γράφει ο Ρούσσος Βραννάς
Ο Βιργίλιος...
... τοποθετούσε εκεί την Κόλαση. Και ο Σαρτρ την έλεγε «σκοτεινή σαν τις λακκούβες της μασχάλης». Ο καλλιτέχνης διάβασε 92 βιβλία για τη Νάπολη, προτού εισχωρήσει στην ψυχή της, στους μύθους της, στα ελληνικά, ρωμαϊκά και χριστιανικά δρομάκια της. Ύστερα άρχισε να κάνει στην αγαπημένη του πόλη εκείνο που ξέρει να κάνει τόσο καλά: να ζωγραφίζει τους τοίχους της.
Ο άνθρωπος...
... που κάνει τους τοίχους να μιλούν είναι ο Ερνέστ Πινιόν-Ερνέστ. Στα εξήντα τέσσερά του χρόνια, τι είναι εκείνο που τον σπρώχνει να βγαίνει τις νύχτες στους δρόμους σαν νεαρός αφισοκολλητής και να κολλάει κρυφά στους τοίχους εφήμερες ζωγραφιές για τις οποίες εργάστηκε μέρες ατέλειωτες στο ατελιέ του; Ύστερα από πόσα διαβάσματα, προσχέδια, δοκιμές και αναζητήσεις ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό κατορθώνει να βρει τον κατάλληλο τοίχο, την κατάλληλη πέτρα για να της δώσει ψυχή; Μοιραία, η πρώτη αναδρομική έκθεση του Ερνέστ Πινιόν-Ερνέστ στο Εβιάν - και όχι στη Νάπολη - δεν θα μπορέσει να χωρέσει τα έργα του. Για να γίνει αυτό, θα χρειαζόταν να τα ξεκολλήσει κανείς από τους τοίχους όπως την επιδερμίδα από ένα σώμα. Μα και πάλι δεν θα προκαλούσαν την ίδια συγκίνηση στον θεατή. «Η ανταπόδοση, αυτό είναι το υπέροχο!» λέει ο καλλιτέχνης με ενθουσιασμό, λες και το γεγονός πως όποιος θέλει μπορεί να αντιδράσει, να ξεκολλήσει, να μουντζουρώσει, να κουρελιάσει αυτό που εκείνος χρειάστηκε τόσον καιρό για να το φτιάξει στο εργαστήριό του, είναι αυτό ακριβώς που του δίνει τη δύναμη να συνεχίσει το έργο του (που ένα από τα πιο ποιητικά στοιχεία του είναι αναμφίβολα η προδιαγεγραμμένη απώλειά του).
Τα μουσεία...
... και οι πινακοθήκες δεν άρεσαν ποτέ στον Ερνέστ Πινιόν-Ερνέστ. Από τα τριάντα του χρόνια άρχισε να κάνει αυτό που ο ίδιος λέει «αστικές παρεμβάσεις», κολλώντας τα εύθραυστα ζωγραφιστά χαρτιά του στους τοίχους των πόλεων, ακόμη και σε τηλεφωνικούς θαλάμους, που γίνονταν έτσι ένα με την αστική αρχιτεκτονική. Άλλοι από τους διαβάτες που τα έβλεπαν τα κατέστρεφαν, μα άλλοι πάλι, όπως στη Νάπολη, αναλάμβαναν τη φύλαξή τους και τη συντήρησή τους από τη φθορά του χρόνου. Αυτοδίδακτος που θεωρεί τον εαυτό του μαθητή του Πικάσο, του Ελ Γκρέκο και του Μιχαήλ Άγγελου, βγάζει τα έργα του στο φως, στο κέντρο του κόσμου, δηλαδή στους δρόμους, ανάμεσα στους ανθρώπους. Έτσι κάνει τους δρόμους να τους μιλούν.
Στο Εβιάν...
... οι πόρτες της έκθεσης κάποτε θα κλείσουν. Μα ο Πινιόν-Ερνέστ θα συνεχίσει να βγαίνει τις νύχτες στον κόσμο των σκιών, έξω από τα ξεχαρβαλωμένα κτίρια των γαλλικών προαστίων, κάτω από τα φουγάρα των εργοστασίων, αναζητώντας ακόμη έναν τοίχο που θα τον κάνει να μιλήσει στους ανθρώπους για την εξέγερση, για την ομορφιά, για τα πράγματα που τους είναι απαγορευμένα.
Δείτε το επίσημο site του Ernest Pignon-Ernest
Ο Βιργίλιος...
... τοποθετούσε εκεί την Κόλαση. Και ο Σαρτρ την έλεγε «σκοτεινή σαν τις λακκούβες της μασχάλης». Ο καλλιτέχνης διάβασε 92 βιβλία για τη Νάπολη, προτού εισχωρήσει στην ψυχή της, στους μύθους της, στα ελληνικά, ρωμαϊκά και χριστιανικά δρομάκια της. Ύστερα άρχισε να κάνει στην αγαπημένη του πόλη εκείνο που ξέρει να κάνει τόσο καλά: να ζωγραφίζει τους τοίχους της.
Ο άνθρωπος...
... που κάνει τους τοίχους να μιλούν είναι ο Ερνέστ Πινιόν-Ερνέστ. Στα εξήντα τέσσερά του χρόνια, τι είναι εκείνο που τον σπρώχνει να βγαίνει τις νύχτες στους δρόμους σαν νεαρός αφισοκολλητής και να κολλάει κρυφά στους τοίχους εφήμερες ζωγραφιές για τις οποίες εργάστηκε μέρες ατέλειωτες στο ατελιέ του; Ύστερα από πόσα διαβάσματα, προσχέδια, δοκιμές και αναζητήσεις ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό κατορθώνει να βρει τον κατάλληλο τοίχο, την κατάλληλη πέτρα για να της δώσει ψυχή; Μοιραία, η πρώτη αναδρομική έκθεση του Ερνέστ Πινιόν-Ερνέστ στο Εβιάν - και όχι στη Νάπολη - δεν θα μπορέσει να χωρέσει τα έργα του. Για να γίνει αυτό, θα χρειαζόταν να τα ξεκολλήσει κανείς από τους τοίχους όπως την επιδερμίδα από ένα σώμα. Μα και πάλι δεν θα προκαλούσαν την ίδια συγκίνηση στον θεατή. «Η ανταπόδοση, αυτό είναι το υπέροχο!» λέει ο καλλιτέχνης με ενθουσιασμό, λες και το γεγονός πως όποιος θέλει μπορεί να αντιδράσει, να ξεκολλήσει, να μουντζουρώσει, να κουρελιάσει αυτό που εκείνος χρειάστηκε τόσον καιρό για να το φτιάξει στο εργαστήριό του, είναι αυτό ακριβώς που του δίνει τη δύναμη να συνεχίσει το έργο του (που ένα από τα πιο ποιητικά στοιχεία του είναι αναμφίβολα η προδιαγεγραμμένη απώλειά του).
Τα μουσεία...
... και οι πινακοθήκες δεν άρεσαν ποτέ στον Ερνέστ Πινιόν-Ερνέστ. Από τα τριάντα του χρόνια άρχισε να κάνει αυτό που ο ίδιος λέει «αστικές παρεμβάσεις», κολλώντας τα εύθραυστα ζωγραφιστά χαρτιά του στους τοίχους των πόλεων, ακόμη και σε τηλεφωνικούς θαλάμους, που γίνονταν έτσι ένα με την αστική αρχιτεκτονική. Άλλοι από τους διαβάτες που τα έβλεπαν τα κατέστρεφαν, μα άλλοι πάλι, όπως στη Νάπολη, αναλάμβαναν τη φύλαξή τους και τη συντήρησή τους από τη φθορά του χρόνου. Αυτοδίδακτος που θεωρεί τον εαυτό του μαθητή του Πικάσο, του Ελ Γκρέκο και του Μιχαήλ Άγγελου, βγάζει τα έργα του στο φως, στο κέντρο του κόσμου, δηλαδή στους δρόμους, ανάμεσα στους ανθρώπους. Έτσι κάνει τους δρόμους να τους μιλούν.
Στο Εβιάν...
... οι πόρτες της έκθεσης κάποτε θα κλείσουν. Μα ο Πινιόν-Ερνέστ θα συνεχίσει να βγαίνει τις νύχτες στον κόσμο των σκιών, έξω από τα ξεχαρβαλωμένα κτίρια των γαλλικών προαστίων, κάτω από τα φουγάρα των εργοστασίων, αναζητώντας ακόμη έναν τοίχο που θα τον κάνει να μιλήσει στους ανθρώπους για την εξέγερση, για την ομορφιά, για τα πράγματα που τους είναι απαγορευμένα.
Δείτε το επίσημο site του Ernest Pignon-Ernest
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου