«Λάλατο Γιάννο, λάλατο»

Μερικές φορές αυτοί οι φυσιολάτρες ορειβάτες, αναρριχητές, διαλέξτε ό,τι σας αρέσει, όχι μόνο «δημοσιογραφούν» αλλά καταγράφουν μοναδικά και τις ντόπιες συνήθειες των τόπων που επισκέπτονται. Οπως ο Κώστας Τσιβελέκας, του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου, ο οποίος μαζί με την ομάδα του, μ' αγιάζι κατεβαίνοντας από τα διάσελα της Ντεμέρτσικα, μαζεύτηκε νωρίς σε καφενείο των Δολιανών.

Συν-ωδικό συλλείτουργο με τον παπα-Φίλιππο να άδει γονυπετής. Παννυχίδα, με το κλαρίνο στο ισοκράτημα να ταξιμάρει


γράφει ο Κώστας Τσιβελέκας

Πεντ'-έξι γεροντάκια οι "εναπομείναντες", δυο μαντιλοφορούσες πίσω απ' τον πάγκο και γύρω ακροβολισμένοι Αλβανοί βοσκοί και πελεκάνοι πέτρας. Κάναμε αρχή με τσιπουράκι ξεροσφύρι, έτσι για να ξυπνήσουν τα αίματα. Γνώριμη μήτρα θαλπωρής, χνώτα πολλά, τσίκνα, γεύσεις στυφές, καπνοί. Στο μεταξύ και κατά μόνας προσέρχονται οι χωριανοί. Τόνα τσίπουρο έφερε τ' άλλο, το ένα θαύμα διαδέχτηκε το επόμενο και κάπου εκεί δειλά και σιγανά άρχισαν τα θρηνώδη άσματα, το ηπειρώτικο μοιρολόι.

Το πράγμα ήλθε κι έδεσε και όσο πάει και φουντώνει. Πάνω στην ώρα έφτασαν τα όργανα, ένα κλαρίνο κι ένα νταούλι όλο κι όλο. Οι αυτοσχεδιασμοί, το μελαγχολικό σπάραγμα, οι σόλο εξομολογήσεις διαχέονται κυκλοτερώς. Θραύσματα και νότες υπαινικτικές, ρινίσματα πόνου και ζωής, καημοί και βάσανα και νοσταλγία. Ολοι και όλα στροβελίζονται αβίαστα και υποτάσσονται εθελούσια στις μελωδίες και τους ήχους των Πωγωνισίων.

Σαν να μην έφτανε αυτό, έσκασε μύτη και ο παπάς, που η παράδοση τον θέλει να σέρνει πρώτος το χορό. Το κλαρίνο πυρακτώθηκε επικίνδυνα. Ο ήχος του, ένας παρατεταμένος θρήνος διάρκειας, ένα κλάμα βουβό, ένα παράπονο και λάλημα καρδιάς ατόφιο. Αίφνης μέσα στον πυρετό, έτσι απλά και ταπεινά, με μια κίνηση μεγαλόπρεπα κυκλωτική, μ' ένα αργόσυρτο σπάσιμο του κορμιού πέφτει ο παπάς στα γόνατα και υψώνοντας τα χέρια σαν δέηση και προσευχή ανέκραξε "λάλατο Γιάννο, λάλατο". Για τη στιγμή αυτό μονάχα αρκεί.