ΑΠΟ ΠΟΛΥ μικρή, η Αγγλίδα Σούζαν Σμιθ ένιωθε ότι «κάτι δεν πήγαινε καλά» με το σώμα της. Την περασμένη Δευτέρα, διηγήθηκε στην εφημερίδα «Γκάρντιαν», «Σε Πρώτο Πρόσωπο» (όπως ονομάζεται η στήλη), την απίθανη ιστορία της.
«ΗΜΟΥΝ ΜΟΛΙΣ 6 χρόνων όταν ένιωσα για πρώτη φορά την επιθυμία να χάσω και τα δύο μου πόδια. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν κάτι πάνω τους. Εγώ, η μόνη εικόνα που λαχτάρησα ποτέ για τον εαυτό μου ήταν να τον δω χωρίς πόδια. Ο κόσμος πιστεύει πως είμαι άρρωστη και παράξενη. Δεν γνωρίζει, ασφαλώς, ότι είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που πάσχουν από κάτι που ονομάζεται «Διαταραχή Σωματικής Ταυτότητας και Αρτιότητας» (στα αγγλικά, Body Identity Integrity Disorder - BIID), και που σε κάνει να θέλεις να αφαιρέσεις ένα ή και περισσότερα από τα υγιή ή άρτια μέλη του σώματός σου.Λίγοι μπορούν να με καταλάβουν. Δεν είναι φετίχ, δεν είναι σεξουαλικό, δεν έχει καν να κάνει με την εμφάνισή μου. Απλώς δεν μπορώ να συσχετίσω τον εαυτό μου με κάποιαν που έχει δύο πόδια. Αυτή η «κάποια» δεν είμαι εγώ. Και ξέρω πως εάν θέλω να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου, ο μόνος τρόπος είναι να απαλλαγώ από τα πόδια μου. Στα 23 μου γνώρισα τον μελλοντικό μου σύζυγο. Δεν του είπα τίποτα στην αρχή για το πρόβλημά μου. Ημουν ευτυχισμένη μαζί του, αλλά ακόμα δυστυχισμένη που είχα δύο πόδια. Πέρασε καιρός ώσπου να του μιλήσω. Δυσκολεύτηκε πολύ να με καταλάβει. Αργότερα, το αποδέχτηκε, αλλά όχι χωρίς πόνο.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ 2 χρόνια τού ανακοίνωσα πως ήρθε ο καιρός να αφαιρέσω το πρώτο μου πόδι, το αριστερό. Η πρώτη μου απόπειρα έγινε τον Μάρτιο του 2005. Ηξερα ότι έπρεπε να σκοτώσω το πόδι μου, παγώνοντάς το, και αναγκάζοντας έτσι τους γιατρούς να μου το ακρωτηριάσουν. Πήγα λοιπόν στο Εδιμβούργο και αγόρασα 40 κιλά παγοκρυστάλλους -από αυτούς που έχουν στις δισκοθήκες για να απορροφούν τους καπνούς. Εριξα τα «παγάκια» μπροστά από τα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου, και κάθησα με το πόδι μου βυθισμένο μέσα σ' αυτά επί 1 ώρα. Ο πόνος ήταν απερίγραπτος. Λιποθύμησα τρεις φορές. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα μήπως δεν κατάφερνα να πετύχω το σχέδιό μου. Οπως και έγινε! Δεν είχα κάνει όση ζημιά έπρεπε στο πόδι, και οι γιατροί το έσωσαν εύκολα.
ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟ Σεπτέμβριο έκανα τη δεύτερη απόπειρα. Αυτή τη φορά άφησα το πόδι μου βουτηγμένο μέσα στον πάγο επί 4 ώρες. Οταν δεν άντεχα άλλο, φώναξα τον άνδρα μου και με έβγαλε. Το πόδι ήταν σκληρό σαν πέτρα. Είχα εγκαύματα τρίτου βαθμού και ο πόνος ήταν ανυπόφορος. Αλλά και πάλι, δεν έφτανε αυτό για να μου το ακρωτηριάσουν. Στο νοσοκομείο, οι γιατροί έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μου το σώσουν. Δεν ήθελα. Εκλαιγα. Επειτα από 8 εγχειρήσεις και νοσηλεία 4 εβδομάδων, πήρα εξιτήριο.
ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ήδη την τρίτη απόπειρα. Να ξαπλώσω στις γραμμές του τρένου. Ομως, με πρόλαβαν άλλα γεγονότα. Η κατάσταση του χειρουργημένου μου ποδιού χειροτέρεψε. Επαθα μόλυνση, και επειδή υπήρχε κίνδυνος η μόλυνση να επεκταθεί στο αίμα μου, αποφασίστηκε, επιτέλους, ο ακρωτηριασμός. Εγινε τον περασμένο Ιούνιο, χωρίς κανένα πρόβλημα. Από την πρώτη στιγμή, αισθάνθηκα υπέροχα. Πιο πλήρης σαν άνθρωπος. Τώρα κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού πιο εύκολα. Ο άνδρας μου είναι συνεχώς στο πλευρό μου. Του υποσχέθηκα ότι θα καθυστερήσω για αρκετά χρόνια τον ακρωτηριασμό του άλλου μου ποδιού. Τόσο, ώστε να μπορούν να με κατανοήσουν και τα παιδιά μας, 10 και 15 ετών, στα οποία είπαμε πως έχασα το πόδι μου λόγω επιπλοκών από τον πρώτο «τραυματισμό» τον περασμένο Μάρτιο. Εκείνο που ξέρω στα σίγουρα, είναι ότι τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, νιώθω πως ζω».
ΥΓ.: Το Σούζαν Σμιθ είναι ψευδώνυμο.
Χρήστος Μιχαηλίδης
Ελευθεροτυπία 31.01.07
12 σχόλια:
Τί αποτέλεσμα να'χεις αγαπητή μου μόλις με 4ωρίτσες πάγωμα;
Εδώ μιλάμε για τις τριπλάσιες ώρες πλάκωμα και πάλι τη γλυτώνεις μ'ένα χαλασμένο νεύρο.
Χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια!
Θα το κοιτάξω αν υπάρχει όντως η διαταραχή. Αν υπάρχει, θα πρέπει λογικά να'ναι ψυχιατρική και ψυχίατρος δεν αναφέρεται πουθενά στην ιστορία. Υπερβολικό δεν είναι;
Λογική η παρατήρησή σου.
Εγώ υποψιάζομαι ότι η ιστορία δεν είναι αληθινή. Αλλά θα ρίξω μια ματιά στο Guardian και αν βρω κάτι σχετικό θα σας εφοδιάσω με τα σχετικά links.
Αυτό όμως που δεν κατάλαβα ποτέ, είναι το "πως αναγνωρίζει κάποιος ασθενής ότι (μπορεί να) πάσχει από ψυχιατρική διαταραχή προκειμένου να καταφύγει σε κάποιο ψυχίατρο για αντιμετώπιση του προβλήματός του;
Συνήθως οι ψυχικά διαταραγμένοι είναι και οι τελευταίοι που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα.
Μόλις εντόπισα το αρχικό άρθρο με τίτλο "I won't be happy until I lose my legs" το οποίο δημοσιεύτηκε στην "Guardian" την 29.01.07.
Η μετάφραση στα ελληνικά, έχει κάνει αρκετές περικοπές.
Κοιτάξτε τι βρήκα στα γρήγορα:
Amputees by choice: body integrity identity disorder and the ethics of amputation.
· Bayne T,
· Levy N.
Department of Philosophy, Macquarie University, Sydney, NSW 2109 Australia. tbayne@scmp.mq.edu.au
Should surgeons be permitted to amputate healthy limbs if patients request such operations? We argue that if such patients are experiencing significant distress as a consequence of the rare psychological disorder named Body Integrity Identity Disorder (BIID), such operations might be permissible. We examine rival accounts of the origins of the desire for healthy limb amputations and argue that none are as plausible as the BIID hypothesis. We then turn to the moral arguments against such operations, and argue that on the evidence available, none is compelling. BIID sufferers meet reasonable standards for rationality and autonomy: so as long as no other effective treatment for their disorder is available, surgeons ought to be allowed to accede to their requests.
PMID: 15948330 [PubMed - indexed for MEDLINE]
Desire for amputation of a limb: paraphilia, psychosis, or a new type of identity disorder.
· First MB.
Department of Psychiatry, Columbia University, New York, NY, USA. mbf2@columbia.edu
BACKGROUND: The objective of this paper is to describe and conceptualize an unusual and probably rare condition: the intense longstanding desire to have an amputation. METHOD: Structured interviews were conducted by telephone of 52 subjects (mean age: 48.6, range 23-77 years; 47 male, 4 female, 1 intersexed) self-identified as having had a desire to have an amputation. RESULTS: Seventeen per cent (n = 9) had an arm or leg amputated with two-thirds using methods that put the subject at risk of death and one-third enlisting a surgeon to amputate their healthy limb. The most common reported reason for wanting an amputation was the subject's feeling that it would correct a mismatch between the person's anatomy and sense of his or her 'true' self (identity). None were delusional. For all but one subject age at onset was during childhood or early adolescence. For those who had psychotherapy or medication there was no change in the intensity of the desire for amputation. The six subjects who had an amputation at their desired site reported that following the amputation they felt better than they ever had and no longer had a desire for an amputation. CONCLUSIONS: These preliminary results suggest the existence of an extremely unusual clinically distinct condition characterized by a lifelong desire to have an amputation of a particular limb. The condition is associated with serious negative consequences: amputation attempts, impairment and marked distress. Reflecting similarities between Gender Identity Disorder and this condition, the author suggests that it may be conceptualized as an unusual dysfunction in the development one's fundamental sense of anatomical (body) identity.
PMID: 15997612 [PubMed - indexed for MEDLINE]
Healthy limb amputation: ethical and legal aspects.
· Johnston J,
· Elliott C.
Center for Bioethics, University of Minnesota, Minneapolis 55408, USA.
A surgeon in Scotland has amputated the legs of two consenting, physically healthy patients. Although a handful of medical professionals believe that the desire for healthy limb amputation is symptomatic of a mental disorder that can be treated only by amputation, there is currently no consensus on what causes a person to desire such a disabling intervention. As long as there is no established body of medical opinion as to the diagnosis and treatment of such a condition, performing the surgery may be a criminal act. Given the ethically problematic history of surgery for psychiatric conditions, as well as the absence of sound medical data on this condition, surgeons should exercise great caution before complying with a request to amputate a healthy limb.
PMID: 12448590 [PubMed - indexed for MEDLINE]
Μου κάνει φοβερή εντύπωση! Θα κοιτάξω και στα βιβλία μου της ψυχιατρικής, αν και δύσκκολο μου φαίνεται να βρω οποιαδήποτε αναφορά για κάτι τόσο σπάνιο.
Τελικά φαίνεται ότι είναι αληθινή η ιστορία, όσο απίστευτη κι αν ακούγεται!
Όσο για το ερώτημα του γιάννη για το πως μπορεί ο ψυχικά ασθενής να αναγνωρίζει ότι πάσχει, πολλές φορές σε αρκετές ψυχικές παθήσεις υπάρχει εναισθησία. Δηλαδή ο ασθενής αναγνωρίζει ότι οι καταστάσεις που βιώνει δεν είναι πραγματικές και είναι μάλιστα τα συμπτώματα κάποιας νόσου.
Συνήθως βέβαια η εναισθησία χάνεται. Ωστόσο δεν είναι απλό και ξεκάθαρο ζήτημα. Για παράδειγμα ένας ασθενής μπορεί να διατηρεί την επίγνωση ότι έχει μια νόσο, αλλά να μη συμφωνεί ότι χρειάζεται θεραπεία.
Πάντως (από πρακτικής άποψης) μου φαίνεται εξαιρετικά απλό να δέσει σφιχτά και περιμετρικά κάποιος ένα μέλος του και να την πέσει για ύπνο.
Ούτε παγάκια, ούτε τραίνα και λοιπές αιμοβόρες ιδέες!
Εύκολο ακούγεται αλλά πόσο σφιχτά μπορεί να δέσει κανείς το πόδι του; Μάλλον θα χρειαστούν πολύ περισσότερες από 6 ώρες που λογικά συμβαίνει τελικά η νέκρωση.
Όλα αυτά πάντως εμένα μου ακούγονται ημίμετρα. Το πιο απλό και αποτελεσματικό είναι να κάνει μόνος του τον ακρωτηριασμό και να φροντίσει να βρίσκεται δίπλα στο νοσοκομείο, μην πεθάνει και από καμιά αιμορραγία μετά.
Απ'ότι είδα όμως εξετάζεται και το ενδεχόμενο να νομιμοποιηθεί και η ιατρική πράξη του ακρωτηριασμού υγιών μελών στα άτομα με BIID, οπότε λύνονται όλα τα προβλήματα.
"...the following September I made a second attempt, and this time I stayed in the dry ice for four hours. I was sat with my legs across the back seat of the car, the windows wide open and the footwell filled with dry ice, covering the leg and topping it up as it evaporated. When I could bear no more I called my husband, who came and pulled me out. The leg was hard as stone. I had third-degree burns and the pain was horrible. But it wasn't enough: I now know you need a minimum of six hours to kill a leg completely..."
Μήπως να πάει μια βόλτα το Μάρτιο στη Γκιώνα;
Σταυρούλα said...
"Απ'ότι είδα όμως εξετάζεται και το ενδεχόμενο να νομιμοποιηθεί και η ιατρική πράξη του ακρωτηριασμού υγιών μελών στα άτομα με BIID, οπότε λύνονται όλα τα προβλήματα. "
Δεν ξέρω αν μπορεί να συζητηθεί το συγκεκριμένο θέμα σοβαρά, αλλά ας κάνω μια απόπειρα:
Νομίζω ότι από ιατρικής άποψης, η μεταμόσχευση άκρου, είναι κάτι το οποίο μπορεί να επιτευχθεί.
Υπάρχουν αρκετοί ακρωτηριασμένοι οι οποίοι θα προτιμούσαν να μην είναι.
Συνεπώς, μια καλή λύση θα ήταν να φτιάξουν μια λίστα με τους "ακρωτηριασμένους" και μία με τους "B.I.I.D Freaks".
Όταν επιτυγχάνεται λοιπόν μια σχετική αντιστοιχία άκρου, θα έχουμε "και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο... κουτσό"!
Η καλύτερη λύση, είναι και η πιο απλή!
Είστε ψυχικά διαραγμένοι... ίσως θα πρέπει να ψάξετε στα βιβλία για τη δική σας ασθένεια...
Διαταραγμένοι ήθελα να πω...
Βάλε και κανά επιχείρημα ρε φιλαράκι, μια αναφορά, ένα λινκ, κάτι τέλος πάντων!
Από κόλλημα σε κόλλημα, έλεος πια, βαρέθηκα...
Δημοσίευση σχολίου