Reuters : Kwangde, Nepal, 01.04.06Φωτογραφία από το Reuters, με την παρακάτω λεζάντα :
"Τουρίστες απολαμβάνουν τη θέα του Everest σε χώρο αναψυχής στο Kwangde του βόρειου Νεπάλ. Το Kwandge Resort είναι ένα από τα υψηλότερα ευρισκόμενα ξενοδοχεία πολυτελείας στον κόσμο, σε υψόμετρο περίπου (13.000 ft) 3.962 μέτρων"
Τι λέτε, πάμε μια βόλτα;
Πολυτελές ξενοδοχείο στα 4 χιλιόμετρα!
Αυτό μου κίνησε την περιέργεια, και κοιτάξτε τι βρήκα με μια μικρή έρευνα στο google:
http://www.nepaltravels.com/nepal/climbing/kwangde_peak.htm
Βρήκα και πολλά άλλα. Αλλά είναι ψιλοπικραμένα. Τουρισμός high-net-worth με απίστευτες πολυτέλειες στα υψηλά υψόμετρα. Δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις τροπικές εκδρομές, όπου σε παρκάρουν σε μια παραλία σε ένα σουπερ-λουξ ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά και δεν κάνεις τίποτα, δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα και τελικά, δεν αποφασίζεις για τίποτα.
Μόνο που αυτές οι εκδρομές έχουν διαφορετικό φόντο (Ψηλά βουνά αντί για παραλίες με φοίνικες) και διαφορετικό dressing code (μαρμότες αντί για ναυτικά). Πιστεύω πάντως ότι θα σε αντιμετωπίζουν με την ίδια δουλικότητα και θα σε κάνουν να νοιώθεις το ίδιο αφέντης και αποικιοκράτης, όπως στα τροπικά resorts.
Αυτοί δηλαδή που τσουγκράνε στα 4 Km είναι να τους ζηλεύεις;
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ ΡΕΕΕΕΕΕ!
ΜΗ ΨΑΡΩΝΕΤΕ ΜΕ ΤΑ ΥΨΟΜΕΤΡΑ (ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ – ΓΚΟΥΧ ΓΚΟΥΧ).
Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΜΕΤΡΑΕΙ!
Posted by Harry Amilidis 07.04.2006
11 σχόλια:
Συμφωνώ με τον Χάρη, είμαι αντίθετος με αυτό το νέο ρεύμα "εναλλακτικού τουρισμού", που θα μπορούσαν να το χαρακτήριζαν οι πιο επιοικείς. Ουσιαστικά είναι η απόλυτη εμπορευματοποίηση κάθε ενδιαφέροντος του ανθρώπου που με το κατάλληλο "τύράκι" της πολυτέλειας και της καλοπέρασης, δίνουν την εντύπωση πως αν έχεις χρήματα μπορείς να πας παντού, να δοκιμάσεις τα πάντα, να ταξιδέψεις σε κάθε πινέζα του χάρτη. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα για όλους. Το αληθινό ταξίδι δεν μπορεί να καλουπωθεί σε πακέτα διακοπών, να περιοριστεί με άσκοπες ξεναγήσεις, αν δεν γευτείς και λίγο στο μυαλό σου, στο σώμα σου την έλλειψη κάποιου αγαθού που εδώ δεν του δίνεις καν σημασία.
Αλλά εδώ που τα λέμε αν έχεις καλή παρέα πας και στο διάολο (συγνώμη administrator)
Μπράβο ρε Χάρη! Επιβεβαίωσες τις προσδοκίες μας, με τον πανηγυρικότερο τρόπο. Τό 'ξερα ότι "το είχες" και δεν έπεσα έξω. Keep writing!
Όσον αφορά τώρα, το post σου, έχω να πω τα εξής :
Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη του Χρήστου, έτσι όπως την έθεσε στο προηγούμενο σχόλιο.
Και για να την υποστηρίξω, θα πω μια ιστορία:
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, πίστευα ότι το γνωστό ρητό "ό,τι πληρώνεις, παίρνεις" ισχύει σε όλους σχεδόν τους τομείς της αγοράς, και βέβαια και στην υπόθεση "ταξίδια - τουρισμός".
Ας σημειωθεί ότι τις εποχές εκείνες, προτιμούσα να χρησιμοποιώ βαλίτσα, για να μην τσαλακώνονται τα ρούχα μου, κι εννοείται ότι δεν έπαιζε το ενδεχόμενο να πάω διακοπές και να μην κοιμηθώ σε κρεββάτι δωματίου, με δική του -πάντα- τουαλέτα.
Μετά, ασχολήθηκα με την ορειβασία κι άρχισα να προσαρμόζομαι στις νέες απαιτήσεις των συνθηκών. Είδα "ανθρώπους" να φοράνε για μέρες τα ίδια ρούχα, διανύοντας τεράστιες αποστάσεις. Γνώρισα φίλους (ορειβάτες-γύφτους) που έτρωγαν με το ίδιο πηρούνι, μέσα από μία λερωμένη κονσέρβα σε συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης. Έζησα μαζί τους, σε συνθήκες που μόνο στην τηλεόραση είχα δει μέχρι τότε. Όλα αυτά με έκαναν να αναθεωρήσω πολλές από τις απόψεις μου. Σήμερα, τα πουκάμισα μου βρίσκονται στη "ναφθαλίνη" κι οι βαλίτσες μου στο πατάρι, παραχωρόντας τη θέση τους σε ένα "μίζερο" ορειβατικό σακίδιο, στο οποίο ανυπομονώ να πακτώσω -μεταξύ άλλων- λίγα ρούχα, τα οποία όταν γυρίσω, με δυσκολία θα αναγνωρίζονται.
Τη νύχτα της 10.07.05 κοιμήθηκα με έναν υπνόσακο, πάνω σε μία σκονισμένη τσιμεντόπλακα. Ίσως ήταν η καλύτερη διανυκτέρευση της ζωής μου.
"Δεν είχα πληρώσει τίποτα κι όμως ... πήρα τόσα πολλά! "
Δε νομίζω ότι κάποιος από εμάς θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί ένα ταξίδι που θα περιλαμβάνει διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία στα 4χιλιόμετρα, όπως λέει και ο Χάρης, ή κακοπληρωμένους sherpa να μας κουβαλούν τα σακκίδια.
Άν μπορούσε, δε θα σκεφτόταν κάποια καθαρή Δευτέρα, αντί να πετάξει χαρταετό και να φάει χταποδάκι, να στήσει τη σκηνή του πάνω στο βρώμικο χιόνι στη μέση του πουθενά και να περάσει μια νύχτα σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης. Ούτε θα σκεφτόταν να μοιράζεται μία-μία ένα σακουλάκι σταφίδες και να μασουλάει χιόνι, την ώρα που θα μπορούσε να πίνει τσάι μπροστά στο τζάκι του καταφυγίου.
Αυτές όμως είναι οι πραγματικές συνθήκες. Εκεί βρίσκεται "η χαρά του ταξιδιού και ο ενθουσιασμός της ανακάλυψης". Όσο για τα υψόμετρα, μη με κατηγορείς Χαρούλη! Δεν είναι αυτά ο στόχος, είναι η διαφορετική αντίληψη που φαντάζομαι ότι αποκτάς για τα πράγματα, όταν καταφέρεις τελικά να φτάσεις ως εκεί. Να φτάσεις, με τον ίδιο τρόπο που φτάνεις σε κάθε κολωνάκι.
Χάρη συγχαρητήρια για το Post. Νομίζω ότι από όσα έχει το Blog μέχρι τώρα αυτό θα προκαλέσει τις περισσότερες συζητήσεις. Όχι ότι τα άλλα δεν έχουν ενδιαφέρον, αλλά αυτό παρουσιάζει κάτι το οποίο προκαλεί ποικίλες σκέψεις σε όλους μας.
Για μένα πάντως δεν είναι η κατάκτηση της κορυφής που έχει σημασία. Είναι η επαφή με τη φύση και με τους συνταξιδιώτες σου. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.
Χρήστο συμφωνώ απόλυτα με το τελευταίο σου σχόλιο. Ελπίζω μόνο να το θυμάσαι στις επόμενες επιλογές σου...
Αν πηγαίνεις στο πολυτελές θέρετρο έχοντας πλήρη συνείδηση της κατάστασης, τότε με γεια σου και χαρά σου. Αν ανέβεις στα 4 χλμ. και ξέρεις ότι το κάνεις γιατί έχεις λεφτά (πολλά) και αναγνωρίζεις ότι αυτό δεν σε κάνει ορειβάτη, τότε έχει καλώς. Είναι σημαντικό ο καθένας να ξέρει τη θέση του.
ΑΜΑ ΕΙΣΑΙ ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ, ΝΑ ΤΟ ΖΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΧΑΙΡΕΣΑΙ! (Να μη νομίζεις όμως ότι είσαι περιηγητής).
Και κάτι άλλο: Δεν είναι κακό να είσαι τουρίστας. Όλα εξαρτώνται από τις ανάγκες που θέλεις να καλύψεις με το ταξίδι σου.
Συμφωνώ απόλυτα με το πρηγούμενο σχόλιο του Χάρη.
Επίσης, συμφωνώ απόλυτα με το δεύτερο σκέλος του σχολίου της Joypax!
Ο Χρήστος λέει : "...Εδώ που τα λέμε, αν έχεις καλή παρέα πας και στο διάολο" αλλά δεν συμπλήρωσε το αυτονόητο :"Εννοείται ότι ο διάολος, κινείται στη Βορειοανατολική Ελλάδα, και συγκεκριμένα στις ορεινές περιοχές των νομών Ιωαννίνων και Άρτας"
Γιατί δε λες Χρηστάκη ελεύθερα αυτό που σκέφτεσαι;
Ξεσκεπάστηκες Χρήστο!!!!!! Το μόνο που μπορείς να κάνεις πλέον για να αποκαταστήσεις τι φήμη σου είναι να οργανώσεις μια εκδρόμη για κάποιο Πελοποννησιακο βουνό. Για να δουμε.....
Όχι Βασιλική! Λάθος!
Δεν θα τη σκαπουλάρει τόσο εύκολα ο Χρηστάκης!!!
Για να καθαρίσει την (ανεπανόρθωτα αμαυρωμένη) φήμη του, θα πρέπει να μας πάει (και τους 8) κρουαζιέρα στα Κύθηρα και στις Σποράδες. Να μας αγοράσει μπρατσάκια, σωσίβια, κουβαδάκια, φτυαράκια κτλ. και να μας πηγαίνει σε διάφορες παραλίες, για να παίζουμε. Να μας βάζει αντιηλιακό στις πλατούλες μας, και να έχει το νου του και στους 8 μας, φωνάζοντας : "Μιχαλάκηηηη έλα έξω παιδί μου να φας τη γίδα σου!!!!!", "Σταυρούλαααα, άσε τις κωλοτούμπες στην άμμο, κι έλα να πιεις την Amita σου!!!", "Βασούλαααα, σταμάτα να σκαρφαλώνεις στα βράχια, θα πέσεις!!!", "Κοσμάαα, έλα να πιεις τη φραπεδιά σου παιδί μου, θα ζεσταθεί..." κ.τ.λ.
Kατ' αρχην τι δουλειά έχουν τα Κύθηρα με τις Σποράδες ρε Γιάννη?
Πάνω που μου ήρθε όρεξη να σας πήγαινα, μου τη πήρες. Επιπλέον αν το καλοσκεφτούμε όλα μπορούν να συνδυαστούνε... (αν και την φήμη μου περί "θαλασσόλυκου" δεν την ξεπλένει ούτε ο Άραχθος). Αρχικά αφού μαζευτεί το κοπάδι των G9 έχοντας εφοδιαστεί με τις προβειές και τα σανά του (αποξηραμένη γίδα για τον Μιχαλάκη) αναχωρεί για την Πελοπόννησο, την ηλιοστάλαχτη και πανέμορφη Πελοπόννησο, και αφού κάνει ανάβαση σε όποιο βουνό αποφασιστεί... θα συνεχίσει το ταξίδι του με απώτερο σκοπό τις καταγάλανες, διαμαντένιες και τιμημένες παραλίες της Σύβοτας και Πάργας!!! Εδώ να διευκρινήσουμε ότι κατα τη διεύλεση της γέφυρας του Ρίου-Αντιρίου ο Γιάννης, πιθανολογώ και η Σταυρούλα, την περνάνε κολυμπώντας! Είδατε που σας έλεγα? Και τα μπανάκια μας θα κάνουμε και τις φραπεδιές με γιδίσιο γάλα θα πίνει ο Κοσμάς και τον Γιαννάκη θα αφήσουμε να μουλιάσει στη θάλασσα, ενώ μαζί με τον Χάρη και την Βασιλική θα κάνουμε ελεύθερη αναρρίχηση σε βράχια που κάτω ακριβώς θα έχει θάλασσα, έτσι θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι!!!
Ο κύριος Μιχάλης Μπαλαμάτσιας από το Μπραχάμι, μας έστειλε την παρακάτω ορειβατική συνταγή, την οποία και δημοσιεύουμε πάραυτα :
ΓΙΔΑ ΒΡΑΣΤΗ (για ορειβάτες)
Παίρνουμε ένα μεγάλο και παχύ κομμάτι γριάς γίδας, από το χασάπικο. Το βράζουμε κανονικά με αλάτι και πιπέρι στο σπίτι, σε μεγάλη κατσαρόλα χωρίς καπάκι.
Αφού η γίδα βράσει καλά, δεν διακόπτουμε τη βράση, αλλά συνεχίζουμε μέχρι να εξατμιστούν τα νερά και να αρχίσει να πήζει. Μόλις το ανακάτεμα αρχίσει να γίνεται εξαιρετικά δύσκολο, και αφού είναι ακόμα ζεστό προσθέτουμε προαιρετικά λίγο βούτυρο, και συνεχίζουμε να ανακατεύουμε. Μόλις τα φτύσουμε από το ανακάτεμα, το βγάζουμε από τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει. Αφού κρυώσει καλά, το βγάζουμε από την κατσαρόλα και το κόβουμε με μαχαίρι σε μερίδες (γιδοκύβους) τις οποίες τυλίγουμε καλά σε αλουμινόχαρτο και τις αποθηκεύουμε στο ψυγείο.
Όταν φτιάχνουμε το σακίδιο, βάζουμε τις μερίδες σε σακούλα, εντός σακιδίου. Όταν φτάσουμε στο σημείο που θα κατασκηνώσουμε, λιώνουμε σε κατσαρολάκι με γκαζάκι, λίγο χιόνι και μόλις αυτό πάρει βράση, ρίχνουμε μέσα μια μερίδα γίδας (χωρίς το αλουμινόχαρτο). Μόλις η σούπα πάρει βράση και ανακατευτεί καλά, είναι έτοιμη για σερβίρισμα.
Επίσης, ο γιδοκύβος μπορεί να φαγωθεί και σαν πρωινό, αν το αλείψετε κατευθείαν από το αλουμινόχαρτο σε μία φέτα ψωμί.
Καλές αναβάσεις και καλή όρεξη!
Τώρα κατάλαβα γιατί βάζουμε τους γιδοκύβους "σε σακούλα", εντός σακιδίου!
Για να χρησιμοποιήσουμε τη σακούλα άμεσα, μόλις φάμε τo γιδοκύβο!
Μπλιάχ!!! Μπλγκουχργκχγκουγκρχχ!!
Δημοσίευση σχολίου