Σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα...

"Τα πάντα σήμερα, στις ιδέες και στα πράγματα, στην κοινωνία και στο άτομο, βρίσκονται σε κατάσταση λυκόφωτος. Τι είδους λυκόφως είναι αυτό; Και τι θα ακολουθήσει;", παρατηρεί ο Βίκτωρ Ουγκώ στην εισαγωγή ενός ποιήματος της συλλογής "Ωδές του λυκόφωτος".
Αυτά, στο 1835.

Στην παρενδυτική σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, προκλητικό και προδρομικό το ερώτημα, παραμένει ακόμη εκκρεμές και ανανεώνεται τώρα, σαν να διαβάζεις αστυνομικό μυθιστόρημα παρόμοιο του "Kriminalroman" σε μικρογραφία, όταν παρακολουθείς το έπος των καταιγιστικών αποκαλύψεων για τα αρίφνητα σκάνδαλα, τις διασυνδέσεις κράτους και παρακράτους, θεσμών και εγκλήματος.

Απότοκο αυτής της διαδικασίας, αλλά και της επί 400 χρόνια φοίτησης του ελληνικού πολιτισμού στα ΙΕΚ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι να παραδέρνει η Ελλάδα ανάμεσα στη Σκύλα της θεσμικής ανομίας και στη Χάρυβδη της διασφαλισμένης εξουσιαστικής ασυλίας. Και ενώ η στασιμότητα βαφτίζεται μεταρρύθμιση, η λεηλασία εκσυγχρονισμός, η κρατική γραφειοκρατία ονομάζεται συνδικαλιστική ηγεσία των εργαζομένων, οι εκπρόσωποι του κρατικού καπιταλισμού λέγονται αριστερά κόμματα είναι φυσιολογικό επακόλουθο να βρισκόμαστε σε μιαν αλλοίωση των θεσμών άκρως επικίνδυνη.

Παράλληλα, ο δημόσιος βίος βρίσκεται σε μια κατάσταση τηλεοπτικής πραγματικότητας, με τα αμφίπλευρα και αμφίσημα ΜΜΕ να αναδεικνύονται κατεξοχήν προνομιούχος χώρος που παράγει εξουσία, μια εξουσία που την έθρεψαν οι πολιτικοί των "παραθύρων". Η ανοιχτή κοινωνία από την άλλη, μοιάζει να αναζητεί ζωτικό χώρο, αφού οι γενικότητες, η υποκρισία ,οι επιφάσεις συναίνεσης δεν λύνουν τα προβλήματά της. Κάπου εκεί, μεταξύ μεσήλικων χαρτογιακάδων και χειρουργημένων ανθυπο-selebrities, η αλήθεια χάνεται, πίσω από την μάσκα της ηθικολογίας, που "είναι το καλύτερο τέχνασμα για να σέρνεις την ανθρωπότητα από τη μύτη".

Το ζητούμενο είναι αν θα βρει η κοινωνία τα αντισώματα να μεταβάλλει την επαναλαμβανόμενη εικόνα των οικονομικών συγκρούσεων, δικών, απεργιών, διαπλεκόμενων, ανεργίας, μισθών, παραπέουσας παιδείας , που οι ηγέτες και η άρχουσα τάξη –πολιτική ή τηλεοπτική- κρίνουν, επικρίνουν ή επαινούν.

Μάλλον βρισκόμαστε εκεί, στο μεσοδιάστημα, όταν πεθαίνει το παλιό και το καινούριο δεν έχει ακόμα γεννηθεί.


Κείμενο του Αντώνη- Μάριου Παπαγιώτη
17.01.08, αναδημοσίευση από το press-gr.blogspot.com