Ολοι τα παίρνουν... Οι πολίτες της απέθαντης Φραπεδίας, οχυρωμένοι με καφεδάκι, μαύρο γυαλί και Prada αξεσουάρ, αποφαίνονται. Δυόμισι μύρια, ε; Καλά είναι... Πέρα από τις όχθες του πεζόδρομου κυλούν μυθικά Καγιέν και Αουντι ΤΤ, αστράφτουν στο ηλιόφως, χρησμοδοτούν κι αυτά στη δική τους μεταγλώσσα. Είναι αργά πρωί, ή νωρίς μεσημέρι. Οι πολίτες αναστοχάζονται πάνω από τον φραπέ και τον φρέντο. Θέματα ανάπτυξης, κονδυλίων, ποσοστώσεων, διαχείρισης μορφωτικού κεφαλαίου; Χμ, ναι: Mεταγραφές, Τσάμπιονς Λιγκ, Στοίχημα ορισμένως: κουπόνια και αποδόσεις.
Η διαφθορά είναι διάσπαρτη, διακομματική, οριζόντια, εγκάρσια, βαθιά. Η διαφθορά είναι δημοκρατική. Στον ώριμο Εκσυγχρονισμό της β΄ κυβερνήσεως Σημίτη, κορυφαία στελέχη του, σε κρίσεις ειλικρίνειας, εξηγούσαν ότι η ανάπτυξη επιφέρει αφεύκτως και διαφθορά, αλλά τι να κάνουμε; να σταματήσουμε την ανάπτυξη; Τα έλεγαν ωραία, στρογγυλά· έπειθαν.
Δεν ήθελε και πολύ. Η διαφθορά δεν αφορά πλέον τους κορυφαίους, μεγαλοεργολάβους και μεγαλοπαράγοντες, γραφειοκράτες και μεσάζοντες· αφορά και περιφερειάρχες, νομάρχες, δημάρχους, αντιδημάρχους, αποθηκάριους νοσοκομείων, ανθυπαστυνόμους, εφοριακούς, υπομηχανικούς πολεοδομιών, ελεγκτές ΙΚΑ, τεχνικούς ΔΕΗ και υπαλλήλους νεκροταφείων. Σε όλη τη σφαίρα του δημόσιου παραγωγικού βίου, για να γίνει η δουλειά, απαιτείται λίπανση.
Η διαφθορά πηγάζει αποκλειστικά από το Δημόσιο; Φαίνεται πως όχι. Στο αδίκημα της δωροδοκίας ένοχος είναι και ο δωροδότης, όχι μόνον ο δωρολήπτης. Οπως μάλιστα φαίνεται από τις πρόσφατες υποθέσεις, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις αλλοιώνουν ουσιωδώς το περιβάλλον ελεύθερου ανταγωνισμού, κλειδώνουν τις τιμές, συμφωνούν τις αυξήσεις, χλευάζουν τον πελάτη και τον πολίτη και την αγορά μαζί. Τραπεζικά προϊόντα, τηλεπικοινωνίες, γάλα, τρόφιμα, φάρμακα, ασφάλειες, υπηρεσίες κάθε λογής, ανεβοκατεβαίνουν υπό καθεστώς πλήρους ελέγχου. Και όχι, τις τιμές δεν τις ελέγχει το κράτος· το κράτος απαθές, μιζαρισμένο εκλεκτικά, λειτουργεί ως λιπαντήριο για τη μηχανή της Αυτορρυθμιζόμενης Αγοράς. Παρακολουθεί την αγορά να ρυθμίζεται μονομερής και ασύδοτη.
Και οι πολίτες–πελάτες; Ακολουθούν. Η διαφθορά είναι δημοκρατική, είπαμε. Διηθείται σε όλο το κοινωνικό σώμα, όλοι έχουν τη δυνατότητα και τη νομιμοποίηση να βάλουν το δάχτυλο στο μέλι· όλοι έχουν σιχτιρίσει για τα επαχθή λαδώματα στα οποία υποχρεώθηκαν, κι όλοι οι παθόντες περιμένουν τη σειρά τους για να τα πάρουν πίσω σε οποιαδήποτε άλλη πρόσφορη περίσταση. Από τη μια τσέπη στην άλλη.
Τις απαρχές αυτής της διάχυτης, δημοκρατικής διαφθοράς μπορούμε να τις ανιχνεύσουμε και ιστορικά, στο πρόσφατο παρελθόν: στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, κυρίως μετά τα μέσα των ’80s, ο αποκλεισμένος «μη προνομιούχος», αποκλεισμένος έως τότε από τον δημόσιο κορβανά και τη νομή της εξουσίας, αισθάνθηκε μέρος του συστήματος, με δικαιώματα και δυνατότητες. Είχαν τελειώσει τα πέτρινα χρόνια της μονόπλευρης νομής από τη μειονότητα του παλαιού κόσμου. Ο νέος κόσμος, πλειοψηφικός και ορμητικός, γεμάτος ζωτικότητα και επιθυμίες, επικράτησε κοινωνικά, απενοχοποιήθηκε, και βούτηξε στη μαρμίτα που είχε σερβίρει το κίνημα των μικρομεσαίων.
Κάποτε, όχι πολύ αργότερα, και πάντως πριν από τον κορεσμό, η μαρμίτα αποσύρθηκε διακριτικά από το δημόσιο τραπέζι του πανηγυριού, το φαγοπότι έχασε τον πανδημοκρατικό του χαρακτήρα, οι μικρομεσαίοι, με ερεθισμένη όρεξη πια και με πολλαπλάσιες επιθυμίες, σύρθηκαν στο κάγκελο του Χρηματιστηρίου, ληστεύθηκαν, φτώχυναν, ξανάπεσαν στον αποκλεισμό, ανανεωμένο και σκληρότερο τώρα. Μα τους είχαν μείνει τα παράπλευρα, υπολειπόμενα χαρακτηριστικά: οι νέες ανάγκες, η ακονισμένη απληστία και, κυρίως, η επίμονη έξη της διαφθοράς, της συναλλαγής, διάχυτη πια και νομιμοποιημένη. Δημοκρατική.
Η διαφθορά είναι side effect της ανάπτυξης, μου έλεγε ο εκσυγχρονιστής με τα μανικετόκουμπα προ ολίγων ετών. Ηταν μορφωμένος, προσηνής, πειστικός. Πειστικός; Σχεδόν... Δεν προσδιόριζε την ανάπτυξη, το είδος και την απεύθυνσή της, την κατανομή του πλούτου που θα προέκυπτε, τις ευκαιρίες νομής ή ανέλιξης. Η ανάπτυξη, όπως και η αγορά, είναι βολικές μόνον όταν μένουν αφηρημένες, δηλαδή ιερές.
Τι θα προτιμούσες; με ρώτησε συνομιλητής φίλος. Μια ομοιόμορφα διεφθαρμένη κοινωνία ή μια κοινωνία που περιορίζει τη διαφθορά και την εξ αυτής ωφέλεια σε μία κάστα; Κλίναμε προς την ομοιόμορφη, τη δημοκρατική... Δεν εξετάσαμε καν το ενδεχόμενο μιας αδιάφθορης κοινωνίας αγγέλων...
Πίνακας : Allen Jason A. Dimarucot, "Kaliwaan", 2005
Κείμενο : Νίκος Γ. Ξυδάκης, Καθημερινή, 17.09.06
2 σχόλια:
Απόσπασμα από τις ειδήσεις του in.gr
"Βίαια επεισόδια ξέσπασαν αργά το βράδυ της Δευτέρας στη Βουδαπέστη, όπου χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν ζητώντας την παραίτηση του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, Φέρεντς Γκιουρτσάνι.
Οι διαδηλωτές κατάφεραν μάλιστα να εισβάλουν προσωρινά στα κεντρικά γραφεία της κρατικής τηλεόρασης, τα οποία κατέλαβαν για μικρό χρονικό διάστημα.
Η Αστυνομία επενέβη και με χρήση δακρυγόνων και γκλομπ για να διαλύσει το συγκεντρωμένο πλήθος. Στις συγκρούσεις που ακολούθησαν, τραυματίστηκαν τουλάχιστον 150 άτομα.
Οι διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν μετά την παραδοχή του πρωθυπουργού Γκιουρτσάνι ότι η σοσιαλιστική του κυβέρνηση είπε ψέματα για να κερδίσει τις εκλογές..."
Σας θυμίσει κάτι από την ελληνική πραγματικότητα? Αυτό που είναι τελείως διαφορετικό είναι η αντίδραση. Εμείς ξέρουμε να βγαίνουμε στους δρόμους μόνο για τις ομάδες...
Εάν υπάρχει φως στο τούνελ της διαφθοράς αγαπητοί μου, ούτε η Νικολούλη είναι ικανή να το ανακαλύψει...
Διαφθορά, διάβρωση, διαπλοκή. Πελατειακές σχέσεις. Κακοδιαχείριση και κατάχρηση δημοσίου χρήματος. Γαλαζοπράσινη εναλλαγή εξουσίας. Αποδοχή διαφθοράς ως κοινωνικού φαινομένου.
Κι ένας "κυρίαρχος" λαός, ο οποίος εναλλάσει εδώ και 32 χρόνια τα ίδια διεφθαρμένα κομματικά στελέχη.
"Κάθε λαός, έχει τους ηγέτες που του αξίζει"
Δημοσίευση σχολίου