«Με συνεχή χιονοθύελλα πατήσαμε στα 4.320 μέτρα, στα Αλτάια Όρη, στη “Στέγη της Μογγολίας”, στα σύνορα με τη Σιβηρία. Εκεί ψηλά, πλάι στην ελληνική σημαία, υψώσαμε πανό με μήνυμα ελπίδας για τα δάση που καίγονται. Λίγες μέρες αργότερα, στον δρόμο της επιστροφής, πληροφορηθήκαμε την καταστροφή στην Πελοπόννησο και την Εύβοια, τη φρίκη και τους θανάτους».
Το σχέδιο είχε δυσκολίες. Έπρεπε να κατακτήσουν μια ακόμα ασιατική χιονισμένη βουνοκορφή, να διασχίσουν έρημο με καμήλες και την πιο βαθιά λίμνη του κόσμου, τη Βαϊκάλη, με πλοίο, πριν επιστρέψουν με τον Υπερσιβηρικό Σιδηρόδρομο. Δεκατέσσερις Έλληνες ορειβάτες, ανάμεσά τους και τρεις γυναίκες, μέλη του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου, το είπαν και το έκαναν. Τα κατάφεραν μέσα σε 22 ημέρες, σ΄ ένα ταξίδι περιπέτειας με κάθε μεταφορικό μέσο, στην πρώτη ελληνική αποστολή στα χνάρια των μεγάλων κατακτητών Τζένγκις Χαν και Ταμερλάνου!
Το πλάνο που σχεδίαζαν επί μήνες το τήρησαν ευλαβικά. Έπεσαν μέσα και στο κόστος του ταξιδιού2.500 ευρώ κατ΄ άτομο. Δεν υπολόγιζαν, ωστόσο, πως το οικολογικό μήνυμα που θα έστελναν στις 18 Αυγούστου από χιλιάδες μίλια μακριά, μια εβδομάδα αργότερα, θα γινόταν με τον πλέον τραγικό τρόπο επίκαιρο όσο ποτέ. «Τα δάση καίγονται, οι πάγοι λειώνουν, εμείς τι κάνουμε; αναρωτιόμασταν, το πανό μας ήταν τελικά προφητικό. Μάθαμε μέσω Ίντερνετ τα άσχημα νέα και σοκαριστήκαμε. Ούτε περιμέναμε να αντικρύσουμε παγετώνα συρρικνωμένο κατά είκοσι χιλιόμετρα μέσα στην τελευταία δεκαετία! Είναι πρωτοφανής, τεράστια η οικολογική καταστροφή στον πλανήτη...», περιγράφει στα «ΝΕΑ» ο αρχηγός της αποστολής κ. Κώστας Τσιβελέκας, ένας από τους πιο έμπειρους Έλληνες ορειβάτες.
Στην τελική ανάβαση προς την κορυφή, όπως εξηγεί, το ελληνικό γκρουπ κλήθηκε να ξεπεράσει τα τερτίπια του καιρού αλλά και τη γεωγραφική ιδιομορφία της περιοχής. «Εμπόδια στο δρόμο μας ήταν η δυσκολία πρόσβασης μέσω της κεντρικής ασιατικής στέπας, η σχεδόν ανυπαρξία οδικού δικτύου, σε τοπία ανεξερεύνητα. Άπειρες κρεβάς (ρωγμές παγετώνα) και σεράκ (παγωμένες εξάρσεις) ήταν ύπουλες απειλές για μας, γι΄ αυτό κι αναρριχηθήκαμε δεμένοι όλοι μαζί, κόντρα στους ψυχρούς σιβηριανούς ανέμους, τις συχνές χιονοθύελλες και τη σχεδόν μηδενική ορατότητα».
Με το θερμόμετρο να σημαδεύει τους μείον δέκα βαθμούς Κελσίου στο ξημέρωμα, τους μείον πέντε ακόμα και μέσα στη σκηνή, έντεκα από τους ορειβάτες, οι δύο γυναίκες, σκαρφάλωσαν τελικά στη μογγολική «Στέγη», ύστερα από τέσσερις μέρες υπερπροσπάθειας. «Ήταν σίγουρα το πιο ψυχοφθόρο βουνό που έχω ανέβει. Βήμα-βήμα, η προσοχή μας έπρεπε να είναι συνέχεια τεταμένη, ο κίνδυνος παραμόνευε διαρκώς», ανατρέχει στη μνήμη της η κ. Τασία Ηλιοπούλου, η Ελληνίδα που έχει ανέβει υψηλότερα (7.600μ.) από οποιαδήποτε άλλη.
«Το λέγαμε όταν το προγραμματίζαμε, πως θα είναι ένα ασυνήθιστο ταξίδι. Δοκιμάσαμε και τις αντοχές μας. Τελικά αποδείχτηκε ταξίδι ζωής», λέει στα «ΝΕΑ» κατάκοπη αλλά ενθουσιασμένη. Τις δικές της εντυπώσεις έκλεψαν, όπως αφηγείται, κατά πρώτο λόγο οι ίδιοι οι Μογγόλοι, αλλά και το τοπίο της χώρας τους. «Καταπληκτικοί άνθρωποι, πολύ φιλήσυχοι, φιλόξενος λαός. Και η γη τους είναι πανέμορφη, γεμάτη στέπες, ερήμους, βουνά και πράσινο. Τη διασχίσαμε μέσα από ποτάμια και... ατέλειωτες λακκούβες, ακόμα κι από ψηλά, με μικρό αεροπλάνο».
Στον σκληρό δίσκο του μυαλού της η ίδια φρόντισε να αποτυπώσει και εικόνες σπάνιας ομορφιάς, με εκατοντάδες άγρια άλογα κι αετούς να βουτούν από ψηλά για να πιάσουν το θήραμά τους. Όχι, όπως λέει, πως άφησε απέξω την Έρημο Κόμπι, στα σύνορα Μογγολίας- Κίνας, ειδικά το σημείο όπου για πρώτη φορά στον κόσμο ανακαλύφθηκαν δεινόσαυροι. «Εκεί υπάρχει μουσείο μ΄ έναν τεράστιο σκελετό ζώου».
ΜΕ ΤΖΙΠ, πεζοί ή και... καβάλα σε βακτριανές καμήλες (με διπλή καμπούρα, απειλούμενο είδος), οι Έλληνες εκδρομείς αναρριχήθηκαν ακόμα και σε αμμόλοφους 250 μέτρων, ώστε να απολαύσουν την απέραντη θέα. «Δεν έκανε τη ζέστη που περιμέναμε, είχε 15-20 βαθμούς. Το ενοχλητικό ήταν ο αέρας και οι αμμοθύελλες, έπρεπε να είσαι καλυμμένος παντού. Στο κατέβασμα, αντίθετα, είναι ωραία, κουτρουβαλάς!», λέει χαμογελαστή. Με το μογγολικό τρένο- τον Υπερσιβηρικό- σε ταξίδι τριών ημερών χωρίς καμία στάση (!), προτελευταίος, πριν από τη Μόσχα, σταθμός τους ήταν το Ιρκούτσκ, η πρωτεύουσα της Ανατολικής Σιβηρίας. «Εκεί ξεχωρίζουν τα απέραντα δάση, παντού σημύδα κι ερυθρελάτη. Τα πάντα είναι χτισμένα από ξύλο», θυμάται η Ελληνίδα ορειβάτισσα, πριν πιάσει χαρτί και μολύβι για να σχεδιάσει την επόμενη «πρόκληση»: τα Δυτικά Ιμαλάια...
"TA NEA"
Τετάρτη, 05.09.07
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου