.
Κάποτε έκανα μόνο ορειβασία και θεωρούσα τους αναρριχητές «κολλημένους» (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Γιατί πολύ απλά, δεν ενέκρινα τις επιλογές τους και δεν κατανοούσα τις επιθυμίες τους.
Είναι στην ανθρώπινη φύση, η απόρριψη του διαφορετικού ή του μη κατανοητού. Κι ο ευκολότερος τρόπος να το κάνουμε αυτό είναι να κολλάμε ταμπέλες στους άλλους. Είναι πολύ εύκολο για μένα να πω:
«Οι φίλοι μου είναι κολλημένοι. Ο Χρήστος κι ο Μιχάλης με το χωριό τους και την Ήπειρο, η Βάσω με την αναρρίχηση, η Σταυρούλα με την ορειβασία, ο Μιχάλης με τα κλαρίνα, ο Κοσμάς με το φραπέ κ.ο.κ.»
Κάποτε ο Χάρης είχε δώσει μια παραστατικότατη έννοια, σε σχετική συζήτηση, επινοώντας τον όρο του “score book”. O καθένας έχει τη δική του κλίμακα βαθμολόγησης, και σίγουρα για τη Σταυρούλα, μια βουτιά στο Αιγαίο καταγράφει πολλούς περισσότερους πόντους στο score book της, από ένα πανηγύρι με κλαρίνα στην Ήπειρο ή από μία τρελλή φραπεδιά υπό τους ήχους των duran duran σε παρακείμενη της παραλιακής οδού καφετέριας.
Είναι σημαντικό να δείχνουμε πλήρη κατανόηση στις επιθυμίες των φίλων μας και να αποδεχόμαστε τις επιλογές τους, οποιεσδήποτε κι αν είναι αυτές, είτε τις κατανούμε, είτε όχι.
Παραφράζοντας μία σοφή λαϊκή ρήση, θα έλεγα:
«Αγάπα τους φίλους σου...με τις επιθυμίες τους».
Την επόμενη φορά που θα σπεύσω να χαρακτηρίσω κάποιον κολλημένο, θα φροντίσω πρώτα να αναρωτηθώ :
«Γιατί είναι κολλημένος; Μήπως θα ήθελα να ήμουν κι εγώ;»
Θα συμφωνήσω με τη Σταυρούλα και θα πω ότι τα πάντα είναι ένας συνδυασμός ανθρώπων και καταστάσεων. Μια δραστηριότητα δεν έχει νόημα εάν δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι και οι κατάλληλοι άνθρωποι είναι αυτοί με τους οποίους μπορείς να μοιραστείς πράγματα που σου αρέσουν. Άλλωστε το γνωστό ανέκδοτο με τον τύπο που μένει ναυαγός σε ένα νησί με ένα σούπερ ντούπερ μοντέλο είναι ενδηκτικό αυτής της μεγάλης αλήθειας. Απλά η Σταυρούλα δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοιους είδους δηλώσεις. Μάλλον φταίει η μακρά παραμονή στο νοσοκομείο...
Απο κόλλημα σε κόλλημα, έλεος πια, βαρέθηκα...
Δημοσίευση σχολίου