...Και μαζί της το τελευταίο ιερό φυσιολατρείας και αναζωογόνησης της Αττικής, η μοναδική ελπίδα συγκράτησης του πύρινου κύματος ζέστης της υπερθερμασμένης και βιασμένης μεγαλούπολης... Για λίγους ανθρώπους της Αττικής, το γεγονός αυτό σηματοδοτεί και το τέλος μιας προσωπικής σχέσης με τη φύση δίπλα στη πόλη, μοναδικό τόπο γεμίσματος των μπαταριών μιας απάνθρωπης καθημερινότητας, και λόγο πλέον μετανάστευσης! Κυριολεκτικά!
Κι ακόμη, ένα χαμένο μνημείο που ΘΑ μπορούσε να μιλήσει στις ψυχές χιλιάδων παιδιών, γεννημένων κι αγέννητων... Λυπάμαι για τους φίλους μου που πολύ πρόσφατα επισκέφθηκαν για πρώτη φορά το δάσος της Πάρνηθας, και ΔΕΝ θα έχουν πιά την ευκαιρία να τη γνωρίσουν, γιατί δεν υπάρχει ! Λυπάμαι για τον συμπολίτη μου που γνωρίζει ΜΟΝΟ τα Malls αυτής της πόλης, σαν χώρο ανανέωσης. Γι' αυτόν ίσως, ο θάνατος της Πάρνηθας δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Θα λυπηθεί ίσως και θα νοιώσει το βαθύτερο απόηχο της θανάτωσης χιλιάδων δέντρων και άγριων ζώων, για όσο τα media καλύπτουν το γεγονός... Ισως και να μυρίσει το καμμένο δάσος επισκεπτόμενος κάποια ταβέρνα της περιοχής, όταν οι στάχτες καταλαγιάσουν...
Για μένα και πολλούς άλλους σημαίνει σίγουρα το τέλος μιας προσωπικής σχέσης με το δάσος της Πάρνηθας. Για μένα η Πάρνηθα είναι συνυφασμένη απο νεανικούς και εφηβικούς έρωτες, γνωριμία με τα μονοπάτια τα φυτά και τα ζώα, βίωση των κύκλων της ζωής, σημαντικές σκέψεις και αποφάσεις, ονειροπόληση, φιλίες ορειβατικές, εξερευνήσεις ποδηλατικές, αγώνες περιπέτειας...μια ολόκληρη ζωή. Πάνω από 25 χρόνια.
Ο καθένας που αγάπησε αυτό το δάσος έχει και δεκάδες προσωπικές ιστορίες να διηγηθεί, και έχουν καταγραφεί σκέψεις και συναισθήματα στα δέντρα και τα μονοπάτια. Τι να πρωτοθυμηθώ ! Οι νεώτεροι δεν θα έχουν τέτοιες ευκαιρίες στη πόλη που ζούν. Η πόλη έγινε ακόμη πιο αδιάφορη και απάνθρωπη απ' ότι ήταν μέχρι χθές...
Προτείνω να γίνει στους πρόποδες ένα μικρό μουσείο για να το θυμούνται οι επόμενοι και να μη πάψουν να προσπαθούν να το αναστηλώσουν. Ας φέρουν σ' αυτό όσοι θέλουν προσωπικά ντοκουμέντα από τη σχέση τους με τη Πάρνηθα. Οποιος γυρίσει απο την άλλη πλευρά, και πεί "εντάξει θα ξαναγίνει" ας κάνει μια μεγάλη βόλτα στη Πεντέλη και θα δεί τι πρόκειται να γίνει...
Το δάσος της Πάρνηθας δεν το σκότωσε κανένα πολιτικό κόμμα και κρατική ανικανότητα. Αυτά είναι συμπτώματα, απλώς! Το σκότωσαμε οι ίδιοι οι πολίτες της Αθήνας με την αδιαφορία και τις ατομικές και συλλογικές προτεραιότητες, δράσεις και επιλογές μας. Το σκοτώναμε αργά κάθε φορά που ψηφίζαμε. Ας μη γελιόμαστε και κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Ουδέποτε η Πάρνηθα αποτέλεσε χώρο μαζικής λατρείας των πολιτών και σεβασμού τους. Οι ελάχιστοι επισκέπτες το μαρτυρούν χειμώνα-καλοκαίρι. Κι ας αποτελούσε τη μοναδική πρόταση δροσιάς στο τωρινό καύσωνα, σε αντίθεση με τη κατεστημένη και μαζική προσέλευση στις παραλίες... Τώρα πια τα βράδυα δεν θα φυσά ο δροσερός αέρας που έρχονταν πάνω απο το βουνό...
Καταγγέλω, ότι στα χιλιάδες χιλιόμετρα που διένησα με ποδήλατο και πεζή στη Πάρνηθα, ΠΟΤΕ δεν συνάντησα εποχούμενα ή πεζά τμήματα επιτήρησης και φύλαξης. ΠΟΤΕ. Τη δεκαετία του '80, φοιτητής ακόμη, για κάποιο φεγγάρι βρέθηκα εθελοντής πυρασφάλειας. Εθελοντικές οργανώσεις λειτουργούν και σήμερα. Δεν αρκεί όμως σε μια οργανωμένη κοινωνία. Απλά συμπληρώνει...
Φοβάμαι ότι η Πάρνηθα στη υπερθερμαινόμενη χώρα μας είναι μόλις η αρχή. Θα ακολουθήσουν και άλλοι δρυμοί, διότι η αδιαφορία για το δάσος και το φυσικό περιβάλλον έχει εμποτίσει τούς πάντες. Και ο λήθαργος...
Σκεφθείτε....
Κι ακόμη, ένα χαμένο μνημείο που ΘΑ μπορούσε να μιλήσει στις ψυχές χιλιάδων παιδιών, γεννημένων κι αγέννητων... Λυπάμαι για τους φίλους μου που πολύ πρόσφατα επισκέφθηκαν για πρώτη φορά το δάσος της Πάρνηθας, και ΔΕΝ θα έχουν πιά την ευκαιρία να τη γνωρίσουν, γιατί δεν υπάρχει ! Λυπάμαι για τον συμπολίτη μου που γνωρίζει ΜΟΝΟ τα Malls αυτής της πόλης, σαν χώρο ανανέωσης. Γι' αυτόν ίσως, ο θάνατος της Πάρνηθας δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Θα λυπηθεί ίσως και θα νοιώσει το βαθύτερο απόηχο της θανάτωσης χιλιάδων δέντρων και άγριων ζώων, για όσο τα media καλύπτουν το γεγονός... Ισως και να μυρίσει το καμμένο δάσος επισκεπτόμενος κάποια ταβέρνα της περιοχής, όταν οι στάχτες καταλαγιάσουν...
Για μένα και πολλούς άλλους σημαίνει σίγουρα το τέλος μιας προσωπικής σχέσης με το δάσος της Πάρνηθας. Για μένα η Πάρνηθα είναι συνυφασμένη απο νεανικούς και εφηβικούς έρωτες, γνωριμία με τα μονοπάτια τα φυτά και τα ζώα, βίωση των κύκλων της ζωής, σημαντικές σκέψεις και αποφάσεις, ονειροπόληση, φιλίες ορειβατικές, εξερευνήσεις ποδηλατικές, αγώνες περιπέτειας...μια ολόκληρη ζωή. Πάνω από 25 χρόνια.
Ο καθένας που αγάπησε αυτό το δάσος έχει και δεκάδες προσωπικές ιστορίες να διηγηθεί, και έχουν καταγραφεί σκέψεις και συναισθήματα στα δέντρα και τα μονοπάτια. Τι να πρωτοθυμηθώ ! Οι νεώτεροι δεν θα έχουν τέτοιες ευκαιρίες στη πόλη που ζούν. Η πόλη έγινε ακόμη πιο αδιάφορη και απάνθρωπη απ' ότι ήταν μέχρι χθές...
Προτείνω να γίνει στους πρόποδες ένα μικρό μουσείο για να το θυμούνται οι επόμενοι και να μη πάψουν να προσπαθούν να το αναστηλώσουν. Ας φέρουν σ' αυτό όσοι θέλουν προσωπικά ντοκουμέντα από τη σχέση τους με τη Πάρνηθα. Οποιος γυρίσει απο την άλλη πλευρά, και πεί "εντάξει θα ξαναγίνει" ας κάνει μια μεγάλη βόλτα στη Πεντέλη και θα δεί τι πρόκειται να γίνει...
Το δάσος της Πάρνηθας δεν το σκότωσε κανένα πολιτικό κόμμα και κρατική ανικανότητα. Αυτά είναι συμπτώματα, απλώς! Το σκότωσαμε οι ίδιοι οι πολίτες της Αθήνας με την αδιαφορία και τις ατομικές και συλλογικές προτεραιότητες, δράσεις και επιλογές μας. Το σκοτώναμε αργά κάθε φορά που ψηφίζαμε. Ας μη γελιόμαστε και κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Ουδέποτε η Πάρνηθα αποτέλεσε χώρο μαζικής λατρείας των πολιτών και σεβασμού τους. Οι ελάχιστοι επισκέπτες το μαρτυρούν χειμώνα-καλοκαίρι. Κι ας αποτελούσε τη μοναδική πρόταση δροσιάς στο τωρινό καύσωνα, σε αντίθεση με τη κατεστημένη και μαζική προσέλευση στις παραλίες... Τώρα πια τα βράδυα δεν θα φυσά ο δροσερός αέρας που έρχονταν πάνω απο το βουνό...
Καταγγέλω, ότι στα χιλιάδες χιλιόμετρα που διένησα με ποδήλατο και πεζή στη Πάρνηθα, ΠΟΤΕ δεν συνάντησα εποχούμενα ή πεζά τμήματα επιτήρησης και φύλαξης. ΠΟΤΕ. Τη δεκαετία του '80, φοιτητής ακόμη, για κάποιο φεγγάρι βρέθηκα εθελοντής πυρασφάλειας. Εθελοντικές οργανώσεις λειτουργούν και σήμερα. Δεν αρκεί όμως σε μια οργανωμένη κοινωνία. Απλά συμπληρώνει...
Φοβάμαι ότι η Πάρνηθα στη υπερθερμαινόμενη χώρα μας είναι μόλις η αρχή. Θα ακολουθήσουν και άλλοι δρυμοί, διότι η αδιαφορία για το δάσος και το φυσικό περιβάλλον έχει εμποτίσει τούς πάντες. Και ο λήθαργος...
Σκεφθείτε....
