Οι μοναχικές ταφές

Διαβάζοντας ξανά τα λόγια των ευαγγελίων για την ταφή του Χριστού, τις γυναίκες που τον άλειψαν με έλαιο και μύρο, θυμήθηκα ένα μονόστηλο που δημοσιεύτηκε προ μηνός στις εφημερίδες. Ένας άντρας 35 χρόνων βρέθηκε νεκρός πίσω από το άγαλμα του Τρούμαν, σε μια βραγιά πίσω από τα καλλωπιστικά φυτά, σε κατάσταση αποσύνθεσης. Ήταν εκεί νεκρός επί ένα μήνα και κανείς δεν το είχε προσέξει. Η ταφή του ήταν συνοπτική και ανώνυμη. Πιθανολογώ ότι δεν τον έθαψαν σε τάφο με σταυρό - τι να γράψουν πάνω;

Στο Άμστερνταμ, όπου η Δύση ζει το βαθύ της γήρας, όταν βρίσκουν κάποιο από τα χιλιάδες ”ανεξάρτητα” παιδιά της πεθαμένο, εγκαταλειμμένο από όσους το ήξεραν, υπάρχει μια ομάδα από Ολλανδούς ποιητές που πάει και ακολουθεί την κηδεία του. Τοποθετεί λουλούδια στο χώμα (υπάρχουν σε αφθονία εκεί), κι από τα ρούχα, το όνομα, την ιδιότητα του πεθαμένου προσπαθεί να καταλάβει τη κουλτούρα του, και να παίξει κάποιο ανάλογο τραγούδι. Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε αυτή τη χειρονομία, ο ποιητής Frank Starik, καμιά φορά γράφει λίγους στίχους και τους λέει για την περίσταση. Τις προάλλες βρήκε το σώμα ενός άντρα 43 ετών, που είχει αυτοκτονήσει σε μια σοφίτα, παρατημένο δύο βδομάδες. Το έθαψαν με αληθινή λύπη. ” Θελήσαμε να του δώσουμε ένα ίχνος στη ζωή, να τον προφυλάξουμε από την αναξιοπρέπεια μιας ερημικής ταφής “, είπε στον Independent τη Δευτέρα.

Ο Δήμος του Άμστερνταμ βρίσκει κάθε μήνα περίπου 250 ανθρώπους πεθαμένους εν κρυπτώ. Οι πιο πολλοί δίχως συγγενείς και φίλους. Ντόπιοι και ξένοι - άνθρωποι που ήρθαν εδώ να βρουν δουλειά ή να ζήσουν τον έκδοτο ηδονισμό. Σε αυτές τις περιπτώσεις καλούνται οι ποιητές. Για να υπάρξει τουλάχιστον ένα σωστό αντίο. Λίγα χιλιόμετρα πιο κει, στο Βέλγιο, σχεδόν μετά βίας μαζεύουν το πτώμα και το αποτεφρώνουν. Εδώ οι ποιητές προσπαθούν να υπερασπιστούν αυτό που ήδη από τον Όμηρο αποτελεί ένα κορυφαίο χαρακτηριστικό του (αξιοπρεπούς) ανθρώπου: να θάψει και να κλάψει τους νεκρούς του.

Στην ψιλογιάπικη Ελλάδα, αυτές οι χειρονομίες φαίνονται τώρα άχρηστες, αν όχι ύποπτες. Μόνο ορισμένοι, που ζουν μόνοι, πολύ μόνοι, ενδεχομένως νιώθουν τη σάρωση της φρίκης. Ο υψηλός συμβολισμός του χεριού που κλείνει τα μάτια του αγαπημένου του, δε λέει και πολλά πράγματα.

Ακόμα και ο μεγάλος μάρτυρας αξιώθηκε μια αξιοπρεπή ταφή.

Όλο και περισσότεροι πηγαίνουν στην Αθήνα σαν το σκυλί στο αμπέλι...


Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
22.09.2007

O Αίγαγρος

Πήδηξε ο αίγαγρος και στάθηκε σε μια ψηλή κορφή. Στητός και ρουθουνίζοντας κοιτάζει τον κάμπο και αφουγκράζεται πριν άλλο σκίρτημα σε άλλη κορφή τον πάη. Τα μάτια του λάμπουν σαν κρύσταλλα και μοιάζουν με μάτια αετού, ή ανθρώπου που μέγας οίστρος τον κατέχει. Το τρίχωμά του είναι στιλπνό και ανάμεσα στα πισινά του πόδια, πίσω και κάτω απ’ το κεντρί του, το μέγα σήμαντρον της απολύτου ορθοδοξίας ταλαντευόμενον σε κάθε σάλεμά του, βαριά και μεγαλόπρεπα κουνιέται.

Κάτω εκτείνεται ο κάμπος με τα λερά μαγνάδια του και τις βαρειές καδένες.

Ο αίγαγρος κοιτάζει και αφουγκράζεται. Από τον κάμπο ανεβαίνει μία μυριόστομη κραυγή ανθρώπων πνευστιώντων.

«Αίγαγρε! Αίγαγρε! Έλα σε μας για να χαρής και να μας σώσης».

Ο αίγαγρος κοιτάζει και αφουγκράζεται. Όμως δεν νοιάζεται καθόλου για όλου του κάτω κόσμου την βοή και την αντάρα. Στέκει στητός στα πόδια του, και όλο μυρίζει τον αέρα, σηκώνοντας τα χείλη του σαν σε στιγμές οχείας.

«Αίγαγρε! Αίγαγρε! Έλα σε μας για να ευφρανθής και να μας σώσης. Θα σε λατρέψουμε ως Θεό. Θα κτίσουμε ναούς για σένα. Θάσαι ο τράγος ο χρυσός! Και ακόμη θα σου προσφέρουμε πλούσια ταγή και όλα τα πιο ακριβά μανάρια μας… Για δες!»

Και λέγοντας οι άνθρωποι του κάμπου έσπρωχναν προς το βουνό ένα κοπάδι από μικρές κατσίκες σπάνιες, από ράτσα.

Ο Αίγαγρος στέκει ακίνητος και οσμίζεται ακόμη τον αέρα. Έπειτα, ξαφνικά, υψώνει το κεφάλι του και αφήνει μέγα βέλασμα, που αντηχεί επάνω και πέρα απ’ τα φαράγγια σαν γέλιο λαγαρό, και μονομιάς, με πήδημα γοργό, σαν βέλος θεόρατο ή σαν διάττων, ακόμη πιιο ψηλά πετιέται.

Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε! Γιατί να σου φαντάξουν τα λόγια του κάμπου και οι φωνές του; Γιατί να προτιμήσης του κάμπου τα κατσίκια; Έχεις ό,τι χρειάζεσαι εδώ και για βοσκή και για οχείες και κάτι παρά πάνω, κάτι που, μα τον Θεό, δεν ήκμασε ποτέ κάτω στους κάμπους – έχεις εδώ την Λευτεριά!

Τα κρύσταλλα που μαζώχθηκαν και φτιάξαν τον Κρυστάλλη, ο Διονύσιος Σολωμός ο Μουσηγέτης, ο Ανδρέας ο πρωτόκλητος και πρωτοψάλτης Κάλβος, ο Περικλής Γιαννόπουλος που ελληνικά τα ήθελε όλα κ’ έκρυβε μέσα του, βαθιά, μια φλογερή ψυχή Σαβοναρόλα, ο μέγας ταγός ο Δελφικός, ο Αρχάγγελος Σικελιανός που έπλασε το Πάσχα των Ελλήνων και ανάστησε (Πάσχα και αυτό) τον Πάνα, ο εκ του Ευξείνου ποιητής ο Βάρναλης ο Κώστας , αι βάτοι αι φλεγόμεναι, ο Νίκος Εγγονόπουλος και ο Νικήτας Ράντος, ο Οδυσσεύς Ελύτης, που την ψυχή του βάφτισε στα ιωνικά νερά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, ο εκ Λευκάδος ποιητής, αυγερινός και αποσπερίτης, ο Νάνος Βαλαωρίτης, αυτοί και λίγοι άλλοι, αυτοί που πήραν τα βουνά, να μην τους φάη ο κάμπος, δοξολογούν τον οίστρο σου και το πυκνό σου σπέρμα, γιε του Πανός και μιας ζαρκάδας Αφροδίτης.

Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε, που δεν αγαπάς τους κάμπους ! Τι να τους κάνης: Ο ήλιος εδώ, κάθε πρωί, σηκώνεται ανάμεσα στα κέρατά σου! Στα μάτια σου λάμπουν οι αστραπές του Ιεχωβά και ο ίμερος ο άσβηστος του Δία, κάθε φορά που σπέρνεις εδώ, στα θηλυκά σου, την ένδοξη και απέθαντη γενιά σου!

Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε, που δεν θα πας στους κάμπους! Γεια και χαρά σου, που πατάς τα νυχοπόδαρά σου στων απορρώγων κορυφών τα πιο υψηλά Ωσαννά!

Είπα και ελάλησα, Αίγαγρε, και αμαρτίαν ουκ έχω.



12.7.1960

Α.Εμπειρίκος
Ποιητική συλλογή "Οκτάνα", 1980.

"Έφυγε" ο άνθρωπος της Πάρνηθας

Ο Γιώργος Ντούρος αγάπησε και με αγώνα έσωσε το βουνό

Ο Γιώργος Ντούρος έφυγε προχθές το μεσημέρι. Μαζί του έφυγε και η εποχή της αθωότητας για όσους στάθηκαν δίπλα στα ελληνικά δάση. Για όσους δεν είχαν εμπλοκές ούτε σε μελέτες ούτε σε επίδειξη συντεχνιακής πυγμής. Ηταν η εποχή που δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο από το να αγαπάς. Και να θέλεις να αγαπάς. Ή όχι; Δηλαδή μήπως δεν ήταν η εποχή αλλά οι άνθρωποί της.

Ο Ντούρος αγάπησε την Πάρνηθα. Και τον αγάπησαν όσοι αγάπησαν το βουνό. Ηταν, το κατέκτησε αυτό, ο επιστήμονας που δεν έβαλε ποτέ του ωράριο για το καθήκον του. Κατάφερε με την ισχυρή του προσωπικότητα –και κυρίως με το προσωπικό του παράδειγμα– να βγει έξω από αντιπαραθέσεις και καχυποψίες και τελικά, να κάνει τη δουλειά του. Να σώσει το βουνό.

Ο Γιώργος Ντούρος λάτρευε τα δημοτικά, όχι όλα, τη Μαρία (τη γυναίκα του) και το βουνό του. Ενα καλοκαίρι η κόρη του δεν άντεξε και παραπονέθηκε στη μητέρα της: «Γιατί οι άλλοι μπαμπάδες είναι με τα παιδιά τους κι ο μπαμπάς σβήνει φωτιές;».

Ο Ντούρος κατάφερε με το προσωπικό του παράδειγμα να αποκαθηλώσει απόψεις και συμπεριφορές χρόνων των λεγόμενων «υπηρεσιακών παραγόντων» που κρύβονταν πίσω από τις γνωστές «ξύλινες» δικαιολογίες για ελλείψεις, κονδύλια κλπ.

Τα δύσκολα χρόνια 1985-1996, όταν οι πιέσεις στα περιαστικά δάση της Αθήνας δεν είχαν αντίβαρο, η Πάρνηθα ευτύχησε να έχει στο δασαρχείο τον Γιώργο Ντούρο.

Ο Ντούρος κατάφερε, χρησιμοποιώντας τη δύναμη των συνδικαλιστών του υπουργείου Γεωργίας όπως και των ΜΜΕ, να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας στις απειλές εναντίον της Πάρνηθας. Και να σώσει το βουνό.

Φέτος, ήδη μια πενταετία μακριά από το βουνό του, ο Γιώργος Ντούρος οργάνωνε την αντεπίθεσή του.

– Ποιοι θα αντεπιτεθούμε ρε Γιώργο;

«Οι άνθρωποι του δάσους».

Δασολόγοι, περιβαλλοντολόγοι και δημοσιογράφοι πενθούν τον Γιώργο Ντούρο...

Αλλά σε μερικές μέρες, την Πέμπτη θα έρθει στη ζωή η εγγονή του. Που θα έχει το όνομά του...


ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27.01.08

Σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα...

"Τα πάντα σήμερα, στις ιδέες και στα πράγματα, στην κοινωνία και στο άτομο, βρίσκονται σε κατάσταση λυκόφωτος. Τι είδους λυκόφως είναι αυτό; Και τι θα ακολουθήσει;", παρατηρεί ο Βίκτωρ Ουγκώ στην εισαγωγή ενός ποιήματος της συλλογής "Ωδές του λυκόφωτος".
Αυτά, στο 1835.

Στην παρενδυτική σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, προκλητικό και προδρομικό το ερώτημα, παραμένει ακόμη εκκρεμές και ανανεώνεται τώρα, σαν να διαβάζεις αστυνομικό μυθιστόρημα παρόμοιο του "Kriminalroman" σε μικρογραφία, όταν παρακολουθείς το έπος των καταιγιστικών αποκαλύψεων για τα αρίφνητα σκάνδαλα, τις διασυνδέσεις κράτους και παρακράτους, θεσμών και εγκλήματος.

Απότοκο αυτής της διαδικασίας, αλλά και της επί 400 χρόνια φοίτησης του ελληνικού πολιτισμού στα ΙΕΚ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι να παραδέρνει η Ελλάδα ανάμεσα στη Σκύλα της θεσμικής ανομίας και στη Χάρυβδη της διασφαλισμένης εξουσιαστικής ασυλίας. Και ενώ η στασιμότητα βαφτίζεται μεταρρύθμιση, η λεηλασία εκσυγχρονισμός, η κρατική γραφειοκρατία ονομάζεται συνδικαλιστική ηγεσία των εργαζομένων, οι εκπρόσωποι του κρατικού καπιταλισμού λέγονται αριστερά κόμματα είναι φυσιολογικό επακόλουθο να βρισκόμαστε σε μιαν αλλοίωση των θεσμών άκρως επικίνδυνη.

Παράλληλα, ο δημόσιος βίος βρίσκεται σε μια κατάσταση τηλεοπτικής πραγματικότητας, με τα αμφίπλευρα και αμφίσημα ΜΜΕ να αναδεικνύονται κατεξοχήν προνομιούχος χώρος που παράγει εξουσία, μια εξουσία που την έθρεψαν οι πολιτικοί των "παραθύρων". Η ανοιχτή κοινωνία από την άλλη, μοιάζει να αναζητεί ζωτικό χώρο, αφού οι γενικότητες, η υποκρισία ,οι επιφάσεις συναίνεσης δεν λύνουν τα προβλήματά της. Κάπου εκεί, μεταξύ μεσήλικων χαρτογιακάδων και χειρουργημένων ανθυπο-selebrities, η αλήθεια χάνεται, πίσω από την μάσκα της ηθικολογίας, που "είναι το καλύτερο τέχνασμα για να σέρνεις την ανθρωπότητα από τη μύτη".

Το ζητούμενο είναι αν θα βρει η κοινωνία τα αντισώματα να μεταβάλλει την επαναλαμβανόμενη εικόνα των οικονομικών συγκρούσεων, δικών, απεργιών, διαπλεκόμενων, ανεργίας, μισθών, παραπέουσας παιδείας , που οι ηγέτες και η άρχουσα τάξη –πολιτική ή τηλεοπτική- κρίνουν, επικρίνουν ή επαινούν.

Μάλλον βρισκόμαστε εκεί, στο μεσοδιάστημα, όταν πεθαίνει το παλιό και το καινούριο δεν έχει ακόμα γεννηθεί.


Κείμενο του Αντώνη- Μάριου Παπαγιώτη
17.01.08, αναδημοσίευση από το press-gr.blogspot.com

On thinning ice

Τα βουνά και οι παγετώνες τους, αποτελούν τα "βαρόμετρα" των κλιματικών αλλαγών του πλανήτη μας. Ο Stephen Venables, παλαίμαχος ορειβάτης και πρόεδρος του βρετανικού Alpine Club, πιστεύει ότι οι κλιματικές αλλαγές συντελούνται σήμερα γρηγορότερα από ποτέ, με τεράστιες συνέπειες στις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Το παρακάτω άρθρο του με τίτλο "On thinning ice" δημοσιεύτηκε την 28 Νοεμβρίου 2007 στη βρετανική εφημερίδα "The Guardian".

Για να διαβάσετε το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε στο πρωτότυπο πατήστε ΕΔΩ



Βαρόμετρο της συντελούμενης κλιματολογικής μεταβολής στον πλανήτη αποδεικνύονται τα βουνά και οι παγετώνες τους. Και η ιδιαίτερη αξία που έχουν δεν είναι κάτι που ανακαλύψαμε πρόσφατα.

Αν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε πίσω στον χρόνο, πιθανώς να καταφέρναμε να δούμε έντεκα γενειοφόρους κυρίους, ενώ προσέρχονται σε ξενοδοχείο του Λονδίνου. Ημερομηνία: 22 Δεκεμβρίου του 1857. Εκείνοι οι άνδρες συναντήθηκαν για να ιδρύσουν τον πρώτο ορειβατικό σύλλογο του κόσμου, το Alpine Club, καταδεικνύοντας τη μαγεία που ασκούσαν ανέκαθεν στον άνθρωπο οι ορεινοί όγκοι. Ως καλλιτέχνης, ο John Ruskin, από τα πρώτα μέλη της λέσχης, είχε δηλώσει: «Τα βουνά είναι οι καθεδρικοί ναοί της Γης».

Δυστυχώς όμως, αυτοί οι «καθεδρικοί ναοί» της Φύσης σιγά σιγά «κατεδαφίζονται», παύουν να υπάρχουν. Κι όμως σήμερα είναι που τα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Οι ορεινοί όγκοι είναι αυτοί που μας αποκαλύπτουν την αλήθεια σχετικά με το τι ακριβώς συμβαίνει με το κλίμα στον πλανήτη μας. Εντελώς συμπτωματικά το Alpine Club, ιδρύθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν οι αλπικοί παγετώνες κάλυπταν τη μεγαλύτερη έκταση μετά τον Μεσαίωνα. Όταν έκανα τις πρώτες σοβαρές αναρριχήσεις στις Άλπεις, γύρω στο 1975, ο όγκος των πάγων είχε μειωθεί περίπου κατά το ήμισυ. Αυτό, ωστόσο, που είναι εντυπωσιακό είναι η διαρκής επιτάχυνση της τήξης των παγετώνων από την εποχή που άρχισα να ασχολούμαι με την ορειβασία. Από το 1975 μέχρι το 2000 άλλο 25% της συνολικής έκτασης πάγου έλιωσε. Τα κακά νέα δεν σταματούν εδώ. Στην πρώτη πενταετία του τρέχοντος αιώνα απωλέσαμε περαιτέρω 10 έως 15% των παγετώνων. Οι ορθοπλαγιές στις οποίες σκαρφάλωσα ως νεαρός ορειβάτης έχουν χαθεί για πάντα.

Ο Walter Bonatti, χωρίς αμφιβολία ο πιο σημαντικός ορειβάτης των τελευταίων 50 ετών, είδε την αγαπημένη του ορειβατική διαδρομή, 900 μέτρα ολόχρυσου γρανίτη στην Aiguille du Dru να θρυμματίζεται και να γκρεμίζεται στην πεδιάδα. Στη θέση του έμεινε μία πανάσχημη γκρίζα ουλή. Η απόλυτη καταστροφή της δικής μας «παιδικής χαράς» όπου αντρωθήκαμε και διασκεδάσαμε τόσοι ορειβάτες δεν θα είχε τόση σημασία εάν δεν καταδείκνευε ένα πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα – την τεράστια ταχύτητα της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Σίγουρα τα ορεινά τοπία – κυρίως πιο νεαρές σε ηλικία οροσειρές όπως οι Άλπεις, τα Ιμαλάια και οι Άνδεις – είναι «εκ γενετής» ασταθή. Η κατάστασή τους είναι βέβαιο ότι θα επιδεινωθεί.

Στο Νεπάλ, η τήξη των παγετώνων γεννά επικίνδυνες λίμνες με εκπληκτικά όμορφο καταγάλανο χρώμα, που συγκρατούνται στη θέση τους από κατακερματισμένους βράχους. Το 1941, στις περουβιανές Άνδεις, ένα τέτοιο φυσικό φράγμα από ογκόλιθους έσπασε επιτρέποντας σε ένα «τσουνάμι» νερού που δημιουργήθηκε εξαιτίας της τήξης των πάγων να σαρώσει την κοιλάδα, σπέρνοντας τον θάνατο σε έξι χιλιάδες ανθρώπους στην πόλη Χουρουάζ. Τον 19ο αιώνα, κάτι ανάλογο συνέβη και στα όρη Καρακορούμ του Πακιστάν. Οι άνθρωποι που ζουν στα βουνά έχουν συνηθίσει να συμβιώνουν με τις φυσικές καταστροφές που σήμερα γίνονται όλο και πιο συχνές.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του απομακρυσμένου βασίλειου του Ζανσκάρ, στο βόρειο Κασμίρ. Επί αιώνες η αγροκτηνοτοφία στην περιοχή βασιζόταν στην διοχέτευση ύδατος, από λιωμένο πάγο και χιόνι που γεμίζει σταγόνα σταγόνα, τα αρδευτικά κανάλια. Αυτός ο παραδοσιακός τρόπος επιβίωσης στον αφιλόξενο τόπο αλλάζει διαρκώς, καθώς το νερό, εξαιτίας της συρρίκνωσης των πάγων και της μικρότερης ποσότητας χιονιού λιγοστεύει και τα αρδευτικά κανάλια δεν γεμίζουν. Και δεν είναι μόνο αυτό. Οι όλο και ισχυρότερες καλοκαιρινές βροχές καταστρέφουν τα χωράφια. Είναι εν ολίγοις το «λάθος είδος νερού τη λάθος στιγμή».

Αυτή η δυνατότητα παροχής νερού «σταγόνα σταγόνα» είναι ακριβώς ο λόγος που ο Rolf Weingartner, του πανεπιστημίου της Βέρνης στην Ελβετία υποστηρίζει ότι τα βουνά είναι τα υδραγωγεία της Γης. Η ομάδα του διαπίστωσε ότι το 44% του συνολικού όγκου των υδάτων του Ρήνου προέρχεται από τις Άλπεις.

Και δεν είναι η μοναδική απόδειξη για την τεράστια σημασία των βουνών. Και στον Νίγηρα και τον Νείλο, το 90% των υδάτων προέρχεται από τα βουνά. Το Πουντζάμπ –ο σιτοβολώνας μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν– πήρε το όνομα του από πέντε ποτάμια που έχουν τις πηγές τους στα Ιμαλάια, κοντά στο ιερό βουνό Καϊλάς, που λατρεύεται από ινδουιστές και βουδιστές.

Όμως ο Bruno Messerli, κορυφαίος γεωγράφος του πανεπιστημίου της Βέρνης, υποστηρίζει ότι 1,5 δισ. άνθρωποι σε Κίνα και νοτιοανατολική Ασία «πίνουν νερό» από την οροσειρά των Ιμαλαΐων. Προσπάθειες να διοχετευτεί το νερό του Γάγγη και του Βραχμαπούτρα στην κεντρική Ινδία ίσως να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τον αριθμό των ευεργετούμενων από τα βουνά.

Μπορεί οι αριθμοί να μην είναι απολύτως ακριβείς, και τα στατιστικά μοντέλα που χρησιμοποιούν οι επιστήμονες να είναι εξαιρετικά πολύπλοκα, όμως η αλήθεια είναι μία: Τα βουνά είναι σημαντικά, όχι μόνο ως μέρη διαφυγής, αλλά ως πηγές ζωής.

Πάντα είχαμε την τάση να θεωρούμε τα βουνά μόνιμα κι απαράλλακτα. Στην περίπτωση όμως των δικών μας, Ευρωπαϊκών βουνών, οι γνώριμες σιλουέτες του Mont Blanc, του Matterhorn και του Jungrfrau αποτελούν μια σπάνια κληρονομιά που σχηματίστηκε από τους αδιάκοπους -για χιλιετίες- κύκλους των εποχών. Τα βουνά πάντα άλλαζαν. Όμως τώρα ελπίζω αυτό να σταματήσει να συμβαίνει τόσο γρήγορα.


Stephen Venables

Αναζητώντας την τέλεια διαδρομή

γράφει ο Chris Sharma

Στις αρχές Μαΐου του 2006 πέταξα από τη Βαρκελώνη στο ελληνικό νησί Κως για να συμμετάσχω στην ετήσια ευρωπαϊκή συνάντηση των στελεχών της εταιρίας Prana η οποία θα γινόταν στην Κάλυμνο. Ήμουν πολύ περίεργος για τις δυνατότητες Deep Water Soloing σε αυτήν την περιοχή της Μεσογείου και αναζητούσα κάποια ευκαιρία , για να κάνω κάποια εξερεύνηση των γύρω νησιών. Οι τοποθεσίες για Deep Water Soloing είναι ακόμα ανεξερεύνητες, όντας ένας πολύ νέος τομέας της αναρρίχησης και ενασκούμενος μόνο από λίγους αναρριχητές. Έτσι εάν θέλουμε να αναρριχηθούμε σε νέα πεδία θα πρέπει να τα βρούμε οι ίδιοι. Ο Beaver (ο οποίος απέκτησε πρόσφατα την άδεια πιλότου) ήθελε όσο τίποτα άλλο να πετάξει και να βοηθήσει με τη εξερεύνησή μας. Το υπόλοιπο προσωπικό παραγωγής ταινιών της Big Up productions ενώθηκε μαζί μας για να αρχίσει επίσης το γύρισμα της νέας ταινίας King Lines.


Νοικιάσαμε ένα μικρό δικινητήριο αεροπλάνο τύπου Cessna και απογειωθήκαμε. Αρχικά κάναμε τον κύκλο της Καλύμνου και συνεχίσαμε πετώντας χαμηλά και κυκλώνοντας όλα τα νησάκια στην περιοχή. Είδαμε μερικές βράχινες ορθοπλαγιές εδώ και εκεί αλλά καμιά τους δεν ήταν αυτό που ψάχναμε. Είτε η ποιότητα του βράχου ήταν κακή είτε οι ορθοπλαγιές ήταν στο εσωτερικό των νησιών και όχι στη θάλασσα.. Ενώ ψάχναμε ήδη για μιάμιση ώρα αντικρίσαμε μερικές τεράστιες ορθοπλαγιές που υψώνονταν πάνω από τη θάλασσα μακριά στον ορίζοντα. Αμέσως ψάξαμε στο χάρτη: Ήταν η Αμοργός. Αν και για το Deep Water Solo θέλουμε βράχους με μέγιστο ύψος 20-25 μέτρα, φάνηκε πως αυτό το νησί άξιζε τον κόπο να κατέβουμε χαμηλά για μια πιο εξονυχιστική ματιά. Κάναμε το γύρο του νησιού και η εντύπωση που σχηματίσαμε ήταν μια από τα ίδια, είτε πάρα πολύ ψηλά βράχια είτε όχι αρκετά αρνητικά. Προς το τέλος του κύκλου μας επισήμανα μια σπηλιά που μου φάνηκε πραγματικά «αστέρι». Δεν είμαστε ακόμα 100% σίγουροι αλλά αυτή η σπηλιά φαινόταν να είναι αυτό ακριβώς που ψάχναμε. Θα έπρεπε να ξανάρθουμε με μια βάρκα για να την τσεκάρουμε από κοντά.

Στο συνέδριο των στελεχών της Prana συναντήθηκα με το Sam Whitaker από την Αγγλία ο οποίος ξετρελάθηκε με την ιδέα της εξερεύνησης στην Αμοργό. Μετά από μια έντονη εβδομάδα αθλητικής αναρρίχησης στην Κάλυμνο κατορθώσαμε να βρούμε ένα ταχύπλοο φουσκωτό με τον καπετάνιο του για να μας πάει πίσω στην Αμοργό. Σαλπάραμε από την Κάλυμνο κρατώντας τη βελόνα της πυξίδας στις 240 μοίρες. Ήταν μια αξέχαστη φευγάτη αίσθηση καθώς βρισκόμαστε μεσοπέλαγα και δεν φαινόταν καθόλου στεριά. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε μια συστάδα των πολύ μικρών νησιών αλλά για το μεγαλύτερο μέρος δεν υπήρχε τίποτα για να μας καθοδηγήσει παρά μόνο η πυξίδα και το GPS. Ήταν πολύ παράξενο το να στηριζόμαστε σε μηχανισμούς σαν και αυτούς και όχι στις πραγματικές μας αισθήσεις.

Μετά από περίπου δυόμισι ώρες αρχίσαμε να διακρίνουμε τους ψηλούς απότομους βράχους στις ακτές της Αμοργού. Πλησιάζαμε τα βράχια και ήμασταν ενθουσιασμένοι αν και ξέραμε πως δύσκολα θα βρίσκαμε κάτι αξιόλογο. Καθώς πλησιάσαμε το νησί, η ορθοπλαγιά υψώθηκε πάνω από τα κεφάλια μας κάνοντας μας να αισθανόμαστε μικροσκοπικοί.
Κατευθυνθήκαμε προς την αριστερή πλευρά εκεί που είχα επισημάνει τη σπηλιά, όπου μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Η σπηλιά ήταν εκεί και ήταν απίθανη! Επίσης στην περιοχή βρήκαμε μερικούς άλλους μικρούς, πολύ ενδιαφέροντες αρνητικούς τοίχους.

Βρισκόμασταν ακόμα στις αρχές Μαΐου και η θάλασσα του Αιγαίου ήταν σχετικά παγωμένη αλλά ήταν τα πιο γαλάζια, καθαρά, βαθιά και διαυγή νερά που είχα ποτέ αντικρίσει! Εκείνη τη μέρα επίσης τα νερά ήταν απόλυτα ήρεμα, καθιστώντας πολύ εύκολη την αποβίβασή μας προς τα βράχια. Ο πρώτος βράχος που προσεγγίσαμε επάνω ήταν ένας όμορφος, καθαρός, ελαφρά αρνητικός τοίχος. Από τη βάρκα φάνηκε να είναι γύρω στα 25 μέτρα ψηλός, αλλά δεν υπήρχε κανένα σημείο αναφοράς για να κρίνει κανείς. Όταν σκαρφάλωνα συνειδητοποίησα ότι ήταν γύρω στα 70 μέτρα! Σκαρφάλωσα γύρω στα 25 μέτρα πάνω σε καταπληκτικές χούφτες και τακάκια έως ότου ήταν πολύ τρομακτικό το να πάω ψηλότερα. Σε ένα σημείο στη διαδρομή έφθασα σε μια μεγάλη τρύπα-χουφτάρα και καθώς τραβιόμουν πάνω ένας γλάρος πετάχτηκε από τη φωλιά του στο επίπεδο μου σχεδόν χτυπώντας με, σίγουρα με τίναξε λίγο.




Η καταπληκτική σπηλιά που είχα δει από το αεροπλάνο, τελικά ήταν πολύ πιο δύσκολη από αυτό που νόμιζα αρχικά. Μπορούσα μόνο να αναρριχηθώ τα πρώτα 10 μέτρα και εκεί έπεφτα συνεχώς. Καμμιά εναλλακτική διέξοδος! Απογοητευτήκαμε, δεδομένου ότι περιμέναμε πολλά από αυτό το μέρος, θα επιθυμούσα πραγματικά να επιστρέψω κάποια μέρα και να προσπαθήσω πάλι. Είχαμε μια ακόμα μέρα αναρρίχησης και έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε λίγο περισσότερη εξερεύνηση γύρω από το νησί και να δούμε αν βρεθεί κάτι άλλο. Ήμασταν στο δρόμο για το μικρό χωριό - λιμάνι στην αντίθετη πλευρά του νησιού όπου θα περνούσαμε τη νύχτα όταν φάνηκε ένας πολλά υποσχόμενος τοίχος.

Την επόμενη ημέρα μας πήρε τρεις ώρες να ανεφοδιαστούμε με καύσιμα αφού έπρεπε να μεταγγίσουμε τη βενζίνη από ένα βαρέλι. Αυτή η ημέρα το σχέδιό μας ήταν να πάμε κατ' ευθείαν στον τελευταίο τοίχο που είχαμε δει και εκεί να βρίσκαμε κάτι καλό να σκαρφαλώσουμε. Μόλις αφήσαμε το λιμάνι διαπιστώσαμε πως η θάλασσα ήταν πολύ πιο ταραγμένη από την προηγούμενη ημέρα. Όταν φθάσαμε τελικά στο βράχο μας, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ συννεφιασμένη και με τίποτα δεν μπορούσαμε να είχαμε τη χθεσινή ηλιόλουστη και ήρεμη ημέρα. Ωστόσο ήταν η τελευταία ευκαιρία μας για να τραβήξουμε κάποια καλά πλάνα και έτσι αποβιβάστηκα, σκαρφάλωσα από την εύκολη πλευρά στο πλάι και κατέβηκα με ραπέλ για να τσεκάρω τη διαδρομή. Ήταν μια σκούρα κόκκινη και αρνητική καμπύλη με διάσπαρτους σταλακτίτες γύρω στα 20 μέτρα ύψος.


Η πίεσή μας για το χρόνο, ο άνεμος, η θερμοκρασία του νερού, όλα, μου έλεγαν πως είχα μόνο μια προσπάθεια. Αφού ο Josh και ο Brett Lowell πήραν κατάλληλες θέσεις για την κινηματογράφηση, αποβιβάστηκα στη βάση του βράχου. Η διαδρομή ήταν ένα από τα πιο αξιοσημείωτα, αξέχαστα Deep Water Solo που έχω ποτέ σκαρφαλώσει! Δεν νομίζω πως έχω ποτέ ξαναπαλέψει τόσο σκληρά! Αφού ξεκίνησα με κάποιες πολύ δυναμικές κινήσεις έφτασα κάπου που πραγματικά κόλλησα. Τελικά τραβήχτηκα με δύναμη, βγαίνοντας στην πάνω θετική πλάκα, τόσο ενθουσιασμένος αλλά και εξουθενωμένος.

Ήταν καταπληκτικό το πόσο όμορφα ολοκληρώθηκε η όλη επιχείρησή μας. Κατευθυνθήκαμε πίσω προς την Κάλυμνο, ρουφώντας γουλιά γουλιά τις κρύες μπύρες, με τον ήλιο χαμηλά στον ουρανό και την αίσθηση πως είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε τέτοιες στιγμές!


Το παραπάνω κείμενο αρχικά δημοσιεύθηκε στο site της Prana www.prana.com

Πληροφορίες για τη νέα ταινία του Chris Sharma,
“King Lines” μπορείτε να δείτε στη διεύθυνση www.kinglinesmovie.com

Έφυγε από τη ζωή ο Edmund Hillary

"It is not the mountain we conquer, but ourselves."
Ed.Hillary



Έφυγε σήμερα από τη ζωή, στο Auckland της Νέας Ζηλανδίας, σε ηλικία 88 ετών ο Edmund Hillary.
«Ο θρυλικός ορειβάτης και φιλάνθρωπος είναι ο γνωστότερος Νεοζηλανδός που υπήρξε ποτέ. Πάνω απ' όλα όμως, ήταν ένας τυπικός Νεοζηλανδός» είπε, ανακοινώνοντας τη δυσάρεστη είδηση, η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας, Helen Clark.

O μελισσοκόμος Edmund Hillary ήταν ο πρώτος άνθρωπος που το 1953 -σε ηλικία 33 ετών- μαζί με το Νεπαλέζο Σέρπα Tenzing Norgay, ανέβηκαν στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου.

Περιγράφοντας αργότερα το κατόρθωμά του, είπε :
«Είναι σαν να φτάνεις στο φεγγάρι χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας. Η κατάκτηση του Everest ήταν σαν να κερδίζεις έναν πόλεμο για χάρη της ανθρωπότητας».

Αργότερα οργάνωσε και άλλες αποστολές στο Νότιο Πόλο και τα Ιμαλάια και αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στο να προσφέρει βοήθεια στους Σέρπα, τους Νεπαλέζους που ζουν στη σκιά του Έβερεστ.

Μεταξύ άλλων o Hillary, ίδρυσε το Ταμείο των Ιμαλαΐων, που συγκέντρωνε περίπου 250.000 δολάρια ετησίως για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Παράλληλα, βοήθησε να χτιστούν στο Νεπάλ νοσοκομεία, σχολεία, γέφυρες, ακόμη και ένα αεροδρόμιο.

Στις δηλώσεις της, η Νεοζηλανδή πρωθυπουργός Helen Clark, προσέθεσε :
«Ήταν ένας κολοσσός. Ήταν μια ηρωική προσωπικότητα που, όχι μόνο υπέταξε το Everest, αλλά έζησε μια ζωή με αποφασιστικότητα, ταπεινότητα και γενναιοδωρία. Ο Hillary ήταν ο γνωστότερος Νεοζηλανδός παγκοσμίως και ο μοναδικός εν ζωή, το πρόσωπο του οποίου αποτυπώθηκε σε χαρτονόμισμα της χώρας του. Η κληρονομιά του sir Edmound Hillary θα συνεχιστεί. Τα επιτεύγματά του συνεχίζουν να εμπνέουν τις νέες γενιές των Νεοζηλανδών, όπως γίνεται εδώ και μισό αιώνα".


Για περισσότερες πληροφορίες για τον Edmund Hillary διαβάστε :

Edmund Hillary hospitalised
NZEdge bio
Himalayan Trust UK site
American Himalayan Foundation
Hillary lands in Antarctica
TIME: The Greatest Adventures of All Time - The Race to the Pole (interview)
Te Ara [1]
On top of the world: Ed Hillary - biography

Υπάρχουν κι άλλες Annapurna...

Μέχρι το 1950 καμία κορυφή άνω των 8.000 μέτρων δεν είχε κατακτηθεί από τον άνθρωπο.
Μια ομάδα γάλλων ορειβατών με αρχηγό τον Maurice Herzog αποφασίζουν να επιχειρήσουν ανάβαση στην κορυφή Annapurna των Ιμαλαϊων, με υψόμετρο 8.076 μέτρα!

Σε αντίθεση με άλλες αναβάσεις που βασίζονταν κυρίως στη γνώση την εμπειρία και τον ακριβή σχεδιασμό, η πρώτη απόπειρα ανάβασης στην κορυφή Annapurna αποτελούσε μια αναμέτρηση με το άγνωστο. Με τα φτωχά μέσα της εποχής, ο Herzog και η ομάδα του έπρεπε να χαράξουν τη διαδρομή χρησιμοποιώντας πρόχειρους και υποτυπώδεις χάρτες και να διαλέξουν μια σχεδόν τυχαία διαδρομή για την κορυφή. Στις 3 Ιουνίου του 1950 ο Maurice Herzog και ο Luis Lachenal θα πατήσουν στην κορυφή Annapurna.

Όμως, αμέσως μετά την ηρωική τους ανάβαση, θα ξεκινήσει ένας απίστευτος εφιάλτης. Μία κατάβαση με κρυοπαγήματα, υποθερμία, απόγνωση, χιονοστιβάδες, τύφλωση, τραυματισμούς, εξάντληση και τρέλα λίγο πριν το θάνατο.

Ο Herzog, τελικά θα επιζήσει για να γράψει τις εμπειρίες του στο 316σέλιδο βιβλίο του «Annapurna» το οποίο εκδόθηκε δυόμιση χρόνια αργότερα.

Το παρακάτω άρθρο με τίτλο «Himalayan Victory» δημοσιεύτηκε την 12.01.1953 στο περιοδικό "ΤΙΜΕ Magazine" ως κριτική στο βιβλίο του Maurice Herzog.

Για να διαβάσετε το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε στο πρωτότυπο πατήστε ΕΔΩ

Himalayan Victory

TIME Magazine
12.01.1953


"Τι ωραία που θα γίνει η ζωή τώρα!
Τί απίστευτη εμπειρία είναι η επίτευξη ενός ιδανικού ταυτόχρονα με την εκπλήρωση ενός ονείρου!

Καταδύθηκα στα βάθη της ύπαρξής μου. Ποτέ ξανά δεν ένοιωσα τέτοια ευτυχία, τόσο έντονη και συνάμα τόσο καθαρή!"



O γάλλος Maurice Herzog, μόλις ανακάλυψε ένα μοναδικό φάρμακο που απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο ή μήπως άκουσε το μεγάλο "ναι" από τη γυναίκα των ονείρων του;
Τελικά όχι. Τίποτα από τα δύο.
Ο Herzog με το συνορειβάτη του μόλις πάτησαν στην κορυφή ενός βουνού.
Δεν ήταν ένα συνηθισμένο βουνό, όπως το Mont Blanc των Άλπεων.
Η οροσειρά Annapurna, στη Νεπαλέζικη μεριά των Ιμαλαϊων, αγγίζει τα 8.076 μέτρα και όταν ο Maurice Herzog με το συνορειβάτη του, Luis Lachenal έφτασαν στην κορυφή, είχαν αναρριχηθεί στην υψηλότερη κορυφή που είχε βρεθεί ποτέ άνθρωπος.

Η εξιστόρηση από τον Herzog της αποστολής του στην Annapurna την άνοιξη του 1950, μετά τη «μεγάλη νίκη» αποκτάει μια λογοτεχνική κορύφωση που αγγίζει το δράμα. Αυτό που συναρπάζει ακόμα περισσότερο από την ανάβαση, είναι ο αγώνας για την επιστροφή και η βασανιστική από τη φύση δοκιμασία που προκαλεί ρίγος και αγωνία ακόμα και στον πιο απαθή αναγνώστη.

Η αλήθεια είναι ότι ο συγγραφέας Maurice Herzog - μηχανικός στο επάγγελμα, ορειβάτης στο θρήσκευμα - δεν διακρίνεται για το λογοτεχνικό του ταλέντο στην εξιστόρηση του ταξιδιού στο Nepal, την οργάνωση της αποστολής και την αναζήτηση της διαδρομής στο βουνό. Το κείμενό του όμως, με την ένταση του ίδιου του θέματος, αποτελεί φόρο τιμής στον καθαρό τρόμο των εμπειριών που βίωσαν μετά τη μεγάλη τους νίκη.

Ο Herzog, τραβώντας φωτογραφίες στην κορυφή, βλέπει τα μοναδικά του γάντια, να κατρακυλάνε στην ορθοπλαγιά. Σχεδόν αμέσως, τα χέρια του πάγωσαν. Στην εσπευμένη κατάβασή τους, όταν έφτασαν στα 7.700 μέτρα και συνάντησαν τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας τους, πίστεψαν ότι τα χειρότερα είχαν περάσει, όμως ο Lachenal γλύστρισε κι έπεσε σε ρήγμα 100 μέτρων. Σαν από θαύμα δεν έσπασε κανένα οστό, έπαθε όμως διάσειση και στη συνέχεια αναγκάστηκαν και οι τέσσερις να υπομείνουν μια φρικιαστικά παγωμένη διανυκτέρευση σε bivouac μέσα στη θύελλα.

Κατεβαίνοντας την επόμενη μέρα έχασαν το δρόμο τους, ενώ τα πόδια του Herzog και του Lachenal είχαν ήδη υποστεί σοβαρά κρυοπαγήματα και τα χέρια του Herzog ήταν τελείως άχρηστα. Έμειναν ακόμα μία νύχτα στο θανατηφόρο υψόμετρο των 7.000 μέτρων και κοιμήθηκαν σε ένα crevasse. Την επόμενη μέρα τους χτύπησε μία χιονοστοιβάδα κι έριξε των Herzog 150 μέτρα χαμηλότερα. Τη στιγμή που τον βρήκαν οι διασώστες, τα χέρια του ήταν τελείως διαλυμένα, και τόσο αυτός όσο κι ο Lachenal είχαν σχεδόν τρελαθεί.

Όμως η δοκιμασία τους, ακόμα δεν είχε τελειώσει. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς τους προς το Νέο Δελχί, -μεγαλύτερο μέρος της οποίας, έγινε στην πλάτη αχθοφόρων- ο γιατρός της αποστολής αναγκάστηκε να προβεί σε ακρωτηριασμούς των κρυοπαγημένων δακτύλων των δύο ορειβατών. Χωρίς χρήση αναισθητικού και με πρωτόγονα μέσα (χρησιμοποιώντας μεγάλα ψαλίδια) συνέχισε τις ιατρικές «επεμβάσεις» μέχρι που ο Lachenal έχασε όλα τα δάχτυλα στα πόδια, και ο Herzog έχασε όλα του τα δάχτυλα σε χέρια και πόδια.

Όταν ρωτούν τον ορειβάτη Herzog :

-«Άξιζε ;»

Εκείνος απλώς χαμογελάει!

Οι τελευταίες λέξεις του βιβλίου του :

"Υπάρχουν κι άλλες Annapurna στις ζωές των ανθρώπων"


Title: Himalayan Victory
Publication: TIME Magazine
Publisher: Time Inc.
Date: Jan 12, 1953

"Ευτυχές τον νέον έτος"

Ήρθε και το 2008 και όλοι ανταλλάζουν τις καθιερωμένες και χιλιοειπωμένες τους ευχές για υγεία, ειρήνη, μακροζωία, ευημερία και κυρίως ευτυχία. Ίσως η ευτυχία, είναι η μόνη (αν και όχι τόσο σαφής) έννοια που προϋποθέτει όλες τις προηγούμενες.


Υπάρχει όμως συνταγή για την ευτυχία; Μια σειρά από συμβουλές τις οποίες αν ακολουθήσουμε, θ΄ αρχίσουμε να βλέπουμε το ποτήρι γεμάτο; Η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας, απαντούν οι ειδικοί, στον τρόπο που εμείς οι ίδιοι αντιλαμβανόμαστε τη ζωή. Ο Ταλ Μπεν Σαχάρ, «ο καθηγητής της ευτυχίας» όπως χαρακτηρίζεται, διδάσκει στο Χάρβαρντ το πλέον δημοφιλές μάθημα του Πανεπιστημίου, αυτό της Θετικής Ψυχολογίας, το οποίο αποτελεί μια νέα προσέγγιση για το πώς μπορεί να γίνει ο άνθρωπος ευτυχισμένος. Από τα κεφάλαιά του, τέσσερα ξεχωρίζει ως σημαντικότερα. Αυτά αποτελούν και τις προτάσεις του, τις συμβουλές του για ένα πιο ευτυχισμένο νέο έτος.

1
Δώστε στον εαυτό σας το δικαίωμα να είναι...
ανθρώπινος

Συνήθως αντιμετωπίζουμε αρνητικά και δεν αποδεχόμαστε τα οδυνηρά συναισθήματα, όπως είναι η θλίψη, ο φόβος, ακόμη και ο φθόνος, γράφει ο Σαχάρ στον «Guardian». Πολλοί πιστεύουν μάλιστα πως αν τα νιώθουν αυτά, κάτι πάει στραβά στους ίδιους. Μόνο δύο κατηγορίες ανθρώπων δεν τα αισθάνονται όμως, οι ψυχοπαθείς και οι νεκροί. Όταν τα απορρίπτουμε αυτά τα συναισθήματα, δεν δίνουμε το δικαίωμα στον εαυτό μας να είναι ανθρώπινος. Για να οδηγηθούμε σε μια υγιή ζωή και να νιώσουμε πλήρεις, πρέπει να δεχτούμε αυτά τα συναισθήματα, όπως αποδεχόμαστε και τα άλλα φυσικά φαινόμενα. Ο φετινός χρόνος και κάθε χρόνος της ζωής μας θα είναι περισσότερο ευτυχισμένος αν μάθουμε να δεχόμαστε πραγματικά την ανθρώπινη υπόστασή μας.

2
Απλοποιήστε τη ζωή σας

Ο βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομίας ψυχολόγος Ντάνιελ Κάνεμαν και οι συνεργάτες του πραγματοποίησαν έρευνα, η οποία έδειξε τις επιπτώσεις των πολλαπλών ταυτόχρονων δραστηριοτήτων. Ζητήθηκε από γυναίκες να περιγράψουν τις δραστηριότητες της προηγούμενης μέρας και στη συνέχεια να αναφέρουν πώς ένιωθαν επιδιδόμενες σε αυτές. Ανέφεραν λοιπόν πως πήγαν στη δουλειά, έκαναν ψώνια, δουλειές στο σπίτι, έμειναν με τα παιδιά τους, συνάντησαν φίλους. Το πλέον απροσδόκητο εύρημα της έρευνας ήταν πως οι μητέρες απάντησαν πως δεν απολάμβαναν ιδιαίτερα τον χρόνο με τα παιδιά τους. Ως αποτέλεσμα των πολλών δραστηριοτήτων, δεν μπορούσαν να απολαύσουν τις στιγμές μαζί τους.
Η πίεση του χρόνου σε συνδυασμό με την πολυπλοκότητα της σύγχρονης ζωής ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την αύξηση των κρουσμάτων κατάθλιψης.
Προσπαθούμε σε περιορισμένο χρόνο να στριμώξουμε πολλές δραστηριότητες με συνέπεια να μην απολαμβάνουμε πια τις πηγές εκείνες που μπορούν να μας δώσουν ευτυχία.

3
Κάντε γυμναστική

Όλο και περισσότερες έρευνες δείχνουν τα οφέλη της σωματικής άσκησης στην πνευματική υγεία.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι η γυμναστική έχει τις ίδιες επιπτώσεις με τη χρήση αντικαταθλιπτικών; Όχι ακριβώς. Στην ουσία, η έλλειψη γυμναστικής μπορεί να λειτουργήσει σαν χάπι υπέρ της κατάθλιψης. Δημιουργηθήκαμε για να τρέχουμε, να αναζητούμε τροφή, να αποφεύγουμε τους κινδύνους. Καταστέλλουμε μια φυσική ανάγκη όταν δεν ασκούμαστε και όταν συμβαίνει αυτό, πληρώνουμε το τίμημα. Η γυμναστική βοηθά στην αντιμετώπιση του στρες, στην τόνωση της αυτοπεποίθησης, στη βελτίωση του ύπνου, στη νοητική λειτουργία, στο σεξ, στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού. Δεν είναι βέβαια πανάκεια και κάποιες φορές επιβάλλεται και η χρήση φαρμάκων, αφού κάθε μορφή κατάθλιψης είναι διαφορετική.

4
Επικεντρωθείτε στο θετικό

Η ευτυχία μας δεν εξαρτάται μόνο από αυτά που έχουμε, αλλά και από το αν τα εκτιμούμε. Ένα από τα εμπόδια του δρόμου για την ευτυχία είναι ότι θεωρούμε δεδομένα τα καλά στη ζωή μας. Σπάνια σκεφτόμαστε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε την υγεία μας, τους φίλους μας, το φαγητό στο τραπέζι. Πρέπει όμως να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια μεγάλη κρίση για να συνειδητοποιήσουμε πόσο καλά ζούσαμε; Χρειάζεται να συμβεί κάτι αρνητικό, μια τραγωδία, για να εκτιμήσουμε τη ζωή; Η απάντηση είναι όχι. Δοκιμάστε το εξής: για ένα μήνα καθήστε με τον σύντροφό σας ή τα παιδιά σας το βράδυ, και πριν κοιμηθείτε, καταγράψτε τα πέντε πράγματα για τα οποία νιώθετε ευγνώμονες.

Παρόμοιο πείραμα έδειξε πως όσοι το έκαναν, άρχισαν να νιώθουν σταδιακά καλύτερα, πιο αισιόδοξοι, με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Όταν νιώθουμε ευγνώμονες, δεν χρειαζόμαστε ένα συγκεκριμένο γεγονός για να μας κάνει ευτυχισμένους. Είμαστε, γιατί εκτιμούμε αυτά που έχουμε.


Δημοσιεύτηκε στα "NEA"
Δευτέρα, 31 Δεκεμβρίου 2007
Επιμέλεια της Ρένας Δημητρίου