«Καπνίζω εδώ και πολλά χρόνια, συχνά έχω την αίσθηση ότι κάπνιζα ανέκαθεν.
Αλλά θεωρώ ότι αυτός ο νόμος είναι δίκαιος.
Το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους αποτελεί προσβολή του διπλανού μας».
Paolo Conte
Φανταστείτε τι θα γινόταν αν αποφασιζόταν η απαγόρευση του καπνίσματος στα εστιατόρια και τα μπαρ της ελληνικής επικράτειας (ώστε να μπορείς, ας πούμε, να πας ένα βράδυ σε ένα τζαζ κλαμπ χωρίς να φύγεις με πονοκέφαλο). Θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες. Τα τηλεοπτικά παράθυρα θα γέμιζαν με επικριτές του κυβερνητικού αυταρχισμού, η συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα θα φούντωνε, ενώ δεν θα έλειπαν και οι προσφυγές για την αντισυνταγματικότητα του μέτρου. Οι θεριακλήδες θα κάπνιζαν επιδεικτικά μπροστά στις κάμερες, προκαλώντας τις Αρχές να τους συλλάβουν. Και οι πρώτες δημοσκοπήσεις θα έδειχναν κάθετη πτώση της δημοτικότητας της κυβέρνησης.
Λαός με ανάλογο ταμπεραμέντο με τους Έλληνες, οι Ιταλοί αντέδρασαν με πολύ διαφορετικό τρόπο. Δεν τους αρέσει να κηδεμονεύονται από το κράτος, αυτό είναι σίγουρο. Δεν τους αρέσει να απειλούνται με ακόμη ένα πρόστιμο για μια αγαπημένη τους συνήθεια. Παρά ταύτα, αγκάλιασαν τον νόμο: το 87% των Ιταλών χαρακτηρίζει την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους δικαιολογημένη και αναγκαία. Κάθε μανία, γράφει στη Ρεπούμπλικα ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Μικέλε Σέρα (μανιώδης καπνιστής κι αυτός), περιλαμβάνει μία λεπτή αλλά σαφή διάκριση ανάμεσα στην απόλαυση και τη θλίψη. Ο Φελλίνι μάς έδειξε έναν Καζανόβα που δεν κάνει πλέον έρωτα για να αισθάνεται ηδονή, αλλά από καθήκον. Έτσι και στο κάπνισμα, τα τσιγάρα που προκαλούν απόλαυση πλέον αποτελούν... μειοψηφία, τα περισσότερα καταναλώνονται στο πλαίσιο μιας απερίσκεπτης ρουτίνας, σαν μια καθημερινή καταδίκη, μια δουλειά... Ο καινούργιος νόμος προσφέρει έτσι μία ευκαιρία στους καπνιστές να ξανασκέπτονται κάθε τσιγάρο, αντιμετωπίζοντάς το ως μία επιλογή, μία ευκαιρία, μία μικρή διακοπή και όχι πια μία προφανή χειρονομία.
Ακριβώς επειδή ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η βουλιμία και όπου κάθε ποιότητα γίνεται ποσότητα προς κατανάλωση - συνεχίζει ο Σέρα - οποιαδήποτε συζήτηση για το θέμα των ορίων είναι ενδιαφέρουσα, έως και θελκτική. Με ενοχλεί αυτός ο «μακαρθισμός της υγείας», σύμφωνα με τον οποίο ο άνθρωπος είναι παρθένα οντότητα που πρέπει να καθαρθεί με οποιοδήποτε κόστος. Δεν θέλω να καθαρθώ, μ' αρέσει να αισθάνομαι μετρίως μολυσμένος γιατί πιστεύω ότι η ζωή και η μόλυνση είναι σχεδόν συνώνυμα. Το ίδιο κριτικό πνεύμα απέναντι στο κράτος-νοσοκόμα, όμως, πρέπει να χαρακτηρίζει και τη στάση μου απέναντι στις συνήθειές μου. Όταν φυσάω τον καπνό μου στα μούτρα του άλλου αδιαφορώντας για το αν τον δηλητηριάζω, γίνομαι φορέας - και όχι θύμα - ενός ολοκληρωτισμού. Ο νόμος που έρχεται να διορθώσει τη συμπεριφορά μου έχει λοιπόν να κάνει με αυτό που έλεγαν οι παλιοί «καλή ανατροφή».
Να καπνίζουμε λιγότερο για να καπνίζουμε καλύτερα: να ένα ελκυστικό σύνθημα για μια νέα εποχή.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ
"ΤΑ ΝΕΑ" 12.01.05
Αλλά θεωρώ ότι αυτός ο νόμος είναι δίκαιος.
Το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους αποτελεί προσβολή του διπλανού μας».
Paolo Conte
Φανταστείτε τι θα γινόταν αν αποφασιζόταν η απαγόρευση του καπνίσματος στα εστιατόρια και τα μπαρ της ελληνικής επικράτειας (ώστε να μπορείς, ας πούμε, να πας ένα βράδυ σε ένα τζαζ κλαμπ χωρίς να φύγεις με πονοκέφαλο). Θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες. Τα τηλεοπτικά παράθυρα θα γέμιζαν με επικριτές του κυβερνητικού αυταρχισμού, η συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα θα φούντωνε, ενώ δεν θα έλειπαν και οι προσφυγές για την αντισυνταγματικότητα του μέτρου. Οι θεριακλήδες θα κάπνιζαν επιδεικτικά μπροστά στις κάμερες, προκαλώντας τις Αρχές να τους συλλάβουν. Και οι πρώτες δημοσκοπήσεις θα έδειχναν κάθετη πτώση της δημοτικότητας της κυβέρνησης.
Λαός με ανάλογο ταμπεραμέντο με τους Έλληνες, οι Ιταλοί αντέδρασαν με πολύ διαφορετικό τρόπο. Δεν τους αρέσει να κηδεμονεύονται από το κράτος, αυτό είναι σίγουρο. Δεν τους αρέσει να απειλούνται με ακόμη ένα πρόστιμο για μια αγαπημένη τους συνήθεια. Παρά ταύτα, αγκάλιασαν τον νόμο: το 87% των Ιταλών χαρακτηρίζει την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους δικαιολογημένη και αναγκαία. Κάθε μανία, γράφει στη Ρεπούμπλικα ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Μικέλε Σέρα (μανιώδης καπνιστής κι αυτός), περιλαμβάνει μία λεπτή αλλά σαφή διάκριση ανάμεσα στην απόλαυση και τη θλίψη. Ο Φελλίνι μάς έδειξε έναν Καζανόβα που δεν κάνει πλέον έρωτα για να αισθάνεται ηδονή, αλλά από καθήκον. Έτσι και στο κάπνισμα, τα τσιγάρα που προκαλούν απόλαυση πλέον αποτελούν... μειοψηφία, τα περισσότερα καταναλώνονται στο πλαίσιο μιας απερίσκεπτης ρουτίνας, σαν μια καθημερινή καταδίκη, μια δουλειά... Ο καινούργιος νόμος προσφέρει έτσι μία ευκαιρία στους καπνιστές να ξανασκέπτονται κάθε τσιγάρο, αντιμετωπίζοντάς το ως μία επιλογή, μία ευκαιρία, μία μικρή διακοπή και όχι πια μία προφανή χειρονομία.
Ακριβώς επειδή ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η βουλιμία και όπου κάθε ποιότητα γίνεται ποσότητα προς κατανάλωση - συνεχίζει ο Σέρα - οποιαδήποτε συζήτηση για το θέμα των ορίων είναι ενδιαφέρουσα, έως και θελκτική. Με ενοχλεί αυτός ο «μακαρθισμός της υγείας», σύμφωνα με τον οποίο ο άνθρωπος είναι παρθένα οντότητα που πρέπει να καθαρθεί με οποιοδήποτε κόστος. Δεν θέλω να καθαρθώ, μ' αρέσει να αισθάνομαι μετρίως μολυσμένος γιατί πιστεύω ότι η ζωή και η μόλυνση είναι σχεδόν συνώνυμα. Το ίδιο κριτικό πνεύμα απέναντι στο κράτος-νοσοκόμα, όμως, πρέπει να χαρακτηρίζει και τη στάση μου απέναντι στις συνήθειές μου. Όταν φυσάω τον καπνό μου στα μούτρα του άλλου αδιαφορώντας για το αν τον δηλητηριάζω, γίνομαι φορέας - και όχι θύμα - ενός ολοκληρωτισμού. Ο νόμος που έρχεται να διορθώσει τη συμπεριφορά μου έχει λοιπόν να κάνει με αυτό που έλεγαν οι παλιοί «καλή ανατροφή».
Να καπνίζουμε λιγότερο για να καπνίζουμε καλύτερα: να ένα ελκυστικό σύνθημα για μια νέα εποχή.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ
"ΤΑ ΝΕΑ" 12.01.05
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου