Αναζητώντας την τέλεια διαδρομή

γράφει ο Chris Sharma

Στις αρχές Μαΐου του 2006 πέταξα από τη Βαρκελώνη στο ελληνικό νησί Κως για να συμμετάσχω στην ετήσια ευρωπαϊκή συνάντηση των στελεχών της εταιρίας Prana η οποία θα γινόταν στην Κάλυμνο. Ήμουν πολύ περίεργος για τις δυνατότητες Deep Water Soloing σε αυτήν την περιοχή της Μεσογείου και αναζητούσα κάποια ευκαιρία , για να κάνω κάποια εξερεύνηση των γύρω νησιών. Οι τοποθεσίες για Deep Water Soloing είναι ακόμα ανεξερεύνητες, όντας ένας πολύ νέος τομέας της αναρρίχησης και ενασκούμενος μόνο από λίγους αναρριχητές. Έτσι εάν θέλουμε να αναρριχηθούμε σε νέα πεδία θα πρέπει να τα βρούμε οι ίδιοι. Ο Beaver (ο οποίος απέκτησε πρόσφατα την άδεια πιλότου) ήθελε όσο τίποτα άλλο να πετάξει και να βοηθήσει με τη εξερεύνησή μας. Το υπόλοιπο προσωπικό παραγωγής ταινιών της Big Up productions ενώθηκε μαζί μας για να αρχίσει επίσης το γύρισμα της νέας ταινίας King Lines.


Νοικιάσαμε ένα μικρό δικινητήριο αεροπλάνο τύπου Cessna και απογειωθήκαμε. Αρχικά κάναμε τον κύκλο της Καλύμνου και συνεχίσαμε πετώντας χαμηλά και κυκλώνοντας όλα τα νησάκια στην περιοχή. Είδαμε μερικές βράχινες ορθοπλαγιές εδώ και εκεί αλλά καμιά τους δεν ήταν αυτό που ψάχναμε. Είτε η ποιότητα του βράχου ήταν κακή είτε οι ορθοπλαγιές ήταν στο εσωτερικό των νησιών και όχι στη θάλασσα.. Ενώ ψάχναμε ήδη για μιάμιση ώρα αντικρίσαμε μερικές τεράστιες ορθοπλαγιές που υψώνονταν πάνω από τη θάλασσα μακριά στον ορίζοντα. Αμέσως ψάξαμε στο χάρτη: Ήταν η Αμοργός. Αν και για το Deep Water Solo θέλουμε βράχους με μέγιστο ύψος 20-25 μέτρα, φάνηκε πως αυτό το νησί άξιζε τον κόπο να κατέβουμε χαμηλά για μια πιο εξονυχιστική ματιά. Κάναμε το γύρο του νησιού και η εντύπωση που σχηματίσαμε ήταν μια από τα ίδια, είτε πάρα πολύ ψηλά βράχια είτε όχι αρκετά αρνητικά. Προς το τέλος του κύκλου μας επισήμανα μια σπηλιά που μου φάνηκε πραγματικά «αστέρι». Δεν είμαστε ακόμα 100% σίγουροι αλλά αυτή η σπηλιά φαινόταν να είναι αυτό ακριβώς που ψάχναμε. Θα έπρεπε να ξανάρθουμε με μια βάρκα για να την τσεκάρουμε από κοντά.

Στο συνέδριο των στελεχών της Prana συναντήθηκα με το Sam Whitaker από την Αγγλία ο οποίος ξετρελάθηκε με την ιδέα της εξερεύνησης στην Αμοργό. Μετά από μια έντονη εβδομάδα αθλητικής αναρρίχησης στην Κάλυμνο κατορθώσαμε να βρούμε ένα ταχύπλοο φουσκωτό με τον καπετάνιο του για να μας πάει πίσω στην Αμοργό. Σαλπάραμε από την Κάλυμνο κρατώντας τη βελόνα της πυξίδας στις 240 μοίρες. Ήταν μια αξέχαστη φευγάτη αίσθηση καθώς βρισκόμαστε μεσοπέλαγα και δεν φαινόταν καθόλου στεριά. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε μια συστάδα των πολύ μικρών νησιών αλλά για το μεγαλύτερο μέρος δεν υπήρχε τίποτα για να μας καθοδηγήσει παρά μόνο η πυξίδα και το GPS. Ήταν πολύ παράξενο το να στηριζόμαστε σε μηχανισμούς σαν και αυτούς και όχι στις πραγματικές μας αισθήσεις.

Μετά από περίπου δυόμισι ώρες αρχίσαμε να διακρίνουμε τους ψηλούς απότομους βράχους στις ακτές της Αμοργού. Πλησιάζαμε τα βράχια και ήμασταν ενθουσιασμένοι αν και ξέραμε πως δύσκολα θα βρίσκαμε κάτι αξιόλογο. Καθώς πλησιάσαμε το νησί, η ορθοπλαγιά υψώθηκε πάνω από τα κεφάλια μας κάνοντας μας να αισθανόμαστε μικροσκοπικοί.
Κατευθυνθήκαμε προς την αριστερή πλευρά εκεί που είχα επισημάνει τη σπηλιά, όπου μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Η σπηλιά ήταν εκεί και ήταν απίθανη! Επίσης στην περιοχή βρήκαμε μερικούς άλλους μικρούς, πολύ ενδιαφέροντες αρνητικούς τοίχους.

Βρισκόμασταν ακόμα στις αρχές Μαΐου και η θάλασσα του Αιγαίου ήταν σχετικά παγωμένη αλλά ήταν τα πιο γαλάζια, καθαρά, βαθιά και διαυγή νερά που είχα ποτέ αντικρίσει! Εκείνη τη μέρα επίσης τα νερά ήταν απόλυτα ήρεμα, καθιστώντας πολύ εύκολη την αποβίβασή μας προς τα βράχια. Ο πρώτος βράχος που προσεγγίσαμε επάνω ήταν ένας όμορφος, καθαρός, ελαφρά αρνητικός τοίχος. Από τη βάρκα φάνηκε να είναι γύρω στα 25 μέτρα ψηλός, αλλά δεν υπήρχε κανένα σημείο αναφοράς για να κρίνει κανείς. Όταν σκαρφάλωνα συνειδητοποίησα ότι ήταν γύρω στα 70 μέτρα! Σκαρφάλωσα γύρω στα 25 μέτρα πάνω σε καταπληκτικές χούφτες και τακάκια έως ότου ήταν πολύ τρομακτικό το να πάω ψηλότερα. Σε ένα σημείο στη διαδρομή έφθασα σε μια μεγάλη τρύπα-χουφτάρα και καθώς τραβιόμουν πάνω ένας γλάρος πετάχτηκε από τη φωλιά του στο επίπεδο μου σχεδόν χτυπώντας με, σίγουρα με τίναξε λίγο.




Η καταπληκτική σπηλιά που είχα δει από το αεροπλάνο, τελικά ήταν πολύ πιο δύσκολη από αυτό που νόμιζα αρχικά. Μπορούσα μόνο να αναρριχηθώ τα πρώτα 10 μέτρα και εκεί έπεφτα συνεχώς. Καμμιά εναλλακτική διέξοδος! Απογοητευτήκαμε, δεδομένου ότι περιμέναμε πολλά από αυτό το μέρος, θα επιθυμούσα πραγματικά να επιστρέψω κάποια μέρα και να προσπαθήσω πάλι. Είχαμε μια ακόμα μέρα αναρρίχησης και έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε λίγο περισσότερη εξερεύνηση γύρω από το νησί και να δούμε αν βρεθεί κάτι άλλο. Ήμασταν στο δρόμο για το μικρό χωριό - λιμάνι στην αντίθετη πλευρά του νησιού όπου θα περνούσαμε τη νύχτα όταν φάνηκε ένας πολλά υποσχόμενος τοίχος.

Την επόμενη ημέρα μας πήρε τρεις ώρες να ανεφοδιαστούμε με καύσιμα αφού έπρεπε να μεταγγίσουμε τη βενζίνη από ένα βαρέλι. Αυτή η ημέρα το σχέδιό μας ήταν να πάμε κατ' ευθείαν στον τελευταίο τοίχο που είχαμε δει και εκεί να βρίσκαμε κάτι καλό να σκαρφαλώσουμε. Μόλις αφήσαμε το λιμάνι διαπιστώσαμε πως η θάλασσα ήταν πολύ πιο ταραγμένη από την προηγούμενη ημέρα. Όταν φθάσαμε τελικά στο βράχο μας, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ συννεφιασμένη και με τίποτα δεν μπορούσαμε να είχαμε τη χθεσινή ηλιόλουστη και ήρεμη ημέρα. Ωστόσο ήταν η τελευταία ευκαιρία μας για να τραβήξουμε κάποια καλά πλάνα και έτσι αποβιβάστηκα, σκαρφάλωσα από την εύκολη πλευρά στο πλάι και κατέβηκα με ραπέλ για να τσεκάρω τη διαδρομή. Ήταν μια σκούρα κόκκινη και αρνητική καμπύλη με διάσπαρτους σταλακτίτες γύρω στα 20 μέτρα ύψος.


Η πίεσή μας για το χρόνο, ο άνεμος, η θερμοκρασία του νερού, όλα, μου έλεγαν πως είχα μόνο μια προσπάθεια. Αφού ο Josh και ο Brett Lowell πήραν κατάλληλες θέσεις για την κινηματογράφηση, αποβιβάστηκα στη βάση του βράχου. Η διαδρομή ήταν ένα από τα πιο αξιοσημείωτα, αξέχαστα Deep Water Solo που έχω ποτέ σκαρφαλώσει! Δεν νομίζω πως έχω ποτέ ξαναπαλέψει τόσο σκληρά! Αφού ξεκίνησα με κάποιες πολύ δυναμικές κινήσεις έφτασα κάπου που πραγματικά κόλλησα. Τελικά τραβήχτηκα με δύναμη, βγαίνοντας στην πάνω θετική πλάκα, τόσο ενθουσιασμένος αλλά και εξουθενωμένος.

Ήταν καταπληκτικό το πόσο όμορφα ολοκληρώθηκε η όλη επιχείρησή μας. Κατευθυνθήκαμε πίσω προς την Κάλυμνο, ρουφώντας γουλιά γουλιά τις κρύες μπύρες, με τον ήλιο χαμηλά στον ουρανό και την αίσθηση πως είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε τέτοιες στιγμές!


Το παραπάνω κείμενο αρχικά δημοσιεύθηκε στο site της Prana www.prana.com

Πληροφορίες για τη νέα ταινία του Chris Sharma,
“King Lines” μπορείτε να δείτε στη διεύθυνση www.kinglinesmovie.com