Όλυμπος (Κόψη Ναούμ - Ξερολλάκι)

πληροφορίες διαδρομής


Φωτογραφίες από τη διαδρομή του Ολύμπου "Κόψη Ναούμ(Ξερολάκκι)" :

Τα Βαρδούσια

Τα Βαρδούσια με ύψος 2.495 μ. είναι ένας μεγάλος ορεινός όγκος και, ίσως ένας από τους πιο όμορφους της ελληνικής φύσης με ανάγλυφο ιδιαίτερα σκληρό. Έχει άγριες και απότομες κορφές που είναι γνωστές για την ομορφιά τους και την δυσκολία τους.

Γεωγραφικά χωρίζεται σε τρία συγκροτήματα :

Το βόρειο που είναι ομαλό με κορφές (Μεγάλη Χούνη 2.286μ., Σινάνι 2.059μ).
Το Νότιο που περιλαμβάνει και την κορφή Κόρακας 2.495μ. την ψηλότερη των Βαρδουσίων.
Το Δυτικό κομμάτι που είναι ένα σύνολο απόκρημνων κορφών (Πυραμίδα 2.350μ, Αλογοράχη 2.270μ κα.) και δημιουργεί έντονο ορειβατικό ενδιαφέρον μια και η ανάβαση σε πολλά σημεία είναι αρκετά δύσκολη και περιλαμβάνει και πολλά αναρριχητικά πεδία.

Η κύρια ανάβαση στα Βαρδούσια γίνεται από το χωριό Άνω Μουσουνίτσα (Αθ. Διάκος).
Από το χωριό ξεκινά μονοπάτι που βγάζει αριστερά από το ύψωμα του Προφήτη Ηλία και καταλήγει στο διάσελο Σταυρός (3 περίπου ώρες). Η πορεία μέχρι το διάσελο είναι αρκετά εύκολη και από το διάσελο βλέπεις σχεδόν όλον τον όγκο του βουνού μια και στο σημείο αυτό ξεκινούν τα λιβάδια της Μουσουνίτσας που τα όρια τους φθάνουν ως τα καταφύγια. Αν τώρα από το διάσελο ακολουθήσουμε νότια πορεία περπατώντας στο λιβάδι και περίπου σε μια ώρα φθάνουμε στα δύο καταφύγια του βουνού.
Από το ύψος του δεύτερου καταφυγίου ακριβώς ανατολικά του ξεκινάει το μονοπάτι που θα σε βγάλει πάνω στο βουνό. Η αρχή του μονοπατιού είναι οροθετημένη. Το μονοπάτι σκαρφαλώνει μια σάρα και καταλήγει στο πέρασμα Πόρτες (1 ώρα περίπου μ’ έντονη ανηφόρα). Μπροστά σου βρίσκεται ο Μέγας Κάμπος, ένα λιβάδι που σε οδηγεί σε τρεις κορφές. Περίπου σε μισή ώρα από το σημείο αυτό καταλήγεις στην κορφή Κόρακα.





Ορειβασία

Τμήμα τoυ Ε4 από τη Γραμμένη Οξιά ως τoν Αθανάσιo Διάκο.
Ανάβαση στoν Κόρακα από τα καταφύγια.
Αναβάσεις στις κoρυφές τoυ Δυτικού Συγκροτήματος (Σκoύφια, Σoύφλες, Αλoγόραχη, Πλάκα, Πυραμίδα, Γιδοβούνι).
Ανάβαση στο Βόρειο Συγκρότημα (Βουνό της Χωμήριαvης).
Διάσχιση της Νότιας Κoρυφoγραμμής
Διασκελισμός Οξιάς - Βαρδουσίων.
Ανάβαση στον Κόρακα από τις Κoπρισιές.
Διασκελισμός του Δυτικού Συγκροτήματος.
Πορεία από τον Αθανάσιο Διάκο ως τον Κoυvιάκo.
Πορεία από το Διακόπι ως τα Μετερίζια.
Πορεία με βάση την Σκασμέvη Στρoύγκα.
Πορεία με βάση τα Λιβάδια της Αρτoτίνας.



Αναρριχητικές Διαδρομές

Πενήντα Διαδρομές στο Νότιο Συγκρότημα (Κόρακας, Σκόρδα Πιτιμάλικου, Κορφή, Βράχος Λιοντάρι, Βράχος Αϊτός, του Γκιώνη το Πλάι, Σκόρδα Μουσουνίτσας)
Σαράντα εννέα Διαδρομές στο Δυτικό Συγκρότημα (Κεντρική & Δυτική Σούφλα, Αλογοράχη, Πλάκα, Πυραμίδα, Κάτω & Πάνω Ψηλό, Γιδοβούνι)
Τρεις Διαδρομές στο Βόρειο Συγκρότημα (Μεγάλο Ζαστάνο).

Πεζοπορία

Για την κλασσική ανάβαση στον Κόρακα ξεκινάμε από την Άνω Μουσουνίτσα., φτάνουμε στη θέση Σταυρός και καταλήγουμε στα καταφύγια. Από το δεύτερο καταφύγιο φτάνουμε στις Πόρτες. Από κει βγαίνουμε στο Μέγα Κάμπο το οροπέδιο της κορφής. Υπάρχουν δύο εξίσου σύντομοι δρόμοι : α) οι Κοπρισιές , όπου είναι το ρέμα της Μουσουνίτσας το οποίο μας βγάζει στο Μέγα Κάμπο και από κει αριστερά στην κορφή. β) από το Ασανσέρ, που αρχίζει από τα δάση πάνω από τη Μουσουνίτσα και βγαίνει στην κορυφογραμμή πολύ κοντά στον Κόρακα. Η διάσχιση της κορυφογραμμής Κόρακα και δύο Σκόρδων έχει φανταστική θέα στα Βαρδούσια και στη Γκιώνα. Στο δυτικό συγκρότημα υπάρχουν ξεχωριστοί δρόμοι που οδηγούν στις διάφορες κορυφές όπως δυτική και βόρεια Σούφλα και Γιδοβούνι. Τέλος μπορούμε να συνδυάσουμε διαφορετικές πορείες και να κάνουμε διασχίσεις από χωριό προς χωριό ή από το ένα βουνό σε κάποιο άλλο. Η πιο εντυπωσιακή διάσχιση είναι Κουνιάκος - Γαρδίκι.



Οικολογία

Κύριο χαρακτηριστικό των Βαρδουσίων είναι η εκτεταμένη αλπική περιοχή που περιλαμβάνει τόσο την αλπική ζώνη όσο και ένα μεγάλο μέρος της υποαλπικής. Μεγάλα καταπράσινα λιβάδια απλώνονται ανάμεσα στις κορφές. Σε αυτά βόσκουν 15.000 – 20.000 γιδοπρόβατα. Στην περιοχή του Κάτω Ψηλού υπάρχουν δύο ζευγάρια χρυσαετών, ένα ζευγάρι γυπαετών, μερικές ποντικογερακίνες και βραχοκιρκίνεζα. Συναντάμε επίσης ορεινές πέρδικες, χιονοψάλτες, βουνοσταχτάρες και κιτρινοκαλιακούδες.
Το όριο των Βαρδουσίων προς τα δυτικά είναι ο ποταμός Εύηνος, όπου κολυμπάνε ακόμα οι πέστροφες. Εδώ ζει και η βίδρα, απειλούμενο θηλαστικό των ποταμών.

Ζητείται ορισμός για τον έρωτα

Λοιπόν κάθομαι στο γραφείο μου προσπαθώντας να δουλέψω.

Βάλομαι από παντού από ερωτικά μηνυματάκια, ερωτικά τραγουδάκια, ερωτικές αφιερώσεις, "χρόνια πολλά" συναδέλφων με πονηρά χαμόγελα.....

Δεν την αντέχω τόση ανοσία!

Γιατί πρέπει να εκθέτω τα συναισθηματά μου σε τόσο κοινή θέα;

Για μένα ο έρωτας δεν είναι ότι την περιμένω νε γυρίσει από τη δουλειά με σωρό απο σοκολατιένες καρδιες, με μια αγκαλία λουλούδια στο κρεβάτι, δίπλα σε ένα ακριβό σετ εσώρουχα!

Δεν μπορώ καν να δώσω ορισμό στη λέξη ΕΡΩΤΑΣ.

Αυτά που νιώθω δεν είναι δυνατόν να χωρέσουν σε μια λέξη. Για να σου δώσω να καταλάβεις, πρέπει να οσυ περιγράψω την χαρά που νιώθω όταν οδηγώ και γυρνάω το κεφάλι και τη βλέπω στο διπλάνο κάθισμα να κοιτάει αφηρημένα έξω και να σιγοτραγουδάει. Ευτυχία είναι όταν καθόμαστε στο καναπέ, βλέπουμε τηλεόραση, και το χέρι της χαιδέυει το δικό μου μέχρι το τέλος της ταινίας ασταμάτητα. Πληρότητα είναι όταν το σκάω από την δουλειά και βρισκόμαστε στο κέντρο για καφέ, παρόλο που τόσα χρόνια τώρα μένουμε μαζί! Ενθουσιασμός είναι όταν καθόμαστε μπροστά στον υπολογιστή και γράφουμε τις συλλογές με τα τραγούδια που θα ακούμε στο επόμενο ταξίδι μας με το αυτοκίνητο!!! Ηρεμία είναι όταν ξαπλώνουμε στο κρεβάτι και δίνουμε το τελευταίο μισοκοιμισμένο μας φιλί! "Ας ήταν να κράταγες στιγμούλα μου στο χρόνο......."

Είναι τόσες οι στιγμές, αλλά είναι στιγμές.... Είναι οι δικές μας στιγμές, τα βλέμματα, οι ατάκες μας.......

Είναι εκείνες οι δύσκολες, βαριές στιγμές που μετράς τα όρια σου και ανακαλύπτεις τα όρια του άλλου! Που κάθε ανάσα είναι μια Οδύσσεια.... Θα περάσει; Θα αντέξω; Θα είμαστε ξανά το ίδιο μετά; Έτσι θα είναι η ζωή μου μετά;

Τι σχέση έχουν όλα αυτά που νιώθω και ζω με αυτά που ακούω;

Λυπάμαι παιδιά αλλά δεν μπορώ να ερωτευτώ με αυτόν τον τρόπο και να ονειρεύομαι να ζήσω σ' ένα στίτι χωρίς ψίχουλα στο πάτωμα και θέα τη θάλασσα!!!

Είμαι πολύ καλά εδώ που είμαι.....


Σκέψεις ενός ανώνυμου blogger για την 14η Φεβρουαρίου

Ο ολοκληρωτισμός του τσιγάρου

«Καπνίζω εδώ και πολλά χρόνια, συχνά έχω την αίσθηση ότι κάπνιζα ανέκαθεν.
Αλλά θεωρώ ότι αυτός ο νόμος είναι δίκαιος.
Το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους αποτελεί προσβολή του διπλανού μας».

Paolo Conte



Φανταστείτε τι θα γινόταν αν αποφασιζόταν η απαγόρευση του καπνίσματος στα εστιατόρια και τα μπαρ της ελληνικής επικράτειας (ώστε να μπορείς, ας πούμε, να πας ένα βράδυ σε ένα τζαζ κλαμπ χωρίς να φύγεις με πονοκέφαλο). Θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες. Τα τηλεοπτικά παράθυρα θα γέμιζαν με επικριτές του κυβερνητικού αυταρχισμού, η συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα θα φούντωνε, ενώ δεν θα έλειπαν και οι προσφυγές για την αντισυνταγματικότητα του μέτρου. Οι θεριακλήδες θα κάπνιζαν επιδεικτικά μπροστά στις κάμερες, προκαλώντας τις Αρχές να τους συλλάβουν. Και οι πρώτες δημοσκοπήσεις θα έδειχναν κάθετη πτώση της δημοτικότητας της κυβέρνησης.

Λαός με ανάλογο ταμπεραμέντο με τους Έλληνες, οι Ιταλοί αντέδρασαν με πολύ διαφορετικό τρόπο. Δεν τους αρέσει να κηδεμονεύονται από το κράτος, αυτό είναι σίγουρο. Δεν τους αρέσει να απειλούνται με ακόμη ένα πρόστιμο για μια αγαπημένη τους συνήθεια. Παρά ταύτα, αγκάλιασαν τον νόμο: το 87% των Ιταλών χαρακτηρίζει την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους δικαιολογημένη και αναγκαία. Κάθε μανία, γράφει στη Ρεπούμπλικα ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Μικέλε Σέρα (μανιώδης καπνιστής κι αυτός), περιλαμβάνει μία λεπτή αλλά σαφή διάκριση ανάμεσα στην απόλαυση και τη θλίψη. Ο Φελλίνι μάς έδειξε έναν Καζανόβα που δεν κάνει πλέον έρωτα για να αισθάνεται ηδονή, αλλά από καθήκον. Έτσι και στο κάπνισμα, τα τσιγάρα που προκαλούν απόλαυση πλέον αποτελούν... μειοψηφία, τα περισσότερα καταναλώνονται στο πλαίσιο μιας απερίσκεπτης ρουτίνας, σαν μια καθημερινή καταδίκη, μια δουλειά... Ο καινούργιος νόμος προσφέρει έτσι μία ευκαιρία στους καπνιστές να ξανασκέπτονται κάθε τσιγάρο, αντιμετωπίζοντάς το ως μία επιλογή, μία ευκαιρία, μία μικρή διακοπή και όχι πια μία προφανή χειρονομία.

Ακριβώς επειδή ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η βουλιμία και όπου κάθε ποιότητα γίνεται ποσότητα προς κατανάλωση - συνεχίζει ο Σέρα - οποιαδήποτε συζήτηση για το θέμα των ορίων είναι ενδιαφέρουσα, έως και θελκτική. Με ενοχλεί αυτός ο «μακαρθισμός της υγείας», σύμφωνα με τον οποίο ο άνθρωπος είναι παρθένα οντότητα που πρέπει να καθαρθεί με οποιοδήποτε κόστος. Δεν θέλω να καθαρθώ, μ' αρέσει να αισθάνομαι μετρίως μολυσμένος γιατί πιστεύω ότι η ζωή και η μόλυνση είναι σχεδόν συνώνυμα. Το ίδιο κριτικό πνεύμα απέναντι στο κράτος-νοσοκόμα, όμως, πρέπει να χαρακτηρίζει και τη στάση μου απέναντι στις συνήθειές μου. Όταν φυσάω τον καπνό μου στα μούτρα του άλλου αδιαφορώντας για το αν τον δηλητηριάζω, γίνομαι φορέας - και όχι θύμα - ενός ολοκληρωτισμού. Ο νόμος που έρχεται να διορθώσει τη συμπεριφορά μου έχει λοιπόν να κάνει με αυτό που έλεγαν οι παλιοί «καλή ανατροφή».

Να καπνίζουμε λιγότερο για να καπνίζουμε καλύτερα: να ένα ελκυστικό σύνθημα για μια νέα εποχή.


ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ
"ΤΑ ΝΕΑ" 12.01.05

Πάμε βόλτα ;

Το όνειρο κάθε ιδιοκτήτη σκύλου αποτυπωμένο στον φακό (και μετά λένε ότι τα όνειρα είναι άπιαστα!) στο Αμβούργο της Γερμανίας. Η Τζίνα και η Κίττυ, βέβαια (για να τις ξεχωρίσετε, η Τζίνα οδηγεί, η Κίττυ ακολουθεί) ανήκουν στον ίδιο ιδιοκτήτη. Αλλά αν δεν τον πειράζει να αποχωριστεί για λίγο το γερμανικό ποιμενικό του, πληρώνουμε όσο όσο! Ειδικά με αυτό το κρύο, πού να τρέχεις βόλτα τον σκύλο σου;


Από τα σημερινά "ΝΕΑ"

Σχοινοσυντροφιά

Δεν είναι πολύ ωραία λέξη, η λέξη "σχοινοσυντροφιά";

Δεν εκφράζει πολύ εύστοχα τον ιδιαίτερο δεσμό ανάμεσα σε δυο αναρριχητές την ώρα που σκαρφαλώνουν;

Οι σχοινοσύντροφοι, δεν είναι απλά "partners" όπως κατά τον αγγλικό, όρο.
Είναι ένα ζεύγος ανθρώπων δεμένο, τόσο με ένα nylon σχοινί, όσο και με δεσμούς ευθύνης και συντροφικότητας.

Αυτό που εκτιμώ πιο πολύ όμως στη λέξη "συντροφιά" είναι ότι όχι μόνο εμπεριέχει το νόημα της διασκέδασης (good times) αλλά παραπέμπει και σε μια αθωότητα που ταιριάζει πιο πολύ στη παλιά ρομαντική θεώρηση του βουνού παρά στο σύγχρονο ανταγωνιστικό πνεύμα της sport αναρρίχησης που μας θέτει αντιμέτωπους με το βράχο.

Το είχα ξεχάσει μέχρι που ανέβασα αυτή την (παλιά) φωτογραφία και σκέφτηκα για λίγο πάλι την ετυμολογία αυτής της λέξης.

Μια λέξη που στο μυαλό μου κινδύνευε να εκφυλλιστεί από την καθημερινή χρήση.


Σχόλιο του e-φίλου "Planar" στην παραπάνω φωτογραφία.

Οι μοναχικές ταφές

Διαβάζοντας ξανά τα λόγια των ευαγγελίων για την ταφή του Χριστού, τις γυναίκες που τον άλειψαν με έλαιο και μύρο, θυμήθηκα ένα μονόστηλο που δημοσιεύτηκε προ μηνός στις εφημερίδες. Ένας άντρας 35 χρόνων βρέθηκε νεκρός πίσω από το άγαλμα του Τρούμαν, σε μια βραγιά πίσω από τα καλλωπιστικά φυτά, σε κατάσταση αποσύνθεσης. Ήταν εκεί νεκρός επί ένα μήνα και κανείς δεν το είχε προσέξει. Η ταφή του ήταν συνοπτική και ανώνυμη. Πιθανολογώ ότι δεν τον έθαψαν σε τάφο με σταυρό - τι να γράψουν πάνω;

Στο Άμστερνταμ, όπου η Δύση ζει το βαθύ της γήρας, όταν βρίσκουν κάποιο από τα χιλιάδες ”ανεξάρτητα” παιδιά της πεθαμένο, εγκαταλειμμένο από όσους το ήξεραν, υπάρχει μια ομάδα από Ολλανδούς ποιητές που πάει και ακολουθεί την κηδεία του. Τοποθετεί λουλούδια στο χώμα (υπάρχουν σε αφθονία εκεί), κι από τα ρούχα, το όνομα, την ιδιότητα του πεθαμένου προσπαθεί να καταλάβει τη κουλτούρα του, και να παίξει κάποιο ανάλογο τραγούδι. Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε αυτή τη χειρονομία, ο ποιητής Frank Starik, καμιά φορά γράφει λίγους στίχους και τους λέει για την περίσταση. Τις προάλλες βρήκε το σώμα ενός άντρα 43 ετών, που είχει αυτοκτονήσει σε μια σοφίτα, παρατημένο δύο βδομάδες. Το έθαψαν με αληθινή λύπη. ” Θελήσαμε να του δώσουμε ένα ίχνος στη ζωή, να τον προφυλάξουμε από την αναξιοπρέπεια μιας ερημικής ταφής “, είπε στον Independent τη Δευτέρα.

Ο Δήμος του Άμστερνταμ βρίσκει κάθε μήνα περίπου 250 ανθρώπους πεθαμένους εν κρυπτώ. Οι πιο πολλοί δίχως συγγενείς και φίλους. Ντόπιοι και ξένοι - άνθρωποι που ήρθαν εδώ να βρουν δουλειά ή να ζήσουν τον έκδοτο ηδονισμό. Σε αυτές τις περιπτώσεις καλούνται οι ποιητές. Για να υπάρξει τουλάχιστον ένα σωστό αντίο. Λίγα χιλιόμετρα πιο κει, στο Βέλγιο, σχεδόν μετά βίας μαζεύουν το πτώμα και το αποτεφρώνουν. Εδώ οι ποιητές προσπαθούν να υπερασπιστούν αυτό που ήδη από τον Όμηρο αποτελεί ένα κορυφαίο χαρακτηριστικό του (αξιοπρεπούς) ανθρώπου: να θάψει και να κλάψει τους νεκρούς του.

Στην ψιλογιάπικη Ελλάδα, αυτές οι χειρονομίες φαίνονται τώρα άχρηστες, αν όχι ύποπτες. Μόνο ορισμένοι, που ζουν μόνοι, πολύ μόνοι, ενδεχομένως νιώθουν τη σάρωση της φρίκης. Ο υψηλός συμβολισμός του χεριού που κλείνει τα μάτια του αγαπημένου του, δε λέει και πολλά πράγματα.

Ακόμα και ο μεγάλος μάρτυρας αξιώθηκε μια αξιοπρεπή ταφή.

Όλο και περισσότεροι πηγαίνουν στην Αθήνα σαν το σκυλί στο αμπέλι...


Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
22.09.2007