Όλυμπος, 26.03.06
Η ταλαιπωρία κι η κούραση στο πρόσωπο του Χρήστου είναι φανερή.
Είναι όμως, από τις λίγες φορές, που ζηλεύω
την τραγική κατάσταση ενός φίλου.
Θα θέλαμε να είμαστε κι εμείς στα "δύσκολα" μαζί σου.
Τα χαιρετίσματά μας στο Δία.
Πες του ότι τον σκεφτόμαστε συχνά,
κι ότι θα τον επισκεφτούμε το συντομότερο δυνατό!
Δεν είναι επιθυμία, είναι υπόσχεση.
--------------------------------------------------------------
Ο Χρήστος περιγράφει τη διαδρομή :
[...Σκοπός μας ήταν να φτάναμε στη θέση Πετροστρούγκα στα 2000μ. όπως και το πετύχαμε μετά από 4,30 ώρες σε ένα μονοπάτι που είχε μαλακό χιόνι χωρίς βήματα και μία επίμονη ομίχλη...] 
[...Όλα αυτά μέσα σε ένα μαγικό δάσος. Για καλή μας τύχη, βρήκαμε σε εκείνο το σημείο, μία οικοδομή, που μελλοντικά προορίζεται για καταφύγιο, όπου ανάψαμε φωτιά και κάναμε τα σχέδιά μας για την επόμενη μέρα, ευελπιστώντας σε έναν καλύτερο καιρό που θα μετριάσει την δυσκολία της διαδρομής μας...]
[...Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όμως έτσι. Την επομένη ξεκινήσαμε με το πρώτο φως της ημέρας ξέροντας ότι δεν έπρεπε να μας προλάβει ο ήλιος στα επικίνδυνα σημεία του Αναθέματος και του Λαιμού...]
[...Ήθελε πολύ προσοχή από εδώ και πέρα διότι, συν όλα τα άλλα, τώρα -στην θέση Λαιμός- στην παρέα μας προστίθεται και ο αέρας. Όλη η ράχη του Λαιμού είναι χτισμένη με κορνίζες, άλλες κοιτάνε βορά άλλες νοτιά. Η ομίχλη δεν μας αφήνει να καταλήξουμε σε μια στρωτή πορεία σύμφωνη με αυτή του GPS. Μετά από πολλά σκαψίματα και πιολεδιές και με τον αέρα που ερχόταν απο τον γκρεμό πίσω μας να μας χτυπάει συνεχώς, βγαίνουμε στα πεδινά του Οροπεδίου...]
Διαβάστε -στα Comments- το πλήρες κείμενο του Χρήστου.
5 σχόλια:
Αδέρφι!!!
Χαίρομαι τόσο που σε βλέπω εκεί πάνω! Ζηλεύω και λιγάκι αλλά δεν έχει νόημα. Θα μπορούσα να'μουν κι εγώ εκεί, όμως διάλεξα να μην είμαι! Οπότε δεν δικαιούμαι να ζηλεύω, μόνο να χαίρομαι για σας. Μπράβο αδέρφι! Την επόμενη φορά ελπίζω να σου κάνω παρέα μέχρι την κορυφή!
Γεια σας!!
Καταρχήν συγχαρητήρια στον Γιάννη για αυτή την έξυπνη κίνηση του blog που δίνει στον καθένα απο μας να επικοινωνούμε ευχάριστα και να αξιοποιούμε παραγωγικά τον χρόνο που ξυνόμαστε στο γραφείο μας. Ένας λόγος παραπάνω για μένα που δεν πληκτρολογώ συχνά και νομίζω πως κάνω κάτι το μεγαλειώδες!
Σταυρούλα μακάρι να ήμασταν όλοι εκει πάνω το ήθελα πολύ (να ανοίγατε και κανα βήμα)
Τι να πω είμαι ενθουσιασμένος που γράφω, γι'αυτό και εγώ θα σας πω ένα παραμύθι.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν Μάρτιος του 2006, και ήντουσαν 2 παιδία ο Βillakos και ο Χρηστάκος. Τα παιδάκια αυτά είχαν κάτι το ιδιαίτερο, -όπως και εσείς που διαβάζεται το παραμύθι- να διασκεδάζουν με το να παιδεύονται. Έτσι λόιπον με το μυαλό που κουβάλαγαν και το' χανε στα πόδια, αποφασίζουν να πάνε στον Όλυμπο. Ο Όλυμπος είναι ένα ψηλό βουνό και το χειμώνα συνάμα και επικίνδυνο. Bingo!!! Ο,τι καλύτερο για να "διασκεδάσουν" τα δυο παιδάκια. Αναχωρούν που λέτε από τον "ακριτικό" Πειραιά πρωϊ Σαββάτου κάπου στις 5,30 αφού πρώτα έχουν εφοδιαστεί με ό,τι έχουν και δεν έχουν από ρούχα και εξοπλισμό.Είχαν και το GPS του Γιαννάκη, μέλος της ίδιας ομάδας με τα προβληματικά παιδάκια των G9.
Ξεκινάνε με το αυτοκίνητο και με μόνο μία στάση για τσίσα φτάνουν Λιτόχωρο στις 10,00. Η γκαντεμιά της ημέρας αρχίζει με την παρέλαση (λόγω της ημέρας) που τους ακινητοποιεί, ευτυχώς προσωρινά! Απο κει φεύγουν και παίρνουν τον ανήφορο -με το αμάξι πάντα- που θα τους οδηγήσει στο σημείο που θα ξεκινήσουν το περπάτημα. Εδώ πρέπει να πουμε πως ο καιρός ήταν μαντάρα και οτι στο Λιτόχωρο ακόμη, είχε 4C θερμοκρασία. Για καλή τους τύχη όμως μόλις έφτασαν στην θέση Γκορτσιά το ψιλόβροχο σταμάτησε. Εκεί, ο Billakos και ο Χρηστάκης βλέπουν μία σκηνή και κάποιον να ροχαλίζει.Δεν δίνουν σημασία, αλλά καθώς ρυθμίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες πριν ξεκινήσουν, μέσα από την σκηνή εμφανίζεται ο Λάσκαρης! και αυτό ένα παιδάκι με ιδιαίτερες ικανότητες, ίσως ανίατες. Αφού χαιρετιούνται ο Billakos και ο Χρηστάκης ξεκινάνε να περπατάνε. Αρχικά -όπως συμβαίνει πάντα- χαλαρά με την μαλακία να μην τους ξεφεύγει σε κάθε τους βήμα, αργότερα όμως τουμπεκί και πειθαρχιμένα ο ένας πίσω από τον άλλον(μην τους παρεξηγήσετε μικρά παιδιά είναι). Σκοπός τους ήταν να έφταναν στην θέση Πετροστρούγκα στα 2000μ. όπως και το πέτυχαν μετά από 4,30 ώρες σε ένα μονοπάτι που είχε μαλακό χιόνι χωρίς βήματα και μία επίμονη ομίχλη που δεν αφηνε τα παιδιά να εφησυχάσουν ούτε λεπτό.Όλα αυτά μέσα σε ένα μαγικό δάσος. Για καλή τους τύχη βρήκαν σε εκείνο το σημείο μία οικοδομή, που μελλοντικά προορίζεται για καταφύγιο, οπου αναψαν φωτιά και έκαναν τα σχέδιά τους για την επόμενη ημέρα ευελπιστώντας σε έναν καλύτερο καιρό που θα μετριάσει την δυσκολία της διαδρομής τους. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όμως έτσι. Τα παιδιά την επομένη ξεκίνησαν με το πρώτο φως της ημέρας ξέροντας οτι δεν έπρεπε να τους προλάβει ο ήλιος στα επικίνδυνα σημεία του Αναθέματος και του Λαιμού. Ο ήλιος όμως κράτησε για πολύ λίγο και τώρα ο Billakos και ο Χρηστάκης αφού ξέφυγαν από το μαρτύριο του μαλακού χιονιού είναι στα 2200 μέσα σε ομίχλη που πέρα από τα 5 μέτρα δεν έβλεπαν ακολουθώντας πιστά την πορεία του GPS βγαίνουν στη ράχη αριστερά από το Ανάθεμα και κατόπιν στην κορυφή Σκούρτα την οποία το χιόνι την είχε κάνει αγνώριστη απ'ότι την θυμόντουσαν το καλοκαίρι τα κωλόπαιδα. Ήθελε πολύ προσοχη απο εδώ και πέρα διότι συν όλα τα άλλα τώρα -στην θέση Λαιμός- στην παρέα τους προστίθεται και ο αέρας. Όλη η ράχη του Λαιμού είναι χτισμένη με κορνίζες, άλλες κοιτάνε βορά άλλες νοτιά. Η ομίχλη δεν τους αφήνει να καταληξουν σε μια στρωτή πορεία σύμφωνη με αυτή του GPS. Mετά από 3 ώρες σε αυτο το διαολεμένο μέρος και αμέτρητα μπινελίκια για τον ήλιο και τον γαμόκαιρο που αλλιώς τον περίμεναν και αλλιώς τους ήρθε βρίσκουν το συρματόσχοινο στο "Πέρασμα του Γιόσου", που θα τους οδηγούσε στο Οροπέδιο των Μουσών. Το κωλοσυρματοσχοινο όμως ήταν κόκαλο και καλυμένο μεγάλο μέρος του απο χιόνι που είχε παγώσει. Μετά από πολλά σκαψίματα και πιολεδιές και με τον αέρα που ερχόταν απο τον γκρεμό πίσω μας να μας χτυπαει συνεχως βγαίνουμε στα πεδινά του Οροπεδίου. Τα παιδάκια πλέον είναι αισιόδοξα που βγήκαν μέχρι εκεί αλλά τα έχουν ψιλοφτύσει.Παντού υπάρχει άσπρο, κυριαρχεί, με έναν παγωμένο τσαμπουκά παντού. Τα μάτια αρχίζουν και παραπονοιούνται για την ασπρίλα, πονάνε, τα παιδιά τα γνωστά μπινελίκια. Η ομίχλη στέκεται σαν τοίχος μπροστά τους και μόνο τα κολωνάκια (όσα δεν είναι θαμμένα)δινουν ελπίδα. Μπροστά είναι ο Billakos που είτε ανοιχτά είτε κλειστά έχει τα μάτια του το ίδιο κάνει και πίσω ο Χρηστάκης παρατηρώντας με προσοχή το GPS κατευθύνοντας τον Billako. Τα παιδάκια γυρνάνε το Οροπέδιο για πολλή ώρα με μοναδικό πράγμα στο μυαλό τους να αντικρύσουν το καταφύγιο του "SEO". Mε τα πολλά σκάνε μπροστά στο καταφύγιο που το βλέπουν 5 μέτρα πριν. Μετά από 7 ώρες στην αγωνία και στο κρύο τα παιδάκια μπαίνουν στον άδειο προθάλαμο του καταφυγίου και για κανα δεκάλεπτο είναι κάτω στο πάτωμα αμίλητα. Η δίψα είναι τοσο μεγάλη που κάνει τον Χρηστάκη να πιεί μια CocaCola που βρίσκει παρατημένη χύμα στο καταφύγιο τόσο μαλάκας είναι!
Το παραμύθι των δύο παιδιών συνεχίζεται, με περισσότερο ενδιαφέρον αύριο!
Καλά, γαμώ τις φωτογραφίες.
Πρέπει να ζήσατε στιγμές απίστευτης γαλήνης εκεί πάνω.
Ενα ολόκληρο βουνό με απάτητο χιόνι.
Πολύ χιόνι!!!(Απάτητο).
Η αλήθεια είναι ότι θεωρώ ότι η εκδρομή στα χιόνια τέλη Μαρτίου είναι επικίνδυνη και μάλλον θα συμφωνήσουν δια της απουσίας τους από το βουνό και οι υπόλοιποι ορειβάτες της Ελλάδας, αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο όμορφη.
Αν όμως έκλεινε ο καιρός τι θα κάνατε? Ή αν έπεφτε καμμιά κορνίζα? (που δεν είναι και τρελό για Μάρτη μήνα).
Δεν είμαι σίγουρος αν ζηλεύω. Εκ των υστέρων θα ήθελα να είχα έρθει, μια και πήγαν όλα καλά, αλλά του χρόνου το Μάρτη μάλλον θα αποφασίσω να μην πάω.
Καλημέρα σ' όλους!
Εχθές έγραψα τις κάλτσες μου και θα συνέχιζα σήμερα το παραμύθι με τα χαζοβιόλικα.Προς το παρόν βαριέμαι να γράψω ρε γαμώτο!
Α! και κάτι άλλο...
Χαρούλη και αγαπητοί G9 αυτές οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες το πρωϊνο της Δευτέρας καθώς κατεβαίναμε, τότε μόνο άρχισε να ανοίγει ο καιρός.
Οσο για του χρόνου για να είμαστε όλοι μαζί δεν θα το κάνουμε Μάρτη (που υπάρχει πιθανότητα για χιόνι σούπα μόνο βέβαια κάτω απο τα 2000) αλλά Ιανουάριο-Φλεβάρη που είναι πιο σφιχτό (το χιόνι αλλά και τα κωλαράκια μας από το κρύο)
Ενδεικτικά θα πω, πως το βράδυ που ήμασταν πάνω στο Γιόσο στις 8 το απόγευμα είχε -10, που υποτίθεται πως είχε "γλυκάνει" λιγό το κρύο, μιλώντας με Αθήνα μου έλεγαν πως είχε +14. Με αυτή τη διαφορά καταλαβαίνεις πως μόνο βαθειά την Άνοιξη το χιόνι γίνεται επικίνδυνο. Καλημέρα και καλή δουλειά στα προκομένα G9!!!
Καταθέτω και τη δική μου, ταπεινή άποψη, επί του θέματος, η οποία βρίσκεται κάπου ανάμεσα από τα δύο άκρα, έτσι όπως διατυπώθηκαν κι οριοθετήθηκαν από το Χάρη και το Χρήστο.
Συμφωνώ με την άποψη του Χάρη, όσον αφορά την επικινδυνότητα του εγχειρήματος.
Νομίζω ότι η ανάβαση στον Όλυμπο το Μάρτιο, αναμφισβήτητα εγκυμονεί κινδύνους. Ιδιαίτερα δε, όταν η ομάδα αποτελείται μόνο από δύο άτομα (μαλακία πρώτη) τα οποία αποφεύγουν "με πάθος" (μαλακία δεύτερη) να λάβουν τα στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης. (δέσιμο με σχοινί μεταξύ τους, ρελέ στο χιόνι, κτλ.)
Συμφωνώ όμως και με την άποψη του Χρήστου, ότι οι κίνδυνοι, αφενός είναι μικρότεροι κι αφετέρου μπορούν ακόμα να ελαχιστοποιηθούν.
Νομίζω, ότι αν κινηθεί μία ομάδα (περίπου 8 ατόμων) λαμβάνοντας όλα τα σχετικά μέτρα προφύλαξης:
α)έχοντας έγκυρες καιρικές προγνώσεις
β)χρησιμοποιώντας τουλάχιστον δύο GPS
γ)έχοντας μαζί εξοπλισμό καταναγκαστικής διανυκτέρευσης (σκηνές, υπνόσακους, φτυάρι για παγότρυπες, τρόφιμα κτλ.)
δ) και το κυριότερο, όταν περνάνε τα επικίνδυνα (για χιονοστιβάδα) σημεία, χωρίζονται π.χ. σε τέσσερις ομάδες των δύο ατόμων, οι οποίες έχουν μεταξύ τους, σχετική απόσταση ασφαλείας.
Τότε, οι φόβοι του Χάρη μου ακούγονται υπερβολικοί.
Ελπίζω, κάποια στιγμή να οργανωθούμε, και -υπό κατάλληλες συνθήκες- να επιχειρήσουμε μια ανάβαση στον Όλυμπο, (γιατί όχι;) και οι 9.
Δημοσίευση σχολίου