La Brujita

γράφει η Σταυρούλα


Είναι έξυπνη, όμορφη, παιχνιδιάρα, λέγεται Brujita (Μπρουχίτα), αλλά μ'αρέσει να τη φωνάζω Brυ! Είχα ακούσει πολλά γι'αυτή και τελικά τη γνώρισα την Καθαρή Δευτέρα. Αν δεν το'χετε μάθει ακόμα η Bru είναι η μεγάλη αγάπη και η σκύλα της ζωής της Αναστασίας. Χθες τη συνάντησα για δεύτερη φορά και πήγαμε μια μεγάλη βόλτα στο πάρκο των Αγίων Αναργύρων.

Τα αισθήματα που δημιουργήθηκαν μεταξύ μας είναι αμοιβαία. Τη συμπάθησα και με συμπάθησε με την πρώτη ματιά. Η μικρή Bru έχει κοντό, μαύρο τρίχωμα, ακαταμάχητο, σκοτεινό βλέμμα και κορμοστασιά όλο νεύρο. Κατά την Αναστασία, η μαμά της είναι Boxer και ο μπαμπάς λυκόσκυλο, εκείνη όμως μοιάζει περισσότερο με Λαμπραντοράκι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Broo θα εξελιχθεί αναμφισβήτητα σ'ένα μεγάλο και βαρύ, ατρόμητο ορειβατόσκυλο.

Προς το παρόν της αρέσει να κοιμάται αγκαλιά με την Αναστασία, να παίζει με τους ανθρώπους και τα άλλα σκυλιά, να τρέχει, να κυνηγάει μπάλες σαν κορόιδο και να τρώει φακές, γιαούρτι και τραχανά. Με την Αναστασία έχουν αναπτύξει σχέση πάθους. Σχεδιάζουν μεγάλα ταξίδια σε βουνά, νησιά και παραλίες. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η Bru είναι μικρή ακόμα και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στους κανόνες της τουαλέτας και στους κραδασμούς του αυτοκινήτου. Που θα πάει όμως, θα μεγαλώσει! Και τότε η μικρή Bru θα μπορέσει ν'ανακαλύψει τα μεγάλα θαύματα του κόσμου.

«Λάλατο Γιάννο, λάλατο»

Μερικές φορές αυτοί οι φυσιολάτρες ορειβάτες, αναρριχητές, διαλέξτε ό,τι σας αρέσει, όχι μόνο «δημοσιογραφούν» αλλά καταγράφουν μοναδικά και τις ντόπιες συνήθειες των τόπων που επισκέπτονται. Οπως ο Κώστας Τσιβελέκας, του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου, ο οποίος μαζί με την ομάδα του, μ' αγιάζι κατεβαίνοντας από τα διάσελα της Ντεμέρτσικα, μαζεύτηκε νωρίς σε καφενείο των Δολιανών.

Συν-ωδικό συλλείτουργο με τον παπα-Φίλιππο να άδει γονυπετής. Παννυχίδα, με το κλαρίνο στο ισοκράτημα να ταξιμάρει


γράφει ο Κώστας Τσιβελέκας

Πεντ'-έξι γεροντάκια οι "εναπομείναντες", δυο μαντιλοφορούσες πίσω απ' τον πάγκο και γύρω ακροβολισμένοι Αλβανοί βοσκοί και πελεκάνοι πέτρας. Κάναμε αρχή με τσιπουράκι ξεροσφύρι, έτσι για να ξυπνήσουν τα αίματα. Γνώριμη μήτρα θαλπωρής, χνώτα πολλά, τσίκνα, γεύσεις στυφές, καπνοί. Στο μεταξύ και κατά μόνας προσέρχονται οι χωριανοί. Τόνα τσίπουρο έφερε τ' άλλο, το ένα θαύμα διαδέχτηκε το επόμενο και κάπου εκεί δειλά και σιγανά άρχισαν τα θρηνώδη άσματα, το ηπειρώτικο μοιρολόι.

Το πράγμα ήλθε κι έδεσε και όσο πάει και φουντώνει. Πάνω στην ώρα έφτασαν τα όργανα, ένα κλαρίνο κι ένα νταούλι όλο κι όλο. Οι αυτοσχεδιασμοί, το μελαγχολικό σπάραγμα, οι σόλο εξομολογήσεις διαχέονται κυκλοτερώς. Θραύσματα και νότες υπαινικτικές, ρινίσματα πόνου και ζωής, καημοί και βάσανα και νοσταλγία. Ολοι και όλα στροβελίζονται αβίαστα και υποτάσσονται εθελούσια στις μελωδίες και τους ήχους των Πωγωνισίων.

Σαν να μην έφτανε αυτό, έσκασε μύτη και ο παπάς, που η παράδοση τον θέλει να σέρνει πρώτος το χορό. Το κλαρίνο πυρακτώθηκε επικίνδυνα. Ο ήχος του, ένας παρατεταμένος θρήνος διάρκειας, ένα κλάμα βουβό, ένα παράπονο και λάλημα καρδιάς ατόφιο. Αίφνης μέσα στον πυρετό, έτσι απλά και ταπεινά, με μια κίνηση μεγαλόπρεπα κυκλωτική, μ' ένα αργόσυρτο σπάσιμο του κορμιού πέφτει ο παπάς στα γόνατα και υψώνοντας τα χέρια σαν δέηση και προσευχή ανέκραξε "λάλατο Γιάννο, λάλατο". Για τη στιγμή αυτό μονάχα αρκεί.

Ernest Pignon-Ernest

γράφει ο Ρούσσος Βραννάς


Ο Βιργίλιος...
... τοποθετούσε εκεί την Κόλαση. Και ο Σαρτρ την έλεγε «σκοτεινή σαν τις λακκούβες της μασχάλης». Ο καλλιτέχνης διάβασε 92 βιβλία για τη Νάπολη, προτού εισχωρήσει στην ψυχή της, στους μύθους της, στα ελληνικά, ρωμαϊκά και χριστιανικά δρομάκια της. Ύστερα άρχισε να κάνει στην αγαπημένη του πόλη εκείνο που ξέρει να κάνει τόσο καλά: να ζωγραφίζει τους τοίχους της.



Ο άνθρωπος...
... που κάνει τους τοίχους να μιλούν είναι ο Ερνέστ Πινιόν-Ερνέστ. Στα εξήντα τέσσερά του χρόνια, τι είναι εκείνο που τον σπρώχνει να βγαίνει τις νύχτες στους δρόμους σαν νεαρός αφισοκολλητής και να κολλάει κρυφά στους τοίχους εφήμερες ζωγραφιές για τις οποίες εργάστηκε μέρες ατέλειωτες στο ατελιέ του; Ύστερα από πόσα διαβάσματα, προσχέδια, δοκιμές και αναζητήσεις ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό κατορθώνει να βρει τον κατάλληλο τοίχο, την κατάλληλη πέτρα για να της δώσει ψυχή; Μοιραία, η πρώτη αναδρομική έκθεση του Ερνέστ Πινιόν-Ερνέστ στο Εβιάν - και όχι στη Νάπολη - δεν θα μπορέσει να χωρέσει τα έργα του. Για να γίνει αυτό, θα χρειαζόταν να τα ξεκολλήσει κανείς από τους τοίχους όπως την επιδερμίδα από ένα σώμα. Μα και πάλι δεν θα προκαλούσαν την ίδια συγκίνηση στον θεατή. «Η ανταπόδοση, αυτό είναι το υπέροχο!» λέει ο καλλιτέχνης με ενθουσιασμό, λες και το γεγονός πως όποιος θέλει μπορεί να αντιδράσει, να ξεκολλήσει, να μουντζουρώσει, να κουρελιάσει αυτό που εκείνος χρειάστηκε τόσον καιρό για να το φτιάξει στο εργαστήριό του, είναι αυτό ακριβώς που του δίνει τη δύναμη να συνεχίσει το έργο του (που ένα από τα πιο ποιητικά στοιχεία του είναι αναμφίβολα η προδιαγεγραμμένη απώλειά του).



Τα μουσεία...
... και οι πινακοθήκες δεν άρεσαν ποτέ στον Ερνέστ Πινιόν-Ερνέστ. Από τα τριάντα του χρόνια άρχισε να κάνει αυτό που ο ίδιος λέει «αστικές παρεμβάσεις», κολλώντας τα εύθραυστα ζωγραφιστά χαρτιά του στους τοίχους των πόλεων, ακόμη και σε τηλεφωνικούς θαλάμους, που γίνονταν έτσι ένα με την αστική αρχιτεκτονική. Άλλοι από τους διαβάτες που τα έβλεπαν τα κατέστρεφαν, μα άλλοι πάλι, όπως στη Νάπολη, αναλάμβαναν τη φύλαξή τους και τη συντήρησή τους από τη φθορά του χρόνου. Αυτοδίδακτος που θεωρεί τον εαυτό του μαθητή του Πικάσο, του Ελ Γκρέκο και του Μιχαήλ Άγγελου, βγάζει τα έργα του στο φως, στο κέντρο του κόσμου, δηλαδή στους δρόμους, ανάμεσα στους ανθρώπους. Έτσι κάνει τους δρόμους να τους μιλούν.



Στο Εβιάν...
... οι πόρτες της έκθεσης κάποτε θα κλείσουν. Μα ο Πινιόν-Ερνέστ θα συνεχίσει να βγαίνει τις νύχτες στον κόσμο των σκιών, έξω από τα ξεχαρβαλωμένα κτίρια των γαλλικών προαστίων, κάτω από τα φουγάρα των εργοστασίων, αναζητώντας ακόμη έναν τοίχο που θα τον κάνει να μιλήσει στους ανθρώπους για την εξέγερση, για την ομορφιά, για τα πράγματα που τους είναι απαγορευμένα.



Δείτε το επίσημο site του Ernest Pignon-Ernest

To photoblog του Α.Ο.Σ.

Ο ορειβάτης του Α.Ο.Σ., Γιάννης Παππάς, σε "στάση Κωλοκοτρώνη" δείχνει την κορυφή.
Τζουμέρκα. 18.02.2007

Αγαπητοί συνορειβάτες,

Μόλις ενεργοποιήθηκε η λειτουργία του photo blog του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου.

Εφεξής, μπορείτε να βλέπετε εκεί φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις και τις δραστηριότητες του Α.Ο.Σ.

Επίσης μπορείτε να στέλνετε τις δικές σας φωτογραφίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση aosblog@gmail.com προκειμένου να δημοσιευτούν.

Μπορείτε ακόμα, να στείλετε και φωτογραφίες από παλιές εκδρομές του Α.Ο.Σ. για να ενημερώσουμε το αρχείο του blog.

Η διεύθυνση του φωτο - ιστολογίου του Α.Ο.Σ. είναι :

http://aosphoto.blogspot.com

Την πήρε και τη σήκωσε!

Πρωταθλήτρια του αλεξίπτωτου πλαγιάς παρασύρεται από θύελλα. Οι άνεμοι είναι τόσο βίαιοι που, μέσα σε 15 λεπτά, «εκτοξεύεται» από τα 762 στα 9.946 μέτρα - πιο ψηλά κι από το Έβερεστ, σε υψόμετρο «φιλικό» μόνο για τα επιβατικά αεροσκάφη. Αλλά επιβιώνει, κερδίζοντας επάξια τον τίτλο της πιο τυχερής γυναίκας στον κόσμο.

γράφει ο Bernard Lagan, στους "Times"

Η 35χρονη Εύα Βισνιέρσκα συμμετείχε σε μια ομάδα 200 αλεξιπτωτιστών πλαγιάς που προπονούνταν στη Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας εν όψει του παγκοσμίου πρωταθλήματος που ξεκινάει σήμερα στην περιοχή. Θεωρείται μία από τις καλύτερες του είδους στην Ευρώπη - είναι Γερμανίδα πολωνικής καταγωγής. Είναι πρωταθλήτρια, άρα και σκληραγωγημένη. Όταν όμως πέφτεις πάνω σε μία σφοδρή θύελλα και παρασύρεσαι στη δίνη της, η πείρα και η ικανότητα ελάχιστα μπορούν να κάνουν για να σε βοηθήσουν χωρίς τη συνδρομή της τύχης.

«Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη δύναμη του αέρα», περιέγραψε η ίδια τη δοκιμασία που πέρασε. «Νιώθεις ένα τίποτα, σαν ένα φύλλο από δέντρο. Έτρεμα συνέχεια. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν απόλυτο σκοτάδι. Άκουγα παντού γύρω μου βροντές. Ήξερα πως βρισκόμουν στο μέσον μιας θύελλας και πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ήξερα πως οι πιθανότητές μου να επιβιώσω ήταν σχεδόν μηδενικές. Ήξερα πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, μόνο να έχω τύχη... Και την είχα». Ο ανεμοστρόβιλος που σχημάτισε η θύελλα εκτίναξε την Βισνιέρσκα στα ύψη, το αλεξίπτωτό της έπαιρνε ύψος 20 μέτρων ανά δευτερόλεπτο. Όταν έφτασε στα 6.096 μέτρα, η έλλειψη οξυγόνου έκανε την Εύα να χάσει τις αισθήσεις της. Όταν τις ανέκτησε, νόμιζε πως είχε περάσει μόλις ένα λεπτό. Στην πραγματικότητα, είχαν περάσει 45. Μέσα σε αυτό το διάστημα, είχε φτάσει στα 9.946 μέτρα και είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει. «Είδα τα χέρια και τα γάντια μου καλυμμένα με πάγο. Θυμάμαι πως μου έκανε τρομερή εντύπωση που το αλεξίπτωτο πετούσε ακόμα, μόνο του. Δεν ξέρω πώς εξηγείται αυτό, γιατί έπεφτε πυκνό χαλάζι» - χαλάζι σε μέγεθος πορτοκαλιού.

Παρά τη σύγχυση που της είχε προκαλέσει η έλλειψη οξυγόνου, η Εύα κατάφερε να συγκεντρώσει τη σκέψη της και έβαλε «μπροστά» να ξεφύγει από τα σύννεφα της θύελλας και να επιστρέψει στο έδαφος. Εκείνη την ώρα, λέει, ένιωθε σαν αστροναύτης που επιστρέφει από τη σελήνη. «Μπορούσα να δω τη Γη να πλησιάζει - σαν το Apollo 13! - 'ναι, βλέπω τη Γη'». Είδε από μακριά ένα αγρόκτημα, και κατάφερε να προσγειωθεί εκεί, 64 χιλιόμετρα μακριά από το σημείο από όπου είχε ξεκινήσει, με ασφάλεια. Όταν την εντόπισαν οι συνεργάτες της, μέσω του ασυρμάτου και του συστήματος GPS με το οποίο ήταν εξοπλισμένο το αλεξίπτωτο πλαγιάς, βρήκαν τη στολή της καλυμμένη με πάγο, κι ας βρίσκεται η Αυστραλία στα μέσα του καλοκαιριού. Πέρα από μερικά κρυοπαγήματα και αρκετούς μώλωπες, ωστόσο, η Εύα ήταν καλά. Τόσο που δήλωνε αποφασισμένη να πάρει μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ο Χε Ζονγκπίν, ένας Κινέζος αλεξιπτωτιστής πλαγιάς που προπονούνταν με την ίδια ομάδα, δεν στάθηκε τόσο τυχερός. Η θύελλα του κόστισε τη ζωή. Το πτώμα του βρέθηκε σε απόσταση 47 χιλιομέτρων από το σημείο εκκίνησης. Εκτιμάται πως πέθανε από ασφυξία ή από το ψύχος.

© The Times, 2007

Διαβάστε τη μετάφραση του άρθρου στα "ΝΕΑ" της Τρίτης.

Καλή Καθαρή Δευτέρα!

Φίλοι (πρώην) συνορειβάτες,

Είδατε πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή;

Η G9 εδιασπάσθη εις τα εξ ων συνετέθη (ή σχεδόν σ'αυτά τέλος πάντων).

Η Joypax στην πανέμορφη χειμερινή Ιθάκη,
ο Χρήστος με το Γιάννη και το Μπαλαμάτσια, στην πανέμορφη Ήπειρο,
Η Βανέσα με τον Κοσμά στο κοσμοπολίτικο μετά-industrial Μιλάνο
κι εγώ με τη Βασιλική και το Χάρη στο old time classic Φλαμπούρι.

Καμιά φορά κάνω το λάθος να συγκρίνω μία μέρα με την αντίστοιχη περσινή.
Το φετινό τριήμερο θα με βρει κάπου στην Πάρνηθα να αναπολώ τη διανυκτέρευση στο χιονισμένο δάσος του Κισσάβου, και την πρωινή βουτιά στις παγωμένες εκβολές του Πηνειού.

Ελπίζω του χρόνου τέτοιες μέρες, να μην αναπολώ τις φετινές.

Καλή Καθαρή Δευτέρα σε όλους.

Η γυναίκα που δεν ήθελε τα πόδια της!

ΑΠΟ ΠΟΛΥ μικρή, η Αγγλίδα Σούζαν Σμιθ ένιωθε ότι «κάτι δεν πήγαινε καλά» με το σώμα της. Την περασμένη Δευτέρα, διηγήθηκε στην εφημερίδα «Γκάρντιαν», «Σε Πρώτο Πρόσωπο» (όπως ονομάζεται η στήλη), την απίθανη ιστορία της.

«ΗΜΟΥΝ ΜΟΛΙΣ 6 χρόνων όταν ένιωσα για πρώτη φορά την επιθυμία να χάσω και τα δύο μου πόδια. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν κάτι πάνω τους. Εγώ, η μόνη εικόνα που λαχτάρησα ποτέ για τον εαυτό μου ήταν να τον δω χωρίς πόδια. Ο κόσμος πιστεύει πως είμαι άρρωστη και παράξενη. Δεν γνωρίζει, ασφαλώς, ότι είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που πάσχουν από κάτι που ονομάζεται «Διαταραχή Σωματικής Ταυτότητας και Αρτιότητας» (στα αγγλικά, Body Identity Integrity Disorder - BIID), και που σε κάνει να θέλεις να αφαιρέσεις ένα ή και περισσότερα από τα υγιή ή άρτια μέλη του σώματός σου.

Λίγοι μπορούν να με καταλάβουν. Δεν είναι φετίχ, δεν είναι σεξουαλικό, δεν έχει καν να κάνει με την εμφάνισή μου. Απλώς δεν μπορώ να συσχετίσω τον εαυτό μου με κάποιαν που έχει δύο πόδια. Αυτή η «κάποια» δεν είμαι εγώ. Και ξέρω πως εάν θέλω να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου, ο μόνος τρόπος είναι να απαλλαγώ από τα πόδια μου. Στα 23 μου γνώρισα τον μελλοντικό μου σύζυγο. Δεν του είπα τίποτα στην αρχή για το πρόβλημά μου. Ημουν ευτυχισμένη μαζί του, αλλά ακόμα δυστυχισμένη που είχα δύο πόδια. Πέρασε καιρός ώσπου να του μιλήσω. Δυσκολεύτηκε πολύ να με καταλάβει. Αργότερα, το αποδέχτηκε, αλλά όχι χωρίς πόνο.

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 2 χρόνια τού ανακοίνωσα πως ήρθε ο καιρός να αφαιρέσω το πρώτο μου πόδι, το αριστερό. Η πρώτη μου απόπειρα έγινε τον Μάρτιο του 2005. Ηξερα ότι έπρεπε να σκοτώσω το πόδι μου, παγώνοντάς το, και αναγκάζοντας έτσι τους γιατρούς να μου το ακρωτηριάσουν. Πήγα λοιπόν στο Εδιμβούργο και αγόρασα 40 κιλά παγοκρυστάλλους -από αυτούς που έχουν στις δισκοθήκες για να απορροφούν τους καπνούς. Εριξα τα «παγάκια» μπροστά από τα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου, και κάθησα με το πόδι μου βυθισμένο μέσα σ' αυτά επί 1 ώρα. Ο πόνος ήταν απερίγραπτος. Λιποθύμησα τρεις φορές. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα μήπως δεν κατάφερνα να πετύχω το σχέδιό μου. Οπως και έγινε! Δεν είχα κάνει όση ζημιά έπρεπε στο πόδι, και οι γιατροί το έσωσαν εύκολα.

ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟ Σεπτέμβριο έκανα τη δεύτερη απόπειρα. Αυτή τη φορά άφησα το πόδι μου βουτηγμένο μέσα στον πάγο επί 4 ώρες. Οταν δεν άντεχα άλλο, φώναξα τον άνδρα μου και με έβγαλε. Το πόδι ήταν σκληρό σαν πέτρα. Είχα εγκαύματα τρίτου βαθμού και ο πόνος ήταν ανυπόφορος. Αλλά και πάλι, δεν έφτανε αυτό για να μου το ακρωτηριάσουν. Στο νοσοκομείο, οι γιατροί έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μου το σώσουν. Δεν ήθελα. Εκλαιγα. Επειτα από 8 εγχειρήσεις και νοσηλεία 4 εβδομάδων, πήρα εξιτήριο.

ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ήδη την τρίτη απόπειρα. Να ξαπλώσω στις γραμμές του τρένου. Ομως, με πρόλαβαν άλλα γεγονότα. Η κατάσταση του χειρουργημένου μου ποδιού χειροτέρεψε. Επαθα μόλυνση, και επειδή υπήρχε κίνδυνος η μόλυνση να επεκταθεί στο αίμα μου, αποφασίστηκε, επιτέλους, ο ακρωτηριασμός. Εγινε τον περασμένο Ιούνιο, χωρίς κανένα πρόβλημα. Από την πρώτη στιγμή, αισθάνθηκα υπέροχα. Πιο πλήρης σαν άνθρωπος. Τώρα κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού πιο εύκολα. Ο άνδρας μου είναι συνεχώς στο πλευρό μου. Του υποσχέθηκα ότι θα καθυστερήσω για αρκετά χρόνια τον ακρωτηριασμό του άλλου μου ποδιού. Τόσο, ώστε να μπορούν να με κατανοήσουν και τα παιδιά μας, 10 και 15 ετών, στα οποία είπαμε πως έχασα το πόδι μου λόγω επιπλοκών από τον πρώτο «τραυματισμό» τον περασμένο Μάρτιο. Εκείνο που ξέρω στα σίγουρα, είναι ότι τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, νιώθω πως ζω».

ΥΓ.: Το Σούζαν Σμιθ είναι ψευδώνυμο.



Χρήστος Μιχαηλίδης
Ελευθεροτυπία 31.01.07

Νικηφόρος Βρόντας

Γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 2007 στο μαιευτήριο "Λητώ".

Σήμερα ζυγίζει περίπου 4.200 gr. αλλά όταν γεννήθηκε ήταν μόλις 2.600 gr.

Είναι ο πρωτότοκος γιος της Ακριβούλας και του Κωνσταντίνου Βρόντα.

Οι γονείς του είναι πολύ ενθουσιασμένοι μαζί του και τον έχουν τρελάνει στις βόλτες από τότε που ήταν μόλις δύο εβδομάδων.

Ο μπαμπάς του συγκεκριμένα, τον ταϊζει, τον πλένει και τον φροντίζει καθημερινά και είναι πολύ χαρούμενος για τα νέα του καθήκοντα.

Την προηγούμενη Πέμπτη, ο Νικηφόρος πήγε για πρώτη φορά στα γραφεία του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου. Η μαμά του ισχυρίζεται ότι ο Νικηφόρος όταν μεγαλώσει θα γίνει σίγουρα ορειβάτης, γιατί έχει αρχίσει και σκαρφαλώνει από τώρα όπου μπορεί.

Την επόμενη βδομάδα, που είναι το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας, θα πάει με τη μαμά του και το μπαμπά του για ορειβασία στα Τζουμέρκα.

Ο μικρός Νικηφόρος, τρώει και κοιμάται όλη την ώρα και περιμένει με αρκετή ανυπομονησία να μεγαλώσει για να βαδίσει στα αχνάρια του μπαμπά του.





Άλλες φωτογραφίες με το Νικηφόρο Βρόντα :1. 2. 3. 4. 5.

Η μέρα που δάκρυσε το στάδιο

του Νίκου Κλόκα

Ήταν Κυριακή 8 Φεβρουαρίου του 1981 και στο στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης» διεξαγόταν το ντέρμπι μεταξύ Ολυμπιακού-ΑΕΚ. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο από 35.000 φιλάθλους και των δύο ομάδων. Το ματς εξελίχθηκε σε θρίαμβο για την ομάδα του Ολυμπιακού και το τελικό 6-0 έκανε τους οπαδούς των γηπεδούχων να θέλουν να αποθεώσουν τους «ερυθρόλευκους» ποδοσφαιριστές.

Ένα μεγάλο μέρος των φιλάθλων που βρίσκονταν στη θύρα 7 θέλησε να αποχωρήσει και να κινηθεί εξωτερικά του γηπέδου προς τη θύρα 1 -απ' όπου θα έβγαιναν οι ποδοσφαιριστές.

Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ποτέ και τα γέλια μετατράπηκαν σιγά-σιγά σε φωνές και αργότερα σε κλάματα. Ένας από τους οπαδούς που βρισκόταν μπροστά γλίστρησε και βρέθηκε στο έδαφος. Εκείνη την ώρα η πόρτα της θύρας ήταν κλειστή -ή μισάνοιχτη σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες- με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα χάος καθώς ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλο. Λίγα λεπτά αργότερα, κάποιοι αστυνομικοί καταφέρνουν να ξηλώσουν ένα από τα τουρνικέ της θύρας και να απεγκλωβίσουν αρκετό κόσμο.

Οι πρώτοι νεκροί και τραυματίες μεταφέρονται στο Τζάνειο νοσοκομείο με περιπολικά, ασθενοφόρα και Ι.Χ., ενώ η τηλεόραση κάνει έκκληση σε γιατρούς ζητώντας τους να βοηθήσουν για την αντιμετώπιση των τραυματιών.

Το κλίμα εκείνες τις ώρες στο νοσοκομείο ήταν τραγικό. Χιλιάδες κόσμου έσπευσε εκεί, με την ελπίδα να μην είναι κάποιος δικός του άνθρωπος στη λίστα με τους τραυματίες ή τους νεκρούς, που τελικά έφτασαν τους 21.

Το βράδυ εκείνης της ημέρας, περίπου 300 φίλοι του Ολυμπιακού προσπάθησαν να εισέλθουν στο στάδιο Καραϊσκάκη προκειμένου να βρουν τους υπευθύνους και να τους ζητήσουν το λόγο για το συμβάν αλλά μια διμοιρία των ΜΑΤ τους απώθησε.

Από εκείνο το βράδυ του Φεβρουαρίου του '81 μέχρι και σήμερα, οι ευθύνες δεν έχουν αποδοθεί πουθενά: όπως συμβαίνει με όλα τα κακώς κείμενα του αθλητικού χώρου. Οι οικογένειες που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα δεν έμαθαν ποτέ το γιατί, καθώς ορισμένοι ήθελαν να καλύψουν την απερισκεψία ή την αδιαφορία των υπευθύνων.

Τα ονόματα των φιλάθλων που έχασαν τη ζωή τους: Δημήτρης Αδαμόπουλος (40 ετών), Γεράσιμος Αμίτσης (18), Σπύρος Ανδριώτης (24), Γιάννης Διαλυνάς (20), Γιάννης Κανελλόπουλος (18), Κώστας Καρανικόλας (26), Αντώνης Κουρουπάκης (34), Μιχάλης Κωστόπουλος (21), Σπύρος Λεωνιδάκης (18), Ευστράτιος Λούπος (20), Μιχάλης Μάρκου (27), Βασίλης Μάχας (20), Κώστας Μπίλας (28), Ηλίας Παναγούλης (17), Αναστάσιος Πιτσόλης (30), Κώστας Σκλαβούνης (16), Γιάννης Σπηλιόπουλος (19), Παναγιώτης Τουμανίδης (14), Νίκος Φίλος (19), Χρήστος Χατζηγεωργίου (34) και Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23).

Ήρθε η άνοιξη!

Ήρθε η άνοιξη. Μπορεί ένας κούκος να μη φέρνει την άνοιξη, αλλά πέντε χιλιάδες κόκκινα φαναράκια τη φέρνουν και την παραφέρνουν - τουλάχιστον στην Κίνα. «Άνοιξη» σημαίνει το ιδεόγραμμα που σχηματίζουν τα φαναράκια στην πλατεία της πόλης Τιαντζίν. Διότι μαζί με το Νέον Έτος, που αρχίζει στις 18 Φεβρουαρίου, οι Κινέζοι εορτάζουν και το Φεστιβάλ της Άνοιξης. Φεβρουάριο μήνα; θα πείτε εσείς. Ναι, Φεβρουάριο μήνα! θα απαντήσουν εκείνοι. Εμείς δεν ανακατευόμαστε.


από τα σημερινά "ΝΕΑ"

Επίσημον εξιτήριον

πίνακας του Harrison Fisher , (61 x 71 cm) για τον αμερικανικό ερυθρό σταυρό (1918)

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ


Σήμερα, Τρίτη 06.02.07 εκδόθηκε και επισήμως, από το διευθυντή της κλινικής του νοσοκομείου ΚΑΤ , το τελικό εξιτήριο της ασθενούς.

Διαβάστε: Η τελευταία...έξοδος

Εθελοντές σώζουν ζωές ορειβατών

Γιατροί, νοσηλευτές, εκπαιδευτές πρώτων βοηθειών μετέχουν στον «στρατό της σωτηρίας» όσων κινδυνεύουν στις ορειβατικές εξορμήσεις τους.

Οι γιατροί του βουνού


«Την περασμένη Κυριακή, σε εκδρομή στα Βαρδούσια Όρη, χρειάστηκε να βοηθήσω επτά νέους ανθρώπους που είχαν πάθει κρυοπαγήματα στα χέρια και τα πόδια, μερικές από τις περιπτώσεις μάλιστα ήταν αρκετά σοβαρές».




Με τον ιατρικό αλλά και τον ορειβατικό εξοπλισμό ανά χείρας ο γιατρός Χάρης Συνειφακούλης έχει πάρει μέρος τα τελευταία έξι χρόνια σε αρκετές επιχειρήσεις ορεινής διάσωσης. «Προτού γίνω μέλος της Ομάδας Διάσωσης Αττικής ασχολήθηκα με το βουνό και την ορειβασία. Είδα από πρώτο χέρι λοιπόν τι κινδύνους κρύβει αλλά και πόσο εύκολα μπορεί να συμβούν τα ατυχήματα», λέει στα «ΝΕΑ» ο γιατρός, ο οποίος έχει συμμετάσχει σε αποστολές στον Όλυμπο, τον Παρνασσό αλλά και την Ελάτη Τρικάλων.


Διαβάστε στα "ΝΕΑ" του Σαββάτου το πλήρες άρθρο με τίτλο:

Οι γιατροί του βουνού

Η τελευταία...έξοδος

Dear Red,
If you're reading this, then you're out. One way or another, you're out.
And if you've followed along this far, you might be willing to come a little further.
I think you remember the name of the town, don't you?
I could use a good man to help me get my project on wheels.

Meantime, have a drink on me - and do think it over.
I will be keeping an eye out for you.
Remember that hope is a good thing, Red, maybe the best of things, and no good thing ever dies. I will be hoping that this letter finds you, and find you well.

Your friend,
Peter Stevens



-----------------------------------------------------------------------

Sure I remember the name. Zihuatanejo. A name like that is just too pretty to forget.
I find I am excited, so excited I can hardly hold the pencil in my trembling hand. I think it is the excitement that only a free man can feel, a free man starting a long journey whose conclusion in uncertain.

I hope Andy is down there.

I hope I can make it across the border.

I hope to see my friend and shake his hand.

I hope the Pacific is as blue as it has been in my dreams.

I hope.


Από τη νουβέλα του Stephen King με τίτλο : "Rita Hayworth and Shawshank Redemption"
αφιερωμένο σε μια ψυχή που πέρασε τις 54 τελευταίες μέρες, στο μικρό "κελί" ενός μεγάλου νοσοκομείου.

Frapelia Nation

γράφει ο Στάθης Σ.





Φραπελιά.

Ω της ξεφτίλας!

Αγιο δένδρο κάποτε η ελιά. Την προστάτευε η θεά της και το δένδρο κέρδιζε με τη χάρη της πόλεις, χαρίζοντας στους ανθρώπους βίο πιο κοντινόν στους θεούς.

Ελιές των αγρών, τις ύμνησαν οι ρίμες των ποιητών -ελίτσες της όλβιας Μεσογαίας και της ανεμάλαφρης Λακωνίας- τις χάιδεψαν οι απαλές παλάμες των παιδιών και με τα κλαριά τους στεφανώθηκαν οι έφηβοι χιλιάδες χρόνια. Ωραίες εποχές πριν από τη μοναξιά, όταν ανάμεσα στους ανθρώπους κατοικούσαν οι θεοί και οι μύθοι.

Το στάρι, αλεύρι

το αμπέλι, ο οίνος

και η ελιά, το λάδι

ιερά πράγματα κάποτε· σεβαστά, περιωπής, αξίας.

Και οι άνθρωποι που καταγίνονταν με αυτά, σεβαστοί επίσης - οι γεωργοί, έστησαν δημοκρατίες, τάισαν τα γράμματα, ουδένα απ' όλα αυτά σήμερα έχει κάποιαν αξία.

Φυτοζωούν δίπλα στα δένδρα τους οι γεωργοί.

Μαζί τους μαραίνονται, φυλλορροούν και εκριζώνονται οι γεωργοί - κοινώς, αγρότες.

Σιγά μη δώσει δίφραγκο η Ελλάδα για το λάδι - να πουλήσει λάδι στην Κίνα, λάδι στη Γερμανία, λάδι στις ΗΠΑ, λάδι παντού, σιγά μην πουλήσει λάδι η Ελλάδα

αέρα πουλάει

να 'κονομάνε οι αεριτζήδες, ποιος τους γαμεί τους γεωργούς; τους οινοποιούς, τους πάσης φύσεως παραγωγούς.

Σιγά μην πουλήσει κρασί η Ελλάδα!

Σιγά μην αναδείξει τα αρχαία της κλήματα, τους μύθους και τις ιστορίες του οίνου, σιγά μη φύγει πάλι ο Σαμιώτικος για τη Μόσχα ή το Λονδίνο

δεν κυβερνάνε γεωργοί αυτή τη χώρα, την κυβερνούν οι ...εκπρόσωποί τους.

Αυτοί που τόσον ωραία σιγά σιγά κι ανεπαισθήτως τους αφανίζουν.

Πόσο θαυμάζω τους γιάππηδες των ΜΜΕ όταν εξηγούν στους γεωργούς ότι πια περισσεύουν! ότι «τι να κάνουμε, αυτά λέει η Ενωση»! αχ πόσο ωραία δουλεύουν οι λεχρίτες την εργασία! αντί να της ανοίξουν δρόμο να φτάσει το λάδι στην Κίνα, πουλάνε αέρα οι άχρηστοι και πίνουν αίμα με τόνικ.

.........................................................

Ο παππούς μου ο Στάθης είχε γη, περιβόλια, αμπέλια, λιοστάσια, μύλο και λιτρουβιό.

Τα δούλεψαν οι γιοι του Χρήστος, Νιόνιος, Τάσης και Πάνος. Νυφούλες φυτεύανε τις ελιές. Φυλλορρόησαν με τα χρόνια τα περιβόλια, ξεκουρβουλώσαμε τα αμπέλια.

Τώρα το λιτρουβιό το δουλεύει,τρίτη πια γενιά, ο εξάδελφος Στάθης, ο γιος του Τάσης και ώς λίγα χρόνια πριν ο αδελφός του Μέλτης.

Στις δέκα χρονιές τη μία φέρνει λεφτά το λιτρουβιό. Να ξεχρεώσει τις υπόλοιπες εννιά. Τις άλλες δουλεύει για το λάδι της οικογένειας - τρεις ντενεκέδες εγώ, τρεισήμισι το αδερφάκι μου (που πάντα με ρίχνει για λόγους αρχής) και το αγουρόλαδο η θεία Φωτούλα.

Δεν κάνει προκοπή ο παραγωγός.

Θυμάμαι τον πατέρα μου. Εφευγε αρχές κάθε χειμώνα -σαν να μετανάστευε- για να πάει να δουλέψει το λιτρουβιό. Δούλευε με τα αδέλφια του και τους εργάτες 24 ώρες το 24ωρο σε βάρδιες και γύριζε σπίτι μετά τις γιορτές (αν η χρονιά είχε πάει καλά κι είχε «βεντέμα») βουτηγμένος στο λάδι και το λιοκόκκι - τρεις μέρες τον έπλενε η μαμά να τον ξαναημερέψει.

Συχνά, χρονιά τη χρονιά, στις διακοπές των Χριστουγέννων πηγαίναμε στο λιοτρίβι κι εμείς να δούμε τον μπαμπά - πιο προκομμένος ο αδερφός μου Γιώργος βοήθαγε στη δουλειά, στο φορτηγό με τον εξάδελφο Στάθη οδηγό, στο πήγαινε-ελα στα χωριά, να 'ρθουν τσουβάλι οι ελιές να φύγει βατσέλι το λάδι, μέσα στη βροχή, τη λάσπη και τον χιονιά, με τις ζημιές του φορτηγού νταλκά - η αφεντιά μου ψιλολούφαρε στο τζάκι· έτρωγα ξεροψημένο ψωμάκι απ' τη φωτιά που θέρμαινε τα νερά, βουτηγμένο στο φρέσκο λάδι απ' τον διαχωριστήρα - σπονδή στη θεά θα έλεγα σήμερα, τότε απλώς άκουγα πολλές χωριάτικες ιστορίες των πελατών, καθώς αργοέπιναν το κρασί τους, περιμένοντας να βγει το λάδι τους, ιστορίες εύθυμες, άγριες, πονηρές

η ατέλειωτη ραψωδία των ανθρώπινων.

Τώρα φραπελιά.

Απ' το μάζεμα της ελιάς στο μάδημα.

Θα περάσει κι αυτό, θα ξεχαστεί. Αλλά μου μένει ένα σφίξιμο στην καρδιά. Οχι για το άγιο δένδρο, όχι για τις ελιές της Μεσσηνίας που αγναντεύουν το πέλαγος, ούτε για τις ελίτσες που φωλιάζουν ανάμεσα στους ήπιους λόφους της Ηλείας και τις πλαγιές της Γορτυνίας. Πολλούς γελοίους έχουν δει τα δένδρα αυτά να έρχονται και να παρέρχονται. Αλλο με σφίγγει. Που το δικό μας στέρφο το κεντρίζουμε στα δένδρα.

Το στέρφο του γιάππη που κουμαντάρει τις τιμές και το στέρφο της μαλάκως που βεβηλώνει την αύρα της ελιάς σε φραπελιά...

Ας είναι.

Το ίδιο μαζεύονται οι χωρικοί και στα σημερινά λιτρουβιά όχι γύρω απ' τις φωτιές που θερμαίνουν τα νερά, αλλά γύρω απ' τις σόμπες. Ομως οι ιστορίες τους έχουν λιγότερο να κάνουν με στοιχειά και ακόλαστες χήρες, όσο με πιστωτικές κάρτες και χρέη. Ας είναι. Ξέρει η ζωή...


ΣΤΑΘΗΣ Σ.