εικόνες : Γιάννης
Ήταν κάποτε μια γαλανή σταγόνα που κολυμπούσε μαζί με εκατοντάδες εκατομμύρια αδελφές της, σε ένα απέραντο αφρισμένο ωκεανό. Η γαλανή σταγόνα γευόταν την αλμύρα και το ιώδιο, ταξίδευε με τα κύματα και γλιστρούσε σε γκρίζες ράχες δελφινιών. Χαιρόταν τον ήλιο, καταδυόταν στο βυθό και ζούσε ορμητικά κι εκρηκτικά.Κάθε ξημέρωμα όμως, η γαλανή σταγόνα σήκωνε το βλέμμα της ψηλά κι ονειρευόταν τον ουρανό. «Θέλω ν’ ανέβω εκεί πάνω» ψιθύριζε στις αδελφές της, «θέλω να πετάξω». Εκείνες στην αρχή γελούσαν και δεν της έδιναν σημασία. Με τον καιρό όμως, βαρέθηκαν ν’ ακούν τα ίδια και τα ίδια κι άρχισαν να την αποφεύγουν και να την αγνοούν. Η γαλανή σταγόνα έμεινε μόνη. Τα πλάσματα της Θάλασσας δεν την καταλάβαιναν πια κι ο πολυπόθητος ουρανός, έμοιαζε, τόσο μακριά!
Μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα, η μικρή σταγόνα συγκέντρωσε όλες τις μεγάλες δυνάμεις απ’ τον πυρήνα της υδάτινης ψυχής της, έβαλε όλα της τα δυνατά κι αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να κάνει το μεγάλο άλμα. Αποχωρίστηκε τις ψηλομύτες αδελφές της, ξεπήδησε από τη Θάλασσα, για μια στιγμή αιωρήθηκε αναποφάσιστη κι αμέσως μετά άρχισε ν’ ανεβαίνει χωρίς να κοιτάξει πια πίσω. Τίναξε το αλάτι από πάνω της, έγινε πιο ανάλαφρη κι εξατμίστηκε.
Το ταξίδι της για τον ουρανό, κράτησε μέρες και νύχτες. Συνάντησε λευκούς γλάρους κι άλλα Θαλασσοπούλια, ανέμους, ηλιαχτίδες και φεγγαρόσκονη. Δεν κολυμπούσε πια, αλλά πετούσε στο δροσερό ουρανό. Οι μέρες κυλούσαν, οι εποχές εναλλάσσονταν, το ίδιο και τα τοπία. Η μικρή γαλανή σταγόνα, παρασύρθηκε από μία ριπή, παγωμένου βόρειου ανέμου. Κι έφτασε ψηλά, πολύ ψηλά, ανάμεσα στ’ αστέρια.
Εκεί πάνω, η γαλανή σταγόνα ένοιωσε και πάλι μόνη, πιο μόνη αυτή τη φορά. Όλα ήταν σιωπηλά. Την ημέρα, απλωνόταν παντού ένα απαλό λευκό φως και τη νύχτα ξεδιπλωνόταν το σκοτάδι. Το κρύο ήταν ανυπόφορο κι η μικρή σταγόνα ένοιωσε τον ανάλαφρο εαυτό της, να μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε κρύσταλλο.
Έγινε σοφή χιονονιφάδα. Αστραφτερή και παγωμένη. Βαρύτερη τώρα, άρχισε να πέφτει ανάμεσα σε σύννεφα κι ομίχλη. Δεν έβλεπε γύρω της, αισθανόταν όμως γαλήνη. Είχε ολοκληρώσει το μακρύ της ταξίδι. Κάποια μέρα ξημέρωσε λαμπερή. Η ομίχλη έσπασε και θρυμματίστηκε. Και αποκαλύφθηκε μπροστά της, μια περήφανη κι ολόλευκη οροσειρά, με ανάγλυφες κορυφές, απόκρημνες πλαγιές, παγετώνες, παγοκαταρράκτες κι οροπέδια.
«Εδώ», σκέφτηκε η σοφή χιονονιφάδα. «Αυτός είναι ο προορισμός μου.» Και χωρίς κανένα δισταγμό, στροβιλίστηκε μια, δυο, τρεις φορές, κι αφέθηκε στη χιονοσκέπαστη κορυφή. Άγγιξε τον υγρό πάγο, πήρε μια ανάσα, χαμογέλασε, έλιωσε. Κύλησε δάκρυ κι αναγεννήθηκε.
Posted by Esta 29.03.06
3 σχόλια:
Ως διαχειριστής του Ιστολογίου, έχω το αναμφισβήτητο προνόμιο, να σχολιάζω πρώτος τα αναρτώμενα Posts.
H "γαλανή σταγόνα" μου άρεσε πάρα πολύ - όπως εξήγησα και στην Έστα- κυρίως για τους παρακάτω τέσσερις λόγους :
α) Είναι μεν παραμύθι, αλλά δεν αποτελεί ιστορία που ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Είναι εμπνευσμένο από "πραγματικά γεγονότα".
β) Τα γεγονότα αυτά, είναι μέρος ενός φυσικού φαινομένου, το οποίο συμβαίνει καθημερινά στον πλανήτη μας και στο οποίο βασίζεται -κατά κύριο λόγο- η ύπαρξη της ίδιας της ζωής.
γ) Κρύβει μια αλληγορία. Για 'μένα η σταγόνα, συμβολίζει τον άνθρωπο -έναν άνθρωπο- που επιθυμεί κι ονειρεύεται. Κάποτε οι φιλοδοξίες του γίνονται πραγματικότητα. Αλλά η ευτυχία έγκειται στην ανάμνηση της επιθυμίας, τότε που η σταγόνα ονειρευόταν να γίνει αυτό που είναι τώρα, "πλούσια με όσα κέρδισε στο δρόμο" όπως θα έλεγε κι η Joypax, ψιττακίζοντας τον Αλεξανδρινό.
δ) Τέλος, νομίζω ότι ανάμεσα στις σταγόνες υπάρχει μια ομοιότητα, ίδια με την ομοιότητα που έχουν μεταξύ τους οι άνθρωποι. Αυτό που συνέβη στη "δική μας" σταγόνα, το απομονώνουμε κι εστιάζουμε σ'αυτό, νομίζοντας ότι συμβαίνει μόνο στη δική μας. Κάπως έτσι μοιάζει κι η ζωή μας. Είμαστε "σταγόνες", ζούμε ανάμεσα σε επτά δισεκατομμύρια άλλες "σταγόνες". Είμαστε τόσο διαφορετικές μεταξύ μας, αλλά και τόσο ίδιες...
Πολυ ωραίο αδερφούλα το παραμύθι που εύστοχα και παραστατικά αντικατοπτρίζει μία φυσική, αέναη κίνηση. Πόσο γλυκά και αρμονικά μία σταγόνα απαλλάσεται από την αλμύρα, κάνει μια ακίνδυνη ανάβαση στα ύψη, και ξαναγεννιέται από κει που προήλθε.
Εύγε Σταυρούλα! Εύγε για τη φαντασία, εύγε και για τη γραφή. Εκπληκτικό παραμύθι. Μήπως να μη το αφήσεις έτσι και αυτό το ταλέντο; Αφού το ‘χεις.
Καλά φαντάσου μετά τι θα γράφει το πρόγραμμα του ΑΟΣ:
Η μαραθωνοδρόμος, ζωγράφος, ιατρός, συγγραφέας παραμυθιών και ορειβάτης-αναρριχητής Σταυρούλα Π...
:-)
Δημοσίευση σχολίου