O Ξυλοχάφτης

[...Κι εκεί πέρα στον Κάβο Μαλιά...το φως απλώνεται με το δικό του μοναδικό τρόπο: χρώματα, χρώματα. Κι ευωδιές. Και ψίθυροι από τα έγκατα. Και μικροσκοπικές φωνούλες από τον αφρό των κυμάτων. Μεγάλο σταυροδρόμι των εθνών από την αρχαιότητα...υπήρξε, ίσως λόγω των συχνών διελεύσεων ή λόγω σφοδρών θαλασσοταραχών που σχεδόν πάντοτε ξεσπούν γύρω από τον Κάβο, ένας σημαντικός τόπος λατρείας. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι επί του ακρωτηρίου υπήρχαν δυο ιερά, του Ποσειδώνος δυτικά, και του Απόλλωνος ανατολικά.]

[...Στον Κάβο Μαλιά, λόγω του δυσπρόσιτου χαρακτήρα του και της δυσπρόβλητης ομορφιάς του, αναζητούσαν ορισμένοι αναχωρητές την ψυχή, τη γαλήνη και το θεό τους. Αλλά στην ευρύτερη περιοχή του Κάβου και στα πενήντα, περίπου, μοναστήρια, τα περισσότερα κατεστραμμένα από τους πειρατές, τις πυρκαγιές, τις θεομηνίες, τις επιθέσεις της θάλασσας, υπάρχουν ακόμα εκθαμβωτικής ομορφιάς εικόνες...Και ξωκλήσια μικρά και ταπεινά, σκαρφαλωμένα σε απότομες πλαγιές, μοιάζουν να ετοιμάζονται για ταξίδια χωρίς τέλος, γιατί η αιωνιότητα που εδώ μιλά τη σιωπηλή αλλά ευκρινή φωνή της, δεν έχει αρχή και τέλος, όπως και τα έργα των ανθρώπων.]

Ελένη ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

Ακολουθώντας προς το νότο την κορυφογραμμή του Πάρνωνα, στο "δεξί πόδι" της Πελοποννήσου, καταλήγεις στο νοτιότερο σημείο της Λακωνικής γης, το ακρωτήριο Μαλέα. Ξεκινώντας από την Αθήνα κι αφού διανύσεις πάνω από 400 χιλιόμετρα κύριου κι επαρχιακού οδικού δικτύου και στη συνέχεια μερικά χιλιόμετρα χωματόδρομου, συνεχίζεις με τα πόδια σε ένα δύσβατο μονοπάτι το οποίο μετά από λίγες ώρες καταλήγει στο σημείο όπου το Αιγαίο συναντάει το Ιόνιο πέλαγος.

Ένα από τα πιο απομονωμένα σημεία της ηπειρωτικής Ελλάδας -από ξηράς-, σημείο πέρασμα όμως για τα πλεούμενα στο Αιγαίο, ο Κάβο Μαλιάς -όπως είναι ευρύτερα γνωστός στους ναυτικούς- είναι ένα από τα πιο πολυσύχναστα, αλλά και πιο επικίνδυνα, θαλάσσια περάσματα στον Ελληνικό θαλάσσιο χώρο.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, αυτό το άγονο μέρος ήταν τόπος κατοικίας των Κενταύρων όπου κατέφυγαν κυνηγημένοι από τον Ηρακλή και σταμάτησαν εκεί που "δεν πήγαινε παρακάτω". Οι πρώτοι κάτοικοι εικάζεται πως ήταν Φοινικικής προέλευσης. Ο Όμηρος επίσης, αναφέρει το Μαλέα, τρεις φορές στην Οδύσσεια (δ514, τ186, γ286) μιλώντας για ναυάγια πλοίων του Αγαμέμνονα, του Οδυσσέα και του Μενελάου. Αργότερα αναφέρθηκαν σε αυτόν ο Παυσανίας, ο Κούρτιος, ο Βιργίλιος κι ο Στράβωνας.

Στο νοτιοανατολικότερη ακτή του ακρωτηρίου, σε ένα εξαιρετικά δυσπρόσιτο σημείο, είναι χτισμένος ένας από τους παλιότερους και πιο γνωστούς φάρους. Παλιότερα, η περιοχή ονομαζόταν και "Ξυλοχάφτης" λόγω των εκατοντάδων πλοίων που έχουν συντριβεί στα αιχμηρά του βράχια. Είναι πέτρινος και χτίστηκε το 1883. Έχει ύψος 15 μέτρα και μέχρι το 1986 είχε φαροφύλακα ο οποίος τον συντηρούσε και τον τροφοδοτούσε με πετρέλαιο. Έκτοτε είναι αυτόματος. Τη μέρα συσσωρεύει το φως του ήλιου, το βράδυ το εκπέμπει.

Ο Φάρος αντικρύζει ανατολικά το απέραντο μπλε του Αιγαίου, με τα πλησιέστερα νησιά (Μήλο και Κρήτη) να βρίσκονται σε απόσταση περίπου 100 χιλιομέτρων σε ευθεία. Η γραμμή του ορίζοντα είναι τόσο σαφής και μεγάλη που καλύπτει όλο το οπτικό σου πεδίο. Ουρανός και Θάλασσα.

Αν έχεις την τύχη να διανυκτερεύσεις εκεί, θα βιώσεις μια μεγάλη αντίφαση. Παρόλη την -από ξηράς- απομόνωση, δε νοιώθεις ποτέ μόνος. Δεκάδες βραδυκίνητα, μικρά και μεγάλα πλεούμενα, κάνουν με τα φώτα τους, αισθητή την παρουσία τους, ενώ διασχίζουν το θαλάσσιο πέρασμα. Μια Θάλασσα γεμάτη ζωή και ανθρώπινη παρουσία, μέρα και νύχτα.

Posted by Yannis 12.06.06