Απώλειες

"Ο Οδυσσέας σκέφτεται την Ιθάκη" της Άννας Φιλίνη.
λάδι σε ξύλο 42 Χ 50 cm, 2002.


Στις σχέσεις ποτέ κανένας δεν νικά. Χαμένοι είναι πάντα όλοι.

Μικρές νίκες, που κρατάνε τόσο λίγο όσο η ανάσα μας.
Μεγάλες ήττες που κρατούν για πάντα, και τις θυμάσαι εκεί που νόμιζες ότι είχαν χαθεί στον χρόνο. Γυρνούν ξανά, φαντάσματα που δεν βρήκαν τον δρόμο τους στον Άδη και τη λήθη των ζωντανών, που λαχταρούν να λυτρωθούν, να φύγουν ανάερα κι ανάλαφρα, με το βάρος της ήττας στο δισάκι και με την ανακούφιση του τέλους για συντροφιά.

Κάποια αλλοιωµένα πρόσωπα και τόποι παράξενοι που έρχονται -από χρόνους κλεμμένους- στα όνειρά µας σαν να θέλουν κάτι να µας πουν, αλλά εμείς αδυνατούμε πια να ακούσουμε τους ψιθυριστούς μονόλογούς τους. Πρόσωπα που µας µιλούν ακατάληπτα και τόποι µουγγοί που µας δείχνουν µε το δάχτυλο την αλήθεια τους· κι αν δεν την καταλάßουµε, δεν πειράζει. Θα ξαναονειρευτούµε κάποια στιγµή και όλα θα ξαναγυρίσουν.

Μόνο στις µνήµες µας και στα όνειρά µας µπορούν να επανέρχονται τα πράγµατα. Μόνον εκεί ξεφεύγουµε από τους φόβους και τον δυνάστη χρόνο και όλα ξαναγίνονται παρόν, στρόγγυλο και απαστράπτον, περισσότερο παρόν από την καθηµερινή µας υποχρεωτική παρουσία στον υπαρξιακό στρατώνα µας.

Ανάπηρη αλήθεια, μα αλήθεια αληθινή. Αλήθεια που την θρέφει αίμα από τη μήτρα, που ζητά να βρει δρόμο ανάμεσα σε κούφια ασήμαντα σημάδια, εκλάμψεις που χάνονται στη στιγμή, άλλες αλήθειες που δεν μπορούν να συγκρατήσουν ούτε τον εαυτό τους στη δύσκολη στιγμή, που δεν αντέχουν ούτε το δικό τους λιγοστό βάρος...


Κλεμμένο, κοπτοραμμένο κι αφιερωμένο από κάποιον που δεν είναι πια κοντά, αλλά ακόμα ονειρεύεται και πονάει (ξέρει αυτός)
σε κάποιον που πονάει ακόμα πιο πολύ, μα έπαψε πια να ονειρεύεται (ξέρει κι αυτός).