Η ανάβαση στο Έβερεστ είναι ένα επίτευγμα που πολλοί το ονειρεύονται και λίγοι το επιτυγχάνουν. Για το Νεοζηλανδό Μαρκ Ίνγκλις όμως ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή απόδειξη της δύναμης της θέλησης: ο 47χρονος άνδρας κατάφερε να ανέβει στην κορυφή του κόσμου παρά το γεγονός ότι πριν από πολλά χρόνια οι γιατροί χρειάστηκε να του ακρωτηριάσουν και τα δύο πόδια.
Ο Ίνγκλις, ο πρώτος άνθρωπος που κατακτά το Έβερεστ χωρίς να έχει πόδια, τηλεφώνησε στη γυναίκα του Αν το βράδυ της Δευτέρας για να της δηλώσει ότι βρίσκεται σε υψόμετρο 8.850 μέτρων, δηλαδή στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου.
"Το ονειρευόταν αυτό όλη του τη ζωή. Πετάει στα σύννεφα" είπε η Αν Ίνγκλις στην εφημερίδα "Νιου Ζίλαντ Χέραλντ".
Όπως ανέφεραν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, το ένα από τα τεχνητά μέλη του Ίνγκλις έσπασε ενώ βρισκόταν στα 6.400 μέτρα και ο ορειβάτης αναγκάστηκε να το επιδιορθώσει πρόχειρα για να συνεχίσει την προσπάθειά του.
Το 1982 ο Ίνγκλις έχασε και τα δύο πόδια του από το γόνατο και κάτω επειδή υπέστη σοβαρά κρυοπαγήματα όταν, στη διάρκεια μιας χιονοθύελλας, παγιδεύτηκε σε ένα σπήλαιο του όρους Κουκ της Νέας Ζηλανδίας για 14 ημέρες.
Οι πρώτοι άνθρωποι που πάτησαν στο Έβερεστ, το 1953, ήταν ο επίσης Νεοζηλανδός Έντμουντ Χίλαρι και ο σέρπα Τενζίνγκ Νοργκάι.
Πηγή: Α.Π.Ε.
Posted by Vasoulaaa 16.05.06
1 σχόλιο:
Ξέρω ότι με το συγκεκριμένο μου σχόλιο, ενδεχομένως θα κατηγορηθώ ότι "πολιτικοποιώ" το θέμα ή ότι έστω, έχω την τάση να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με "αριστερίστικη" νοοτροπία. Αλλά μήπως τελικά δεν είναι τόσο θέμα νοοτροπίας, όσο ουσίας;
Καλή όλη αυτή η φιλολογία για τις "δυνάμεις της θέλησης" και λοιπά αναμασημένα και δακρύβρεχτα, αλλά ίσως κάποια στιγμή θα έπρεπε να το δούμε και λίγο ρεαλιστικότερα.
Θεωρώ ότι η ανάβαση στο Everest, δεν είναι τόσο θέμα θέλησης, όσο θέμα "οικονομικής επιφάνειας". Άλλωστε με το θέμα, ασχοληθήκαμε σε προηγούμενο Post του Χάρη με τίτλο "Σαν τα γίδια στο μαντρί".
Από τη θέληση του Hillary και του Norgay, μέχρι τη "θέληση" των σημερινών κατακτητών του Everest, υπάρχει "υψομετρικό" χάσμα τουλάχιστον 8.000 μέτρων και πολλών εκατομμυρίων δολαρίων.
Τη δεκαετία του 70 γεννήθηκε μια τουριστική-ορειβατική βιομηχανία η οποία έκτοτε άνθησε και γιγαντώθηκε με αποτέλεσμα στις μέρες μας, να τζιράρει ετησίως πολλά εκατομμύρια δολάρια. Η οικονομία ενός ολόκληρου κράτους (Νεπάλ), βασίζεται σε αυτή, καθώς και εκατοντάδες επιχειρήσεις παγκοσμίως, οι οποίες εμπορεύονται το όνειρο, την επιθυμία ή την καύλα κάθε ανθρώπου, να βρεθεί στη "στέγη του κόσμου."
Από ταξιδιωτικά πρακτορεία και γραφεία διοργάνωσης αναβάσεων, μέχρι εξειδικευμένες εταιρίες μεταφοράς (με αεροπλάνα και γιακ) ορειβατικού εξοπλισμού, και από ολόκληρα χωριά υποδοχής ορειβατικών αποστολών μέχρι ολόκληρες γενιές sherpa, που η μόνη τους επαγγελματική διέξοδος είναι να οδηγούν ορδές τουριστών-ορειβατών στη συγκεκριμένη κορυφή.
Στατιστικά να το δείς, η μέση στάθμη του κατακτητή του Everest είναι : Αμερικανός, πρόσφατα συνταξιοδοτημένος και με ιδιαίτερα υψηλό εισόδημα. Επίσης υπενθυμίζω ότι οι μόνοι Έλληνες -μετρημένοι στα δάχτυλα- που έφτασαν εκεί, είχαν όλα τα έξοδα τους πληρωμένα από χορηγούς.
Πρόσφατα διάβασα ότι ανέβηκε ένας τυφλός, σήμερα διαβάζω ότι ανέβηκε άνθρωπος χωρίς πόδια!
Υπάρχει έστω κι ένας από εσάς που πιστεύει ότι αν είχε τον ελεύθερο χρόνο και κυρίως την οικονομική άνεση, (αφενός να μην εργάζεται, κι αφετέρου να μπορεί να διαθέσει το ποσό των περίπου € 25.000 για την άδεια και τα λοιπά έξοδα της ανάβασης) δεν θα μπορούσε να ανέβει;
Δυστυχώς στις μέρες μας, ακόμα κι η "θέληση", εξαγοράζεται!
Δημοσίευση σχολίου