Οι συνορειβάτες κι ο "Δάσκαλος"

Κορυφή Φλαμπουρίου (1158 μ.), Ανατολική Πάρνηθα 21.11.2004 (click on, to enlarge)


Ποιος από εμάς δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τις αθώες φατσούλες, της παραπάνω φθινοπωρινής φωτογραφίας του 2004;
Νιόφερτες, αδέξιες μορφές, επίδοξων νεαρών ορειβατών περιστοιχίζουν μια πολυσχιδή προσωπικότητα. Έναν πολλά υποσχόμενο Δάσκαλο, "γεμάτο περιπέτειες, γεμάτο γνώσεις ... ατρόμητο από τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας". Ειδικό, παντογνώστη ορειβατικών κινδύνων, στατικής, ανατομίας, μετεωρολογίας, γεωλογίας, εργοφυσιολογίας και λοιπών -συσχετιζομένων με την ορειβασία- επιστημών. Ένας "Δάσκαλος" με διεπιστημονική κατάρτιση, μεθοδικότητα, θέληση και έμφυτη μεταδοτικότητα. Αναμφισβήτητα ανήκει στις εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις των ανθρώπων, που συναντάς τυχαία στη ζωή σου, αλλά σε καθορίζουν και σε εμπνέουν καθόλη τη μετέπειτα διάρκειά της.

Ο άνθρωπος που τους έδειξε τα πρώτα τους βήματα στο βουνό. Τους έμαθε την ορειβατική προπαίδεια και αλφάβητο. Τους έδωσε τις πρώτες στοιχειώδεις γνώσεις και το φως, προκειμένου να έρθει μια μέρα που τα μικρά αετόπουλα να μπορούν να προσεγγίζουν, από μόνα τους, τις υψηλότερες κορυφές. Ο άνθρωπος που τους γέμισε προσδοκίες, ελπίδες και τους μεταλαμπάδευσε τις ορειβατικές αρχές. Εκείνος, που τους ενέπνευσε την ασφάλεια με την αυστηρότητα αλλά και το γαλήνιο χαμόγελό του...

Έτσι κι έγινε! Οι νεοσσοί μεγάλωσαν. Απέκτησαν εμπειρία. 'Εμαθαν να προσέχουν τον εαυτό τους, μόνοι τους. Χωρίς την -πρώην πολύτιμη- εποπτεία του.
Έμαθαν να προσέχουν και τους συντρόφους τους. Έγιναν αετόπουλα, άνοιξαν δειλά δειλά τα φτερά τους και πέταξαν, μακριά από το "Δάσκαλό" τους.

Τώρα έμαθαν. Σχεδιάζουν ορειβατικές εξορμήσεις και μόνοι τους. Γνωρίζουν να κινούνται μόνοι τους στα ορειβατικά πεδία και να εκτιμούν σωστά τους εκάστοτε κινδύνους. Ξεπέρασαν και τις πιο ευφάνταστες προσδοκίες τους. Τις δικές τους και του "Δασκάλου" τους. Έφτασαν σε κορυφές που μόνο είχαν ακούσει, ότι υπάρχουν. Έμαθαν να "κρατάνε το πιολέ" και να περπατάνε με ασφάλεια, στο παγωμένο χιόνι. Έμαθαν να προσανατολίζονται και να κινούνται ασφαλώς, μέσα στην αντιξοότητα μιας χειμερινής χιονοθύελλας.

Με αυτά και μ' εκείνα, τα αετόπουλα μεγάλωσαν, κι ενηλικιώθηκαν. Έγινα αετοί.
Ο καθένας τους, έκανε τις επιλογές του και διάλεξε το δικό του δρόμο. Τελικά όμως, κάποιοι από αυτούς πήραν τον ίδιο δρόμο, και συνεχίζουν να πετάνε μαζί. Διεύρυναν τους ορίζοντές τους. Εξέλιξαν τις τεχνικές τους. Έμαθαν νέα κόλπα. Τώρα πια, ξέρουν να ασφαλίζονται σε σκοινιά και να κάνουν περίτεχνους κόμπους. Έμαθαν να σκαρφαλώνουν σε βράχια με κατακόρυφες κλίσεις και να ασφαλίζουν τον εαυτό τους και τους συνορειβάτες τους. Έμαθαν να λειτουργούν ομαδικά και να προσέχουν καλύτερα ο ένας τον άλλο...

Οι συνορειβάτες, μπόρεσαν να φτάσουν αρκετά ψηλά, και συνεχίζουν ακόμα να "ανεβαίνουν". Αυτό οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους :

Ο πρώτος είναι ότι είχαν την μεγάλη εύνοια της τύχης να κάνουν τα πρώτα τους (και σημαντικά) βήματα, δίπλα στο μεγάλο τους "Δάσκαλο". Αν δεν ήταν εκείνος τότε, δεν θα ήταν αυτοί σήμερα. Ένας "εκ των ων ουκ άνευ" Δάσκαλος με "Δ" κεφαλαίο.

Ο δεύτερος είναι, ότι πολλές φορές, ακόμα και σήμερα, εξακολουθούν να πορεύονται μαζί. Ο ένας διδάσκεται από τα λάθη του άλλου, κι όλοι μαζί...αλληλοσυμπληρώνονται.

Το ιστολόγιο αυτό, είναι αφιερωμένο και στους δύο :

Στον πρώτο τους "Δάσκαλο" στον οποίο οφείλουν την ύπαρξή τους ως συνορειβάτες. Αποδοχή πίστωσης ενός μεγάλου "ευχαριστώ" στον άνθρωπο, που τους εμπνέει και τους οδηγεί.

Αφιερώνεται επίσης, στη πίστη και στη μεγάλη επιμονή τους, να συνεχίζουν να πορεύονται μαζί.

Καλές πτήσεις