Στα πλαίσια των δραστηριοτήτων της η Ε.Ο.Ο.Α πραγματοποίησε τον Ιούλιο 2007 ορειβατική αποστολή σε βουνό μεγάλου υψομέτρου στην οροσειρά Hindu Kush στο Πακιστάν. Η Ομοσπονδία κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων της αποστολής.
Η ΟΜΑΔΑ
Συμμετείχαν νεαροί αναρριχητές -τριες μέχρι 30 ετών από διάφορα σωματεία της χώρας με εξαιρετική δράση στα βουνά της Ελλάδας και στις Άλπεις κατόπιν επιλογής, οι οποίοι πλαισιώθηκαν από μεγαλύτερους και έμπειρους αλπινιστές.
Πιο συγκεκριμένα στην αποστολή πήραν μέρος οι εξής ορειβάτες:
1.Βουτυρόπουλος Γιώργος (αρχηγός)Ε.Ο.Σ Αθηνών
2.Μωραιτίνης Σταύρος (συνοδός) Ε.Ο.Σ Αθηνών
3.Κρούπης Νίκος (συνοδός) Ε.Ο.Σ Ξάνθης
4.Καραπετάκος Άκης (συνοδός) Ε.Ο.Σ Αθηνών
5.Κωνσταντακόπουλος Σταμάτης Α.Ο.Σ
6.Μουγκολιάς Κων/νος Α.Ο.Σ
7.Μεσαρχάκης Μάνος Ε.Ο.Σ Χανίων
8.Ναξάκης Βασίλης Ε.Ο.Σ Χανίων
9.Κουσιπέτκου Φανή Σ.Ε.Ο Φλώρινας
10.Ζέκης Βαγγέλης Π.Ο.Α
11.Δασκαλάκης Δημήτρης Ε.Ο.Σ Αθηνών
ΤΟ ΒΟΥΝΟ
Η περιοχή που επιλέχθηκε για την πραγματοποίηση της αποστολής ήταν τα βουνά Buni Zom στη διοικητική περιφέρεια του Chitral στα βορειοδυτικά σύνορα της χώρας, μια κάπως απομακρυσμένη περιοχή γεμάτη ψηλά βουνά, με φιλήσυχους και φιλόξενους κατοίκους. Η οροσειρά Buni Zom περιλαμβάνει αρκετές κορυφές με υψόμετρο μεταξύ 5800 – 6500 μέτρα και επιλέχθηκε γατί προσφέρει πολλές δυνατότητες ορειβατικών διαδρομών, από πολύ εύκολες πεζοπορικές αναβάσεις μέχρι τεχνικά δύσκολες αναρριχήσεις κάθετων ορθοπλαγιών. Επιπλέον, δυο κύριες κορυφές του συγκροτήματος άνω των 6000 μέτρων, παρέμεναν απάτητες, πράγμα που αποτελούσε ένα σημαντικό δέλεαρ για τους συμμετέχοντες.
Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ
Η αποστολή οργανώθηκε σύμφωνα με τα πρότυπα διοργάνωσης δραστηριοτήτων της Ε.Ο.Ο.Α. Η αρχική εισήγηση ήταν του Γ. Βουτυρόπουλου, ο οποίος συνέταξε τη σχετική πρόταση υλοποίησης και τον οικονομικό προϋπολογισμό. Αφού εγκρίθηκε και εξασφαλίστηκε το σχετικό κονδύλι, ανακοινώθηκε στα σωματεία με σχετική εγκύκλιο. Τον περασμένο Μάρτιο κρίθηκαν οι αιτήσεις συμμετοχής με βάση τις προϋποθέσεις δράσης και εγκρίθηκε η σύνθεση της ομάδας. Ορίστηκαν επίσης, οι απαραίτητες συναντήσεις των μελών καθώς και οι σχετικές προετοιμασίες που έπρεπε να γίνουν στην Ελλάδα πριν το ταξίδι.
Οι οργανωτικές λεπτομέρειες της αποστολής στο Πακιστάν ανατέθηκαν στο ειδικευμένο γραφείο ορεινού τουρισμού του Chitral «TERICH MIR Travel», η συνεργασία με το οποίο υπήρξε απόλυτα επιτυχής και ολοκληρώθηκε χωρίς να προκύψουν προβλήματα. Η ανωτέρω εταιρεία ανέλαβε τις μετακινήσεις της ομάδας εντός Πακιστάν, τη μεταφορά των εφοδίων στη κατασκήνωση βάσης του βουνού, την οργάνωση της κατασκήνωσης βάσης και τη διατροφή της ομάδας κατά τη διάρκεια παραμονής τους στη κατασκήνωση βάσης.
Οι λεπτομέρειες του προγράμματος ανάβασης και του απαραίτητου εξοπλισμού καθορίστηκαν με ευθύνη του Γ. Βουτυρόπουλου και του Ν. Κρούπη, που γνωρίζει καλά την περιοχή αφού έχει ξαναβρεθεί άλλες τρεις φορές εκεί στο πρόσφατο παρελθόν. Η εμπειρία, η επιμονή και η μεθοδικότητα του τελευταίου είχαν σαν αποτέλεσμα τη συλλογή ενός μεγάλου όγκου πληροφοριών για τα βουνά και την ορειβατική δραστηριότητα της περιοχής, γεγονός που διευκόλυνε αφάνταστα τη διεξαγωγή της αποστολής.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Η αποστολή αναχώρησε από την Ελλάδα στις 12 Ιουλίου 2007 με πτήση της Gulf Air για την πρωτεύουσα Islamabat όπου έφτασε την επομένη με ενδιάμεση διανυκτέρευση στο Ομάν. Εκείνη την ημέρα η ομάδα μεταφέρθηκε οδικώς βόρεια και διανυκτέρευσε στην πόλη Dir.
Στις 14 Ιουλίου 2007 η ομάδα έφτασε στην πόλη του Chitral. Εκεί έγιναν οι τελευταίες προμήθειες τροφίμων και κανονίστηκαν οι λεπτομέρειες προσέγγισης του βουνού. Την επόμενη ανέβηκε με τζιπ στο χωριό Phargam. Από το χωριό αυτό στις 16/7/2007 προωθήθηκε μέσω της κοιλάδας Phargam Gol μαζί με όλο τον εξοπλισμό, τα τρόφιμα και τριμελές βοηθητικό προσωπικό στην κατασκήνωση βάσης σε υψόμετρο 4000 μέτρα μετά από πολύωρη πεζοπορία, με τη βοήθεια βαστάζων και ζώων που είχε φροντίσει να στρατολογήσει το γραφείο που είχε την οργάνωση.
ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Από τις 17/7/2007 μέχρι και τις 25/7/2007 με αλλεπάλληλες αναβάσεις οργανώθηκαν δυο ενδιάμεσες κατασκηνώσεις. Η πρώτη στήθηκε λίγο πριν τον παγετώνα Khorabhorr σε υψόμετρο 4.800 μέτρα πάνω από τις πρώτες τεχνικές δυσκολίες της διαδρομής, έναν απότομο τοίχο από βράχο 300 μέτρων όπου στα πιο κάθετα σημεία στήθηκαν σταθερά σχοινιά για να διευκολύνουν και να προστατεύουν. Η δεύτερη στήθηκε στα 5.400 μέτρα, πάνω στον παγετώνα ο οποίος ας σημειωθεί ήταν ομαλός εύκολα προσβάσιμος και σχετικά ακίνδυνος χωρίς μεγάλες crevasses και άλλες παγίδες. Στις κατασκηνώσεις αυτές μεταφέρθηκαν σιγά - σιγά τρόφιμα και εξοπλισμός και ολοκληρώθηκε σταδιακά το πρόγραμμα εγκλιματισμού στο υψόμετρο της ομάδας. Για πρακτικούς λόγους τα μέλη της αποστολής χωρίσθηκαν σε δυο ομάδες και δούλεψαν ξεχωριστά με διαφορά μιας ημέρας.
Το πρόγραμμα ανάβασης περιλάμβανε μια πρώτη προσπάθεια και από τις δυο ομάδες στη κύρια κορυφή του βουνού με υψόμετρο 6.552 μέτρα, από την νότια πλευρά του. Η δεύτερη κατασκήνωση που είχε στηθεί ακριβώς από κάτω θα αποτελούσε το «ορμητήριο» των ομάδων. Η συγκεκριμένη πλαγιά 1.100 μέτρων έχει γενικά ήπια κλίση και ελάχιστες τεχνικές δυσκολίες και επιλέχθηκε γιατί ακριβώς φαινόταν η πιο εφικτή και ασφαλής λύση. Στο παρελθόν (δεκαετία 1970) είχε ξαναγίνει η συγκεκριμένη διαδρομή άλλες δυο φορές.
Πράγματι στις 26/7/2007 η πρώτη ομάδα αποτελούμενη από τους Ν. Κρούπη, Μ. Μεσαρχάκη, Β. Ζέκη, Β. Ναξάκη, Κ. Μουγκολιά και Δ. Δασκαλάκη επιχείρησε μια πρώτη ανάβαση στο Buni Zom main. Μετά όμως από πολύωρη κοπιαστική προσπάθεια αναγκάσθηκαν να σταματήσουν σε υψόμετρο 6300 μέτρων λόγω άσχημων συνθηκών. Το χιόνι στη κόψη κορυφής, ήταν μαλακό και εξαιρετικά ασταθές, γι’ αυτό το λόγο κρίθηκε επικίνδυνη η συνέχιση της προσπάθειας και η ομάδα υποχώρησε από την πλαγιά. Σχοινιά και τεχνικές ασφάλισης χρησιμοποιήθηκαν μόνο στα τελευταία μέτρα της διαδρομής και κατά την υποχώρηση - επιστροφή της ομάδας στη κατασκήνωση. Ο καιρός αν και άστατος (νωρίς το πρωί χιόνισε κιόλας) δε δημιούργησε ιδιαίτερα προβλήματα. Η ομάδα ξεκίνησε την προσπάθεια της στην 1:00 τα ξημερώματα και είχαν επιστρέψει όλοι στη κατασκήνωση μέχρι τις 17:00, την ίδια ημέρα.
Στις 27/7/2007 η δεύτερη ομάδα προτίμησε να δοκιμάσει τη γειτονική κορυφή Buni Zom south 6.220 μέτρων, η οποία είναι πιο εύκολη και λιγότερο επικίνδυνη. Η βορεινή πλαγιά από όπου επιχειρήθηκε η ανάβαση έχει μικρή κλίση 20ο – 30ο και καθόλου τεχνικές δυσκολίες. Το χιόνι ήταν καλά παγωμένο και μόνο ψηλά στη κόψη κορυφής και ιδιαίτερα στα τελευταία 100 μέτρα της διαδρομής, χρησιμοποιήθηκε σχοινί και ασφάλειες και χρειάστηκε κάποια προσοχή. Η διαδρομή αυτή έγινε για πρώτη φορά (ανεπίσημα) το 1971 από μια μη αναγνωρισμένη Γιαπωνέζικη αποστολή και από τότε μετρά ελάχιστες επαναλήψεις. Ο καιρός ήταν καθαρός αλλά με κρύο. Στη κορυφή βρέθηκαν νωρίς το πρωί γύρω στις 7:00 οι Α. Καραπετάκος, Γ. Βουτυρόπουλος, Φ. Κουσιπέτκου, Σ. Κωνσταντακόπουλος. Η κατάβαση έγινε εύκολα και γρήγορα από τα ίδια και όλη η προσπάθεια διήρκησε 8 ώρες από την 1:00 μέχρι τις 9:00 το πρωί. Την ίδια ημέρα μαζεύτηκε η δεύτερη κατασκήνωση και όλα τα μέλη της αποστολής κατέβηκαν νωρίς το απόγευμα στη κατασκήνωση βάσης.
Μετά από αυτές τις προσπάθειες το πρόγραμμα της αποστολής περιλάμβανε μια μικρή ανάπαυλα και μια τελευταία σύντομη περίοδο δράσης (2 ημέρες) σε κάποια κοντινή κορυφή ή ορθοπλαγιά από όσους είχαν ακόμη όρεξη. Με ελεύθερη επιλογή τα μέλη της αποστολής χωρίσθηκαν σε μικρότερες ομάδες και διάλεξαν τους στόχους τους. Η πρώτη σχοινοσυντροφιά που σχηματίσθηκε ευθύς αμέσως αποτελούνταν από τους Β. Ναξάκη και Δ. Δασκαλάκη, οι οποίοι στις 29/7/2007 αναχώρησαν για να προσεγγίσουν την ανατολική 600-700 μέτρων πλαγιά μιας ανώνυμης κορυφής 5.909 μέτρων του συγκροτήματος Sar που δεσπόζει πάνω από τη κοιλάδα Phargam Gol, η οποία από την αρχή της αποστολής είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον τους. Η ορθοπλαγιά αυτή περιλαμβάνει ένα εκτεταμένο σύστημα από στενά και απότομα παγωμένα λούκια που διακόπτονται από snowfields μικρότερης κλίσης και καταλήγει σε δαντελωτή και απότομη κόψη κορυφής. Βάση των πληροφοριών που είχαν συλλεχτεί, πότε κανένας στο παρελθόν δεν είχε επιχειρήσει στην ορθοπλαγιά αυτή. Η προσέγγιση μεγάλη και δύσκολη περιλαμβάνει και τη διάσχιση ενός μικρού αλλά επικίνδυνου παγετώνα. Εκεί οι δυο ορειβάτες πραγματοποίησαν ολιγόωρη στάση αργά το απόγευμα, με σκοπό να ξεκινήσουν την αναρρίχηση λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
Στις 30/7/2007 άλλες δυο ομάδες έφυγαν από την κατασκήνωση βάσης για σκαρφάλωμα. Η πρώτη και πιο μεγάλη επέλεξε και πάλι τον παγετώνα Khorabhorr και πιο συγκεκριμένα την κορυφή που αναφέρεται στους χάρτες με το κωδικό όνομα 6ΜΤ. Στη κορυφή αυτή των 6.100 μέτρων στο ανατολικό άκρο του παγετώνα, σύμφωνα με τις πληροφορίες δεν είχε ανέβει ποτέ κανένας στο παρελθόν. Στον πειρασμό μιας «απάτητης κορυφής» υπέκυψαν οι Ν. Κρούπης, Γ. Βουτυρόπουλος, Β. Ζέκης και Μ. Μεσαρχάκης. Η ομάδα έφτασε κάτω από τις διαδρομές νωρίς το απόγευμα και ξεκουράστηκαν σε πρόχειρα καταλύματα μέχρι τα μεσάνυχτα οπότε και ξεκίνησαν την προσπάθεια τους. Οι δυο πρώτοι επέλεξαν την πιο προφανή λύση, το δυτικό λούκι, από όπου προσέγγισαν τελικά την κορυφή νωρίς το πρωί την επομένη μετά από 7 ώρες αναρρίχησης σε παγωμένο πεδίο κλίσης 60ο – 70ο. Το ακριβές ύψος της κορυφής που μετρήθηκε με gps είναι 6.117 μέτρα. Οι άλλοι δυο προτίμησαν την πιο περίπλοκη δυτική κόψη, που προσέγγισαν από τη βόρεια πλαγιά. Αυτή σχηματίζει μια εντυπωσιακή πυραμιδοειδή κορυφή από βράχο πάνω από τα 5.800 μέτρα, για την οποία δεν υπάρχουν καθόλου αναφορές. Αυτή η κορυφή καθορίστηκε σαν ο στόχος της δεύτερης σχοινοσυντροφιάς. Οι Μεσαρχάκης – Ζέκης αναγκάσθηκαν πάντως να υποχωρήσουν νωρίς αφού διαπίστωσαν ότι η κόψη ήταν εξαιρετικά σαθρή και επικίνδυνη.
Η δεύτερη ομάδα αποτελούμενη από τον Κ. Μουγκολιά και Σ. Κωνσταντακόπουλο ανέβηκε την ίδια ημέρα, στο πέρασμα Phargam An στα 5.056 μέτρα με σκοπό να προσεγγίσουν και να κάνουν κατόπτευση της νότιας πλαγιάς της macho Zom (5555 μέτρα) και εφόσον διακρίνουν κάποια εύκολη διαδρομή να επιχειρήσουν για την κορυφή. Οι δυο τους επέστρεψαν άπραγοι νωρίς την επομένη στη κατασκήνωση βάσης.
Οι Ακ. Καραπετάκος, Φ. Κουσιπέτκου και Σ. Μωραιτίνης ήταν οι μοναδικοί που παρέμειναν εκείνη την ημέρα στην κατασκήνωση βάσης.
ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ
Στο μεταξύ οι Ναξάκης – Δασκαλάκης κατάφεραν το απόγευμα της 30ης Ιουλίου 2007 να ολοκληρώσουν την αναρρίχηση τους βγαίνοντας στη κόψη κορυφής. Η διαδρομή που χάραξαν περιλάμβανε 14 σχοινιές και τρία τεχνικά δύσκολα σημεία που απαιτούσαν σκαρφάλωμα σε κάθετο πάγο και έγιναν με τις κανονικές διαδικασίες ασφάλισης. Για επιστροφή επέλεξαν την ίδια διαδρομή πίσω, πράγμα που επέβαλε το στήσιμο με τα σχοινιά αλλεπάλληλων ραπέλ. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Δασκαλάκη άφηναν για αγκύρωση στο κάθε ρελε μια καλή ασφάλεια (παγόβιδα ή “Iμάντα Abalakov”) και μια δεύτερη για κάλυψη. Γύρω στις 21:00 μόλις ολοκλήρωναν το προτελευταίο ραπέλ επιστροφής. Πλέον η κατάβαση τους γινόταν σε μια παγωμένη πλαγιά κλίσης 40ο σε υψόμετρο 5.200 μέτρα. Πρώτος κατέβηκε ο Δ. Δασκαλάκης, έβαλε μια παγόβιδα όπου και ασφαλίστηκε και ξεκίνησε να φτιάχνει την ενίσχυση. Ο Β. Ναξάκης κατέβηκε δεύτερος και αφού τελείωσε το ραπέλ στάθηκε δίπλα στο Δασκαλάκη. Καθώς στέκονταν οι δυο δίπλα – δίπλα, ο Ναξάκης ξεκίνησε να βοηθάει στις διαδικασίες και κάποια στιγμή φαίνεται έριξε το βάρος του στο πιολέ όπου είχε ασφαλιστεί το οποίο όμως δεν κράτησε, βγήκε από τον πάγο με αποτέλεσμα αυτός να χάσει την ισορροπία του και να αρχίσει να κυλάει στην παγωμένη πλαγιά. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες προσπάθησε να φρενάρει στα πρώτα κρίσιμα μέτρα με τα χέρια του, όμως αυτό ήταν αδύνατον σε τόσο παγωμένο πεδίο. Εκείνες τις στιγμές δε κατάφερε να πιάσει το πιολέ του που πάντως ήταν συνδεδεμένο πάνω του με τον ιμάντα. Στο σημείο που γλίστρησε η πλαγιά εξελίσσεται προς τα κάτω με ήπια κλίση για 200 περίπου μέτρα και έπειτα πέφτει απότομα για άλλα 100 μέτρα και καταλήγει σε επίπεδο σημείο του παγετώνα κάτω από μεγάλα και επικίνδυνα σερακ. Αυτή ήταν και η πορεία που φαίνεται να διέγραψε ο άτυχος ορειβάτης. Το τελευταίο πράγμα που αντιλήφθηκε ο σύντροφός του ήταν ένας απόμακρος γδούπος, πράγμα που δείχνει ότι τελικά κατέληξε στο κενό.
O Δασκαλάκης ευθύς αμέσως κατέβηκε το υπόλοιπο μόνος του και άρχισε να ψάχνει. Τα ξημερώματα της 31ης Ιουλίου 2007 έφτασε τελικά στη κατασκήνωση βάσης και κινητοποίησε τα μέλη που βρίσκονταν εκεί. Σχηματίσθηκε αμέσως μια ομάδα αποτελούμενη από τους Μωραιτίνη, Καραπετάκο, Κουσιπέτκου και δυο Πακιστανούς από το βοηθητικό προσωπικό που έσπευσε να ερευνήσει την περιοχή. Κινούμενοι με τις προφορικές υποδείξεις του Δασκαλάκη ανέβηκαν στον παγετώνα στη βάση της ορθοπλαγιάς και ερεύνησαν περιφερειακά την περιοχή του ατυχήματος,
Η οικογένεια του Β. Ναξάκη ειδοποιήθηκε το ίδιο απόγευμα για το συμβάν με το δορυφορικό τηλέφωνο της αποστολής από τον στενό φίλο του αγνοούμενου Μ. Μεσαρχάκη που για ψυχολογικούς λόγους κρίθηκε απαραίτητο να παραμείνει στη κατασκήνωση βάσης. Αργότερα το βράδυ ειδοποιήθηκε και ο πρόεδρος της Ε.Ο.Ο.Α.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Στις 2 Αυγούστου η κατασκήνωση βάσης εκκενώθηκε και η ομάδα διανυκτέρευσε στο χωριό Phargam. Την άλλη ημέρα μέλη της αποστολής έδωσαν κατάθεση για το ατύχημα στο αστυνομικό τμήμα του διπλανού χωριού Harciin και η ομάδα επέστρεψε οδικώς στο Chitral αργά το απόγευμα. Οι διαδικασίες δήλωσης του ατυχήματος στις τοπικές αρχές συνεχίσθηκαν την άλλη ημέρα στο δικαστήριο και στην αστυνομία του Chitral, που έχοντας ειδοποιηθεί από την Ελληνική Πρεσβεία του Πακιστάν αντιμετώπισαν το γεγονός με ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία.
Η αποστολή αναχώρησε στις 5 Αυγούστου αεροπορικώς για Peshawar και από εκεί συνέχισε οδικώς για Islamabad. Το ίδιο βράδυ πραγματοποιήθηκε συνάντηση με τον πολύ ευγενικό και εξυπηρετικό αξιωματούχο της πρεσβείας κ. Φερεντίνο, ο οποίος είχε αναλάβει τη διεκπεραίωση των διαδικασιών δήλωσης του ατυχήματος και ο οποίος πρόσφερε το δείπνο στα μέλη της ομάδας.
Την επόμενη ημέρα η ομάδα πήρε την πτήση επιστροφής στην πατρίδα με διανυκτέρευση στο Bahrain και έφτασε στην Αθήνα το μεσημέρι της 7ης Αυγούστου.
Επίσημη ενημέρωση από την Ε.Ο.Ο.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου